OI ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ…

( Xαιρετισμός της οικογένειας του Θεόδωρου Καλλίνου με την αφορμή του εορτασμού της επετείου της μάχης του Κοψά που φέτος, 17/5/2014, ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του.)

  Για τα γεγονότα που σχετίζονται με τη μάχη του Κοψά έχει μιλήσει ο ίδιος ο Θεόδωρος Καλλίνος-Αμάρμπεης. Τέσσερις μόλις μήνες μετά το θάνατό του, εμείς θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας την εμπειρία μας από τη ζωή μας μαζί του και τον τρόπο που μεταλαμπάδευσε σε μας, μέσα από τις διηγήσεις του και την προσωπικότητά του, τις μνήμες του από τη μάχη της Κρήτης και την αντίσταση.

 Ο Θεόδωρος Καλλίνος ήταν ένας άνθρωπος με ισχυρό χαρακτήρα, επιμονή στην τήρηση των αρχών του και σταθερότητα στις ιδέες του. Μία από αυτές, όπως μας το είχε πει κατ’ επανάληψη ο ίδιος, ήταν η πεποίθησή του ότι, ως έλληνας αξιωματικός εν καιρώ πολέμου στα οχυρά των ελληνο-βουλγαρικών συνόρων, είχε ταχθεί στην υπεράσπιση της πατρίδας του και όχι στη συνθηκολόγηση. Παρ’ ότι σαν στρατιωτικός είχε υποχρέωση υπακοής στις διαταγές των ανωτέρων του, ο ίδιος θεώρησε μεγαλύτερη ακόμη υποχρέωση να συνεχίσει να μάχεται ενάντια στους εισβολείς.

 Θεωρούσε επίσης ότι ο αξιωματικός είχε πρώτος αυτός το καθήκον να δίνει το παράδειγμα του θάρρους στους απλούς στρατιώτες και να μπαίνει μπροστά σε δύσκολες αποφάσεις και ενέργειες. Μας διηγήθηκε πώς, παίρνοντας την απόφαση να συνεχίσει να αγωνίζεται, έκανε κι άλλους από το λόχο του να τον ακολουθήσουν στο δύσκολο ταξίδι του από τη Μακεδονία νότια προς την ελεύθερη ακόμη Ελλάδα και την Κρήτη. Πως, στην Κρήτη πια, βρέθηκε σε έναν τόπο όπου οι άνθρωποί του ήθελαν να τον  υπερασπιστούν  με αποφασιστικότητα. Πως οι ελλείψεις στην οργάνωση της άμυνας στο νησί δυσχέραιναν την προσπάθειά τους. Και πως βρέθηκε ο ίδιος, περικυκλωμένος στη μάχη, αντιμέτωπος με τον κίνδυνο να χάσει τη ζωή του αλλά σώθηκε επειδή αποφάσισε να συνεχίσει να μάχεται αντί να υποχωρήσει. Πολλές φορές, στο τέλος της διήγησής του για τη συμμετοχή του στη μάχη της Κρήτης, επαναλάμβανε πως το δίδαγμα που πήρε ήταν ότι σώθηκε επειδή επέλεξε να πολεμήσει για την πατρίδα του.     

 Ο ίδιος μας μίλησε επίσης αρκετές φορές για το δίλημμα που αντιμετώπισε μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Ναζί. Όπως πολλοί άλλοι έλληνες αξιωματικοί, είχε την ευκαιρία να μεταβεί στη Μέση Ανατολή για τη συνέχεια του πολέμου. Όλα ήταν έτοιμα και θα μετέβαινε με καϊκι από την Κρήτη στην Αίγυπτο. Αλλά λίγο πριν το ταξίδι πήρε την απόφαση να μείνει στην κατεχόμενη πλέον Ελλάδα και να συνεχίσει τον αγώνα του εδώ. Η σκέψη του ήταν και πάλι  ότι, σαν έλληνας αξιωματικός, είχε την υποχρέωση να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της πατρίδας του στην ίδια τη χώρα, μαζί με όσους άλλους έκαναν αυτήν την προσπάθεια και ότι η Ελλάδα τον χρειάζονταν περισσότερο. Ο Θεόδωρος Καλλίνος πέρασε από την Κρήτη στην ηπειρωτική Ελλάδα κι επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε στη Θεσσαλία. Εκεί οργάνωσε από τους πρώτους την αντίσταση και πήρε το παρατσούκλι «Αμάρ-μπεης» (το όνομα του βουνού κοντά στην Τσαριτσάνη της Ελασσόνας, από όπου καταγόταν). Το παρατσούκλι αυτό συνέδεσε και συμβολικά τη συμμετοχή του στο αντάρτικο με τον τόπο του και τον συντρόφευε για όλα τα υπόλοιπα χρόνια, όταν αναδείχθηκε σε κεντρική φυσιογνωμία της αντίστασης στη Θεσσαλία αλλά και αργότερα στα ηγετικά κλιμάκια του ΕΛΑΣ.

 Εμείς, η οικογένειά του, τον θαυμάζαμε και τον θαυμάζουμε ακόμη για το θάρρος που έδειξε όταν  κλήθηκε να πάρει δύσκολες αποφάσεις, για την επιμονή του να συνεχίσει να αγωνίζεται και για την προσήλωσή του στις αρχές και τις πεποιθήσεις του ακόμη κι όταν γνώριζε ότι θα μπορούσαν να του κοστίσουν την ίδια τη ζωή του. Τον θαυμάζουμε πρώτιστα γιατί όλα αυτά δεν ήταν αποτέλεσμα επιβολής ή κάποιας στρατιωτικής διαταγής, αλλά αποτέλεσμα της ελεύθερής του βούλησης, προϊόν ελεύθερης δικής του επιλογής. Κι αυτό το τελευταίο είναι ότι τους δίνει μεγαλύτερη ακόμη αξία. Η αποφασιστικότητα ήταν στοιχείο του χαρακτήρα του Θόδωρου Καλλίνου που χαρακτήρισε και τα πολλά ακόμη χρόνια της μετέπειτα ζωής του, συμπεριλαμβανομένης και της προσωπικής. Και μαζί με αυτήν η λιτότητα, η αυστηρότητα και η αυτοπειθαρχία. Όπως πρόσφατα σημείωσε ένας από τους συγγενείς του, «σε αντίθεση με άλλους, ο Καλλίνος ήταν από τους λίγους ανιδιοτελείς αγωνιστές, που παρέμεινε συνεπής στα πιστεύω του χωρίς να καρπωθεί τίποτα για ίδιο όφελος. Ότι έφυγε πλήρης ημερών, στα 99 του χρόνια, το οφείλει και στον αυστηρό λιτό, σχεδόν ασκητικό και σπαρτιατικό τρόπο ζωής του».

 Υπάρχει και κάτι τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό. Στα χρόνια που τα παιδιά και τα εγγόνια του μεγάλωσαν δίπλα του, ο Θόδωρος Καλλίνος-Αμάρμπεης μίλησε πολλές φορές για το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, για τα χρόνια της κατοχής, για τις μάχες με τους Γερμανούς, για όσους συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, για τον ΕΛΑΣ. Μας μίλησε πολλές φορές για το φασισμό και το ναζισμό. Όμως όσα χρόνια τον ζήσαμε από κοντά δεν τον ακούσαμε να μας μιλάει με μίσος ή με άλλον άσχημο τρόπο για τον γερμανικό λαό σαν τέτοιο. Χρόνια πολλά μετά τον πόλεμο, κάποια μέλη της στενής οικογένειάς του γεννήθηκαν, έζησαν, εργάστηκαν ή και σπούδασαν στη Γερμανία. Ένας βασικός λόγος γι’ αυτήν του τη στάση ίσως να ήταν ότι, όταν χρειάστηκε ο ίδιος πολέμησε με συνέπεια και επιμονή τη Γερμανία του Ναζισμού, και όταν εκείνη ηττήθηκε, η δικαίωση του αγώνα στον οποίο ο ίδιος συνέβαλλε  τον συντρόφευε περήφανα στη μετέπειτα ζωή του. Η δικαίωση του προσωπικού αγώνα και η           περηφάνεια γι’ αυτόν, δύσκολα  συνυπάρχουν με το μίσος. Αυτό είναι ακόμη κάτι που μπορούμε να κρατήσουμε και να θυμόμαστε από το Θόδωρο Καλλίνο –Αμάρμπεη.

Γεωργία Μαυροδή, εγγονή Θεόδωρου Καλλίνου-Αμάρμπεη