Η ΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΨΑ 21/5/1941

                         Η ΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΨΑ 21/5/1941

         (Κοψάς ,λόφος πάνω απο την πεδιάδα των Γουρνών ,Δήμου Χερσονήσου)

                                         Λόφος Κοψά ,Μάϊος 2013

"... Στις ομιλίες μου διηγήθηκα τη Μάχη στον «Κοψά», που κατέλαβα από το Κακόν Όρος που κατείχα ,μόνον με 70 περίπου Στρατιώτες. Οι άλλοι σκόρπισαν στ’ αμπέλια του Κοκκίνι Χάνι και ήρθαν στο Λόχο την άλλη ημέρα μετά τη νικηφόρα Μάχη. Τους δικαιολόγησα. Διέταξα αυτό το Τμήμα στο λόφο «Κοψά» με μέτωπο προς τους αλεξιπτωτιστές και προς τις Γούρνες. Το οπλοπολυβόλο1915 δεν δούλευε. Έβαλα με ομαδικά πυρά τους αλεξιπτωτιστές. Εάν είχα δυο βαριά πολυβόλα θα τους εξόντωνα. Αφού ανασυγκροτήθηκαν, το μεγαλύτερο τμήμα τους κινήθηκε παραλιακά προς το αεροδρόμιο και Τμήμα τους περίπου 80 αλεξιπτωτιστών όλη τη νύχτα πλησίασαν τις θέσεις του Λόχου. Όταν ξημέρωσε ,έπειτα από βολή καταιγιστική ομαδικών πολυβόλων και ατομικών αυτομάτων τους ,με έφοδο αιχμαλώτισαν τη Διμοιρία του Νίκου Κουκουβίνου. Οι άλλες δύο Διμοιρίες υπεχώρησαν προς τον Προφήτη Ηλία. Βρέθηκα μόνος κυκλωμένος στα 50 περίπου μέτρα από 80  περίπου αλεξιπτωτιστές .Έλεγα στους Στρατιώτες: «Θα υπερασπίσουμε την Κρήτη και με θυσία της ζωής μας». Απεφάσισα να σκοτωθώ υπερασπίζοντας παραδειγματικά και την Κρήτη. Με το τουφέκι όρθιος άρχισα να βάλλω προς όλες τις πλευρές τους αλεξιπτωτιστές. Οι σφαίρες τους σφύριζαν δεξιά –αριστερά και από πάνω μου. Δεν με πήρε ούτε μία. Προβληματίζομαι μέχρι σήμερα .Έδωσε διαταγή ο Διοικητής τους : «Μην τον σκοτώνεται να τον πιάσουμε αιχμάλωτο ή δεν πρέπει να σκοτωθεί, διότι υπερασπίζεται την Πατρίδα του». Το Λοχία που ξέφυγε και πέρασε δίπλα μου διατάσω : «Πέσε δίπλα μου και βάλε».

 Οι Διμοιρίες που υπεχώρησαν ,βλέποντας το Λοχαγό όρθιο να τουφεκάει, σταμάτησαν .Ο Δωδεκανήσιος Ομαδάρχης κινείται με την Ομάδα του από δεξιά μου ,ρίχνει μια χειροβομβίδα στους αλεξιπτωτιστές που αιχμαλώτισαν τη Διμοιρία του Κουκουβίνου. Οι αλεξιπτωτιστές υποχωρούν και αφήνουν μπροστά στον Κουκουβίνο ένα πολυβόλο και κιβώτια με ταινίες. Πετάχτηκα στη θέση του Κουκουβίνου . Τον ερωτάω : «Νίκο ζωντανός ;» Απαντάει : «Λίγο τραυματισμένος». «Βάλε ταινία» του λέγω. Δεν γνωρίζαμε το πολυβόλο πως δουλεύει . Πέφτει η πρώτη ριπή. «Βάλε προς όλες τις πλευρές Νίκο» του λέγω. Ενθαρρύνθηκαν οι Στρατιώτες που υπεχώρησαν και γυρίζουν. Αρχίζει εξαιρετικά άνιση αριθμητικά και σε οπλισμό ηρωική ΜΑΧΗ σώμα με σώμα με τους αλεξιπτωτιστές .Δεν θυμόμαστε πόσο χρόνο. Σκοτώθηκαν 22 κι αιχμαλωτίστηκαν περίπου 40 ή 50 αλεξιπτωτιστές. Είχαμε μόνον ένα βαριά Τραυματία, τον Αείμνηστο Δημήτριο Λιακάκη. Αείμνηστο Ιωάννη Χατζή(ελαφρά) και τον Στρατιώτη(ελαφρά) Απίστευτο ,όμως είναι πραγματικότητα.

 Μετά τη Μάχη παρουσιάστηκε ο Κρητικός έφεδρος Λοχαγός ……. και μου είπε: «Να αναλάβω τη Διοίκηση του Λόχου» .Ήμουν Υπολοχαγός. Του είπα : «Με όλο το σεβασμό στο βαθμό σας ο Λόχος δεν έχει ανάγκη από λοχαγό. Είναι μιάμιση ημέρα χωρίς νερό και ψωμί. Πάρε σε παρακαλώ τους αιχμαλώτους , πήγαινέ τους όπου νομίζεις και φέρε μας πρώτα νερό και κατόπιν ξερό ψωμί» Δέχτηκε και σε μια ώρα άρχισαν να κουβαλούν οι Κρητικοί στο Εκκλησάκι ό, τι καλύτερο είχαν . Από τους αλεξιπτωτιστές λύθηκε το πρόβλημα του αυτόματου οπλισμού και από τον Κρητικό Λαό το πρόβλημα της τροφοδοσίας του Λόχου.

 Στο σπίτι με δύο παράθυρα και πόρτα , που ήταν στο δρόμο, οχυρώθηκαν γερμανοί κι εκτόξευαν φωτοβολίδες, για να δείξουν την παρουσία τους και να τους ενισχύσουν .Έπρεπε  με οργανωμένη επιχείρηση να εξουδετερωθούν. Δεν γνωρίζαμε πόσοι ήταν. Είπα  στον Επιλοχία του Λόχου Ανδρεαδάκη Ορέστη «Πάρε μία Ομάδα, πήγαινε μέχρι τη χαράδρα και να με περιμένεις». Ενθουσιασμένος ο Επιλοχίας από τη νικηφόρα Μάχη , χωρίς να με περιμένει, επιτέθηκε στο σπίτι να το καταλάβει.* Έπεσαν μαχόμενοι οι : Ανδρεαδάκης Ορέστης ,Κοκκινάκης Εμμανουήλ και Χαριτάκης Ιωάννης. Όταν έφτασα στη χαράδρα και πληροφορήθηκα το αναπάντεχο οδυνηρό γεγονός ,εξαιρετικά λυπημένος και αγανακτισμένος απεφάσισα προσωπικά να εκδικηθώ, για την υπεράσπιση της Κρήτης ,τη Θυσία της Ζωής τους .Άλλο όπλο εκτός από πολυβόλα δεν είχαμε. Σκέφτηκα με εύστοχη βολή πολυβόλου να τους αναγκάσω να παραδοθούν. Πήρα ένα πολυβόλο και με το Στρατιώτη …. που έφερε δύο κιβώτια με ταινίες , κινούμενοι κυκλικά ,πιάσαμε θέση σε 300 περίπου μέτρα απέναντι στο σπίτι πίσω από μεγάλο ογκόλιθο. Στην κίνησή μας έβαλαν. Τραυματίστηκε ο Στρατιώτης ,όμως βάδιζε. Άρχισα να κάνω εύστοχη βολή με μικρές ριπές στα παράθυρα και στην πόρτα. Μετά 10-20 λεπτά ,είδα άσπρο πανί στο παράθυρο. Σταμάτησα τη βολή . Σε λίγο άρχισαν να βγαίνουν από την πόρτα άοπλοι και παρατάχθηκαν μπροστά στο σπίτι 17 Γερμανοί .Τι είχε συμβεί: Τους σάκους με θειάφι που είχαν για αμπέλια τους έβαλαν οι Γερμανοί στα παράθυρα και στην πόρτα. Οι τροχιοδεικτικές σφαίρες που είχαν οι ταινίες άναβαν το θειάφι, γέμισε το σπίτι από καπνό και αναγκάστηκαν να παραδοθούν.

 Το απόγευμα της 21^ης Μαϊου δεν υπήρχε στην περιοχή Κοκκίνη Χάνι ,Γούρνες ,Γούβες ούτε ένας οπλισμένος Γερμανός. Ο Λόχος εκπλήρωσε την αποστολή του.

  Δεν μπορεί να γίνει πιστευτό ότι ήταν δυνατό με 70 περίπου Στρατιώτες οπλισμένους μόνον με τουφέκια ν’ αντιμετωπισθούν τόσο νικηφόρα 80 περίπου αλεξιπτωτιστές οπλισμένοι με πολυβόλα και ατομικά αυτόματα όπλα ,να σκοτωθούν 22 και να αιχμαλωτισθούν 40-50 περίπου Γερμανοί αλεξιπτωτιστές."

Θεόδωρος Καλλίνος

Αθήνα 19-5-2011

*  «…Και οι Γερμανοί παίζουν ένα άνανδρο και διπλοπρόσωπο ρόλο. Σταματούν τους πυροβολισμούς και βγάζουν έξω από το παράθυρο μια μεγάλη άσπρη σημαία ότι παραδόθηκαν. Αμέσως βγαίνουν έξω από το καμαράκι ο Λοχίας Ορέστης Ανδρεαδάκης και ο Δεκανέας Νικόλαος Ζαχαριουδάκης για να συλλάβουν τους αιχμαλώτους. Αμέσως οι Γερμανοί σκοτώνουν το Λοχία Ορέστη Ανδρεαδάκη και τον Δεκανέα Νικόλαο Ζαχαριουδάκη και δυο στρατιώτες μας και τραυματίστηκαν ακόμα σ’ αυτή τη μάχη ο Ιωάννης Γ. Χατσάκης ή Χατσής από την Ανώπολη και ο Καλοχωριανός Βασίλης Αντρώνας…» απόσπασμα από το βιβλίο του Βαγγέλη Γεωργίου Μπαριτάκη , «ΓΟΥΒΕΣ 1940-44» , ΓΟΥΒΕΣ 2000               

Μάχη ζωής

Μια ζωή μαζί ο Θοδωρής και η Γεωργία  ,μαζί στον ιερό αγώνα για την Αντίσταση στον κατακτητή στο βουνό ,στην πόλη, στις εκτοπίσεις ,στην αυτοεξορία, στον επαναπατρισμό, στην ανατροφή των παιδιών ,σαν τα ψηλά βουνά μαζί στο πέρασμα του αιώνα  απ’ τη Σαριτσάνη και από το Αγρίνιο .Οι φωτογραφίες μιλάνε για τη δροσιά των λουλουδιών που ‘πέσαν στη φωτιά ,αδούλωτες ψυχές ,για τη λευτεριά .Η γραφή ιστορεί το θαύμα της φυλής που αγγίζει στιγμές αθάνατες ,εδώ κοντά μας ,σχεδόν δίπλα μας, στο λόφο του Κοψά γράφτηκε ιστορία ,ας ακολουθήσουμε ταπεινά τα χνάρια της .

Στων μνημονίων τον καιρό αδύνατον να μορφωθώ...

«Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΣ», (ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν κάποιοι )

 (Από μια εκπαιδευτικό στων μνημονίων τον καιρό)

 Ο Αγώνας για την Παιδεία είναι κοινός ,καθότι αφορά όλη την κοινωνία –δεν είναι συντεχνιακός ,ασχέτως που προσπαθούν να τον χειραγωγήσουν συνδικαλιστικές συντεχνίες ,σημείο των καιρών ,καθότι αν υπήρχε υγιής συνδικαλισμός θα έμπαινε ευθέως θέμα εδώ και τώρα, απομάκρυνσης των ανάξιων εκπροσώπων .Ένας τέτοιος αγώνας απαιτεί τη συσπείρωση των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων ,συγκεκριμένα ο αγώνας αυτός μεταφράζεται με ένα τεράστιο ΟΧΙ στην τρομοκρατική επίθεση της Τρόϊκας που υπαγορεύει μέσω της τρικομματικής κυβέρνησης μνημονιακές πολιτικές ,ανοίγοντας  το πράσινο φως για τη διάλυση του δημόσιου τομέα στην περιοχή της παιδείας ,της υγείας και των άλλων κοινωνικών παροχών .

Έτσι με βάση τα παραπάνω έχουμε σήμερα:

-Παράνομη πολιτική επιστράτευση των καθηγητών πριν καν αποφασίσουν για τους αγώνες τους , ( «Δεν είναι νόμιμη η πολιτική επιστράτευση», Αντώνης Ρουπακιώτης , εφημ. Αυγή ,24/2/2006  .)

-Μεθόδευση απολύσεων χιλιάδων εκπαιδευτικών (αναπληρωτών ,υπεράριθμων , «επίορκων»-με τους μνημονιακούς νόμους 4057/2012 και 4093 /2012 ποινικοποιούνται οι αγώνες).-Όταν το πλοίο βουλιάζει πετάμε στη θάλασσα το περιττό φορτίο.-

- Μεθόδευση συγχωνεύσεων –καταργήσεων σχολείων.

-Μειώσεις των αποδοχών ,υποχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων , με στόχο την κατάργηση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης. Θα πληρώνουν οι γονείς ανεξαρτήτως εισοδήματος-Συγχωνευμένα τμήματα 30 μαθητών.(Τα αρχικώς 2 τμήματα γίνονται ένα ,με αποτέλεσμα την αδυναμία των καθηγητών να αποδώσουν στο παιδαγωγικό τους έργο ,αλλά και επιπλέον μειώσεις εκπαιδευτικού προσωπικού)

-Αύξηση του ωραρίου των καθηγητών ,αρχικά 2  ώρες και βλέπουμε… κύριος στόχος η μείωση των προσλήψεων.

-Πάγια σύνδεση της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με  πανελλαδικές εξετάσεις ενσωματωμένες στη δευτεροβάθμια ,με όλες τις ολέθριες συνέπειες που βιώνουν σήμερα τα ελληνικά νοικοκυριά και το καθεστώς της παραπαιδείας να ανθεί. Επειδή όλες οι παραπάνω συνθήκες δεν ευνοούν ,απεναντίας υποσκάπτουν την κατοχύρωση του χαρακτήρα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης ,εξαθλιώνουν συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης. καταδυναστεύουν την ελεύθερη σκέψη ,Η ΑΠΕΡΓΙΑ είναι ο κύριος και αναγκαίος τρόπος αντίδρασης για να σπάσει η πολιτική επιστράτευση και να απαντήσει διεκδικητικά-αγωνιστικά ο κλάδος των εκπαιδευτικών αλλά και όλων όσων παλεύουν να απαλλαγούμε από τα δεινά της καθυπόταξης σε μνημονιακές πολιτικές ,όλοι ΜΑΖΙ , «..μέχρι νεωτέρας» ,να διώξουμε το τέρας.http://mazi-hers.blogspot.gr 

ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΠΗΓΑΔΙ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ, ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΚΕΦΑΛΙΑ

ΥΨΩΝΟΥΜΕ ΓΡΟΘΙΕΣ !

Στις 20 Μαΐου 2010, στις 9 το βράδυ, ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας μπούκαραν στο σπίτι οικογένειας στις Βουκολιές Χανίων και ζήτησαν από τους γιούς να τους ακολουθήσουν. Μπροστά στα μάτια των ανήλικων αδελφών τους, χωρίς ένταλμα και χωρίς καμία προειδοποίηση, επιδίωξαν να δημιουργήσουν ένταση σπρώχνοντας τη μητέρα τους για να προκαλέσουν τη βίαιη αντίδρασή τους. Μετά από δύο ώρες τραμπουκισμού η αστυνομία αποχώρησε ύστερα από τη σθεναρή άρνησή τους να ακολουθήσουν τους αστυνομικούς που είχαν παράνομα εισέλθει σπίτι τους. Το «έγκλημα» των δύο νέων και της οικογένειάς τους ήταν ότι είχαν ενημερώσει τους συγχωριανούς τους στην περιοχή του Αποπηγαδιού για την επέλαση της γαλλικής πολυεθνικής EDF μέσα στις ιδιοκτησίες τους προκειμένου να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες και, στο μέλλον, να κατασκευαστούν υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις με χρήση των πολύτιμων νερών της περιοχής. Η επέλαση πραγματοποιήθηκε τελικώς χάρη στη συνεχή παρουσία των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια των εργασιών.

Τρία χρόνια αργότερα, στις 10 Απριλίου 2013, δυνάμεις των ΕΚΑΜ εισβάλουν στα σπίτια δύο κατοίκων στην Ιερισσό Χαλκιδικής στις 3 τα ξημερώματα σπάζοντας την εξώπορτα και παίρνουν σηκωτούς με τις πυτζάμες δύο άντρες μπροστά στα μάτια των συζύγων και των παιδιών τους. Αντί να τους πάνε στο οικείο αστυνομικό τμήμα εξαφανίζονται, και αργότερα μαθεύεται ότι τους πήγαν στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης. Το «έγκλημα» των δύο, που τελικώς συνελήφθησαν ως ύποπτοι βαρέων κακουργηματικών πράξεων, είναι ότι συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα των ντόπιων κατοίκων ενάντια στα μεταλλεία χρυσού που παραχωρήθηκαν δωρεάν από το κράτος σε μια σύμπραξη καναδικής εταιρείας με τον εργολάβο-καναλάρχη Μπόμπολα. Χάριν της «επένδυσης» αυτής που γίνεται και με κρατική χρηματοδότηση και τη συνεχή παρουσία των ΜΑΤ, εκατοντάδες αιωνόβια δέντρα κόβονται, πρωτογενείς παραγωγικές δραστηριότητες ξεριζώνονται και, κυρίως, το  νερό και το έδαφος της ευρύτερης περιοχής μολύνεται με δηλητήρια όπως το κυάνιο και το αρσενικό.

Το να ζούμε σε ένα όμορφο και υγιές περιβάλλον (φυσικό και κοινωνικό) δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα των κυβερνώντων. Τώρα, με το πρόσχημα της κρίσης,  οι μάσκες πέφτουν.  Εφαρμόζεται άγρια καταστολή σε όσους και όσες υπερασπίζονται τα αυτονόητα: τη φύση, την κοινωνική ευημερία  και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ακόμα μια φορά στο όνομα της ανάπτυξης (της κυριαρχίας! ), γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος  της κοινωνίας. Η μόνη αξία που διέπει  την καταστροφή του δάσους των Σκουριών, του βουνού του Αποπηγαδίου και πόσων άλλων τόπων που δεν χωράνε σε μια κόλα χαρτί, δεν είναι η αναβάθμιση της ζωής μας. Είναι η αναβάθμιση των τραπεζικών λογαριασμών  των διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών και των ντόπιων εργολάβων-καναλαρχών.

Απέναντι σε αυτή τη λεηλασία, προτάσσουμε την αγωνιστικότητα και την αντίσταση. Απέναντι στην καταστολή και το φόβο, προτάσσουμε τη συνεργασία και την αλληλεγγύη.

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ,

Σάββατο 18 Μαΐου, 8μμ, Πλατεία Αγοράς, Χανιά

Με την εθελοντική συμμετοχή των καλλιτεχνών: Μιχάλης Λουφαρδάκης, Γιάννης Μαραγκάκης, Γιάγκος Χαιρέτης, Χαλικούτηδες και Ελισάβετ Βερούλη.

Παγκρήτιο Δίκτυο αγώνα ενάντια στις βΑΠΕ,

O Xριστός Ανέστη ,ο λαός σταυρώνεται ,ο αγώνας συνεχίζεται...

Ανάσταση νεκρών ,επανάσταση ζωντανών . Μέρες Γολγοθά. Μέρες του Ανθρώπου. Πορείες έως Λαμπρής. Επαναλαμβανόμενες χιλιάδες χρόνια τώρα. Με την Ανάσταση να συμπυκνώνει σ' εκείνο το αβίωτο κι ανερμήνευτο «θανάτω θάνατον πατήσας» , κάθε ανθρώπινη προσδοκία για πραγματική κι επομένως καλύτερη ζωή. Σ' έναν κόσμο, όπου «πλούσια τα ελέη» προσφέρονται σε όλους. Αλλά πλούσια, τα λαμβάνουν μόνον οι αυτοανακηρυχθέντες αφεντάδες του πλούτου. Κι ελέη, αυτοί οι πολλοί, οι πάμπολλοι που τα δουλεύουν, τα χτίζουν, τα ποτίζουν, τα εξορύσουν, τα φροντίζουν, τα εμπνέονται, τα σκέφτονται, τα δημιουργούν, εν τέλει τα πολλαπλασιάζουν σε αξία και υπεραξία. Ανάσταση νεκρών υπάρχει, άμα την πιστεύεις. Επανάσταση νεκρών δεν υπάρχει. Είτε την πιστεύεις είτε τη λογαριάζεις με το νου. Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί, άδει ο ποιητής που μπορεί να βιώσει τη θυσία. Λίπασμα. Για τους επερχόμενους ζωντανούς. Μάθημα κι υπόδειγμα. Μάθημα Ελευθερίας. Βλέπω το μαύρο υπηρετικό προσωπικό των αφεντάδων, των εκμεταλλευτών όπου Γης, να πετάει σακούλες με τρόφιμα στα χέρια των ξευτελισμένων φτωχών, όπως πετάς στο αδέσποτο σκυλί ό,τι κρατάς για να μη σε φάει. Το βλέπω στις οθόνες, αποθέωση της ασχημίας, της ύβρης, της διαπόμπευσης κάθε επιτάφιου θρήνου. Το συσσίτιο, σ' έναν κόσμο που μπορεί να θρέψει διπλάσιο πληθυσμό απ' τον υπάρχοντα, είναι έτσι κι αλλιώς βιασμός της ανθρώπινης κοινωνικής υπόστασης. Οταν οι ναζί φιλανθρωπούν, φαίνονται όπως είναι. Τρομοκρατημένα ανθρωπάκια που προσπαθούν απελπισμένα να αναβάλουν την εξέγερση της ταξικής συνείδησης, την επανάσταση που έρχεται ακάθεκτη σαν την Ανοιξη. Πεθαμένοι για πάντα. Τα ναζιστοειδή, τα ξεχυμένα αγκυλόσταυρα καταπάνω στους γολγοθάδες των λαών, βάλθηκαν να κομίζουν την ανάσταση σε δυο σακούλες τροφίμων σκουπιδιών, ποτίζοντας με ξίδι και χολή κάθε προσπάθεια του εργαζόμενου ανθρώπου να ξεφύγει από την επιβίωση και να περάσει στην αληθινή ζωή. Αυτό είναι η Ανάσταση. Το λίπασμα στο πνεύμα και την καρδιά του ανθρώπου για να διεκδικήσει την ελευθερία του απ' την Ανάγκη, που θεριεύει την Επανάσταση. Είναι χαρά των ζωντανών κι όχι διαχείριση θανάτου. Αυτοί μαύρο χυμένο αίμα. Σε διανομή φριχτή. Η εξουσία τους στον Αδη. Εμείς κόκκινο κρασί. Σε δίκαιη ζωντανών κατανομή. Ο καθένας κατά τις δυνάμεις του στον καθένα κατά τις ανάγκες του. Σ' αυτό το «καθένας» κρίνεται κι η ανάσταση κι η επανάσταση του γιού τ' Ανθρώπου. Για μια ζωή θρίαμβο κι όχι ελεημοσύνη. Καλό Πάσχα. Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ"