Στη σημερινή πραγματικότητα
των Καλλικρατικών Δήμων με απαιτήσεις διαχειριστικές από εξωγενείς παράγοντες
(Τρόϊκα, Δ.Ν.Τ.), η τοπική αυτοδιοίκηση
οφείλει να είναι αξιόπιστος φορέας που έχει τη βούληση και τη θέληση να
βάζει φραγμούς :
-Στις ιδιωτικοποιήσεις
των συλλογικών αγαθών: νερό, ρεύμα, ενέργεια.
-Στην
ιδιωτικοποίηση του φορέα απορριμμάτων.
-Στις επενδύσεις
(ξεπούλημα) δημόσιας γης σε ιδιώτες.
-Στις προωθούμενες
επενδύσεις μέσω ΣΔΙΤ (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα).
- Στην κλιμακούμενη περιβαλλοντική και πολιτισμική
υποβάθμιση.
-Στις μαζικές
απολύσεις στο δημόσιο (μέσω της αξιολόγησης) και στον ιδιωτικό τομέα.
-Στις κατασχέσεις.
-Στην εξαθλίωση
των κατώτερων κοινωνικά στρωμάτων και στη γενικευμένη φτωχοποίηση.
-Στη μετατροπή του
δημόσιου σχολείου σε υποχείριο των αγορών.
-Στη σταδιακή κατάργηση της παρεχόμενης δημόσιας
υγειονομικής περίθαλψης.
-Στη διάλυση του πρωτογενούς τομέα.
-Στην ενεργειακή εκμετάλλευση μεγάλων εταιρειών μέσω
υποτιθέμενων έργων «πράσινης ανάπτυξης»
Αντ’ αυτού οι
Καλλικρατικοί δήμοι ακολουθούν το προτεινόμενο μοντέλο υπανάπτυξης που κρατάει
δέσμιους τους δημόσιους πόρους σε αλλότρια συμφέροντα, μόνη ελπίδα «ανάπτυξης»
παραμένει η δυνατότητα απορροφητικότητας κονδυλίων μέσω ΕΣΠΑ που έχουν
συγκεριμένες προδιαγραφές και ημερομηνία λήξης, αναιρώντας στην πράξη την
ανάπτυξη ενός κεντρικού κρατικού μηχανισμού που πατάει σε γερές βάσεις και
είναι ικανός να επανατροφοδοτεί την Περιφέρεια μέσα από ένα σύστημα δί-καιης
φορολογίας.
Δυστυχώς σήμερα βιώνουμε μια «ανάπτυξη»
νεοαποικιοκρατικού τύπου, τις συνέπειες της οποίας βλέπουμε σε όλους τους
τομείς της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής στα κατώτερα και μικρομεσαία κοινωνικά
στρώματα όπου κυριαρχούν: ανεργία, ανασφάλιστοι πολίτες, δραματικές μειώσεις
μισθών- συντάξεων, κατάργηση θεμελιωδών εργασιακών κεκτημένων, κατασχέσεις,
πείνα και εξαθλίωση.O
αγώνας
ενάντια στις κατολισθήσεις του πολιτικού συστήματος που θέλει τις κοινωνίες να
συμπαρασύρονται και να καταλήγουν σε
άμορφες μάζες, αδρανοποιημένες και πλήρως ελεγχόμενες, είναι πλέον μονόδρομος.
Εδώ τα σημάδια της κόπωσης δεν έχουν θέση: «…αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν
θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο…»
Αλεξάκη-Χρονάκη Κική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου