Χρυσή Αυγή: Έργα και ημέρες πίσω από το"αντισυστημικό" προσωπείο

Αρθρογράφος: 

Νίκος Μπογιόπουλος

Ας δούμε, λοιπόν, τι ρόλο παίζει η Χρυσή Αυγή. Τι σόι πράμα είναι. Όχι από άποψη αισθητικής. Αυτό το είδαμε (ξανά) χτες στη Βουλή. Όχι από άποψη εγκληματική. Αυτό το προσδιορίζει ο ναζιστικός χαρακτήρας της. Αυτό το γνωρίζουμε ήδη από τα προ 15ετίας πεπραγμένα τους στα δικαστήρια της Ευελπίδων με την δολοφονική επίθεση κατά του φοιτητή, τότε, Κουσουρή. Το γνωρίζουμε από τα πεπραγμένα τους στο Κερατσίνι, στα Πετράλωνα, στις γειτονιές της Αθήνας με τους μαχαιρωμένους μετανάστες.

   Πάμε να δούμε τον πολιτικό της χαρακτήρα από την πιο κρίσιμη πλευρά: Από την πλευρά των οικονομικών, των πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων που εκπροσωπεί. Η Χρυσή Αυγή αυτοπροβάλλεται σαν «αντισυστημική». Καθόλου πρωτότυπο. Ανάμεσα στις άλλες ιδιότητες του φασισμού και του ναζισμού είναι να παριστάνει τον «αντισυστημικό», την ώρα που είναι το πιο πιστό σκυλάκι και το πιο σιχαμερό φιδάκι στην υπηρεσία του συστήματος.

   Πίσω από την «αντισυστημική» μάσκα του φασισμού και του ναζισμού, πίσω από τα μούσκουλα του χρυσαυγίτικου υποκόσμου, κρύβονται οι πιο δουλικές «υπηρετριούλες» του συστήματος. Να μερικές τέτοιες «υπηρεσίες»: 

   Πρώτο: Στις 3 Αυγούστου 2012 ήρθε στη Βουλή η πρόταση για την σύγκληση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων ώστε να διερευνηθεί το σκάνδαλο της παραχώρησης της Αγροτικής Τράπεζας. Υπήρξε ένα μόνο κόμμα της αντιπολίτευσης που με την αρνητική ψήφο του μπλόκαρε την διερεύνηση της υπόθεσης. Ήταν η Χρυσή Αυγή. Αλήθεια πως γίνεται ένα «αντισυστημικό κόμμα να κάνει πλάτες σε τραπεζικά «ντίλ» που ζημιώνουν τον ελληνικό λαό; Τι έχει να πει γι’ αυτό το τραπεζικό πόρταλ «BankingNews» το οποίο συχνά πυκνά φιλοξενεί διθυράμβους για την Χρυσή Αυγή;…

   Δεύτερο: Στις 14 Φλεβάρη 2012 συζητήθηκε στη Βουλή η τροπολογία που αφορούσε στο ξεπούλημα ακόμα και νησιών και βραχονησίδων. Μετά από ένα λόγο όλο πάθος υπέρ των «ασφαλιστικών δικλείδων» που τάχα εξασφαλίζονταν παρά το ξεπούλημα των νησιών, ο Παναγιώταρος ψήφισε υπέρ της τροπολογίας! Τόσο… «πατριώτες». Μιάμιση ώρα αργότερα και μετά το σάλο από το «ξεβράκωμα», οι χρυσαυγίτες είπαν ότι είχαν κάνει λάθος. Τόσο «ρόμπες»

Τρίτο: Στις 19 Σεπτέμβρη 2012  τέθηκε στη Βουλή το αίτημα του ιδρύματος Λάτση να υπάρξει συντήρηση του μουσείου του με δημόσιο χρήμα. Η «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή, πάλι δια στόματος Παναγιώταρου, έσπευσε να γλύψει τον επιχειρηματία, να φανεί γαλαντόμα, επιδαψιλεύοντας ύμνους στον όμιλο για την «προσφορά» του και μιλώντας με ευγνωμοσύνη  για τον «έναν εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων της γης»…

   Τέταρτο: Στις 5 Νοέμβρη 2012 η κυβέρνηση Σαμαρά προωθούσε το μεσοπρόθεσμο. Αλλά η έγνοια των χρυσαυγιτών δεν ήταν τα μέτρα δισεκατομμυρίων εις βάρος του λαού. Ήταν να απαλλαγούν κάποιοι εφοπλιστές (ποιοι άραγε;) από την «έκτατη εισφορά» του αστείου ποσού των 80 εκ. ευρώ: «Ο κλάδος της ναυτιλίας έχει στηρίξει την ελληνική οικονομία κατά το παρελθόν, εσείς πάλι συμβάλλετε καθοριστικά στην καταστροφή του», εξανίστατο ο Γερμενής – «Καιάδας» στη Βουλή. Όσο για τον Παναγιώταρο, απειλούσε για λογαριασμό κάποιων εφοπλιστών (ποιών άραγε;) ότι αν φορολογηθούν θα φύγουν… Έλεγε στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής: «(...) βλέπουμε στον προϋπολογισμό που λέτε ότι από φορολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία θα αποκομίσουμε 80 εκ. ευρώ... το πιο εύκολο που θα κάνουν οι έλληνες πλοιοκτήτες είναι να αλλάξουν τη σημαία (...)». Όσο για τον Μάρτη του 2013, οι ναζί, με ερώτησή τους, στη Βουλή, υπό τον τίτλο «Λύση στη χρηματοδότηση των ναυτιλιακών εταιρειών» καλούσαν τους υπουργούς Οικονομικών και Ναυτιλίας να απαντήσουν: «Με ποιον τρόπο προτίθενται να στηρίξουν τις ναυτιλιακές εταιρείες;». Εδώ, πέρα από το γλείψιμο στον εφοπλιστικό κόσμο, αξίζει να θυμίσουμε ότι δεν πάει πολύς καιρός που στον διεθνή Τύπο υπήρξαν δημοσιεύματα ότι το ναζιστικό μόρφωμα χρηματοδοτείται απευθείας από κάποια λόμπυ του εξωτερικού. Χαρακτηριστικά, η βρετανική εφημερίδα «Guardian» σε εκτενές άρθρο της για τους εν Ελλάδι νεοναζί, επισήμανε μεταξύ άλλων ότι: «Εν μέσω φημών για υποστήριξη από πλούσιους εφοπλιστές, κατάφερε να ανοίξει γραφεία του κόμματος (σ.σ. Χρυσή Αυγή) σε όλη την Ελλάδα»...

   Πέμπτο: Στις 20 Δεκέμβρη 2012, στη συζήτηση σύστασης εξεταστικής επιτροπής για τη «λίστα Λαγκάρντ», η Χρυσή Αυγή ψήφισε «όχι»! Λίγη ώρα αργότερα, και μετά το ξεμπρόστιασμα, ο χρυσαυγίτης βουλευτής Αρβανίτης, ισχυρίστηκε  (και αυτός) ότι είχε ψηφίσει αρνητικά κατά … «λάθος».

   Έκτο: Στις 11 Νοέμβρη 2012, όταν τέθηκε στη Βουλή το θέμα της μείωσης των εξοπλιστικών δαπανών, οι χρυσαυγίτες τινάχτηκαν από τη θέση τους σαν να επρόκειτο για ντίλερ ΝΑΤΟικών όπλων: «(…) να μην περικοπεί έστω κι ένα ευρώ από την άμυνα», ωρυόταν ο χρυσαυγίτης Ζησιμόπουλος. Τι όμως εννοούν όταν λένε «άμυνα»; Το εξήγησε ο νυν ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής, ο στρατηγός (διατελέσας και επιτελάρχης του ΝΑΤΟ) Γ.Επιτήδειος, σε προεκλογική του συνέντευξη (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/apokleistikh-sunenteujh-tou-gewrgiou-epithdeiou-antistrathgou-kai-upopshfio#ixzz32rMtkGuC) . Στην ερώτηση «πιστεύετε ότι η παραμονή μας στο ΝΑΤΟ εξυπηρετεί το έθνος;», έδωσε την ακόλουθη «αντισυστημική» απάντηση: «Βεβαίως. Άλλωστε εάν δεν το εξυπηρετούσε δε θα γινόμασταν μέλος του(…). Εφόσον είμαστε μέλος μια συμμαχίας οφείλουμε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στα πλαίσια της συμμαχίας αυτής. Εάν αυτό δε συμβεί δεν εξυπηρετούνται τα εθνικά μας συμφέροντα». Το «έθνος» και το ΝΑΤΟ αποτελούν ένα πράγμα, λοιπόν, για τους… «αντισυστημικούς» χρυσαυγίτες

   Έβδομο: Τόσο «ελληναράδες» και «αντισυστημικοί» που είναι οι ναζιστές έχουν φτάσει στο σημείο να συγκροτούν δουλεμπορικά για να εξασφαλίζουν φτηνό εργατικό «κρέας» στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Πίσω από τον χρυσαυγίτικο «ΟΑΕΔ», τον αποκαλούμενο «Όμιλο Ανεύρεσης Εργασίας Δοκιμαζόμενων Ελλήνων» που έχουν συστήσει, βρίσκεται ο μηχανισμός υλοποίησης της... πρότασης που είχε καταθέσει ο χρυσαυγίτης βουλευτής με το προσωνύμιο «Καιάδας» το Νοέμβρη του 2012 στη Βουλή. : «... όσον αφορά τους ανέργους που επιδοτεί ο ΟΑΕΔ -είχε πει-, αυτοί να παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε θέσεις του δημοσίου τομέα, προκειμένου να μειωθεί το κόστος λειτουργίας του». Η... πρότασή τους, δε, οδηγεί στη δημιουργία ενός εργατικού δυναμικού που θα δουλεύει οκτώ και παραπάνω ώρες τη μέρα, χωρίς ένσημα, με μόλις 14,4 ευρώ τη μέρα! Κάτω δηλαδή κι από την αμοιβή των μεταναστών στην Μανωλάδα!

   Όγδοο: Μεγάλη είναι η αγωνία των χρυσαυγιτών προς την αναξιοπαθούσα τάξη των καπιταλιστών. Γράφουν, για παράδειγμα, οι χρυσαυγίτες στην ιστοσελίδα τους: «Το φορολογικό καθεστώς στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ευνοϊκό απέναντι στις επιχειρήσεις (...) οι επιχειρήσεις είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται ότι το κράτος τις πολεμά, παρεμποδίζοντας τη λειτουργία τους, μέσα από τον φορολογικό νόμο (...)». Φυσικά όταν λένε «επιχειρήσεις» δεν μιλούν για τον «εμποράκο». Η πρεμούρα τους έχει να κάνει με τη φορολόγηση των επιχειρήσεων του μεγάλου κεφαλαίου. Εκεί γλείφουν. Γι' αυτό στη Βουλή ζητούν συνεχώς νέα κίνητρα, φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Όπως τον Απρίλη του 2013, που με ερώτησή τους στη Βουλή ζητούσαν από την κυβέρνηση ναδιαμορφώσει «στρατηγική για ενίσχυση των ελληνικών αεροπορικών εταιρειών...». Των ιδιωτικών -εννοείται-αεροπορικών εταιρειών... Κάπως έτσι φτάσαμε να αναπαράγονται σε ιστολόγια («moneyPro.gr») κείμενα υπό τον τίτλο «Τάση υπέρ της Χρυσής Αυγής στον ΣΕΒ;», όπου αναγραφόταν: «(...) μερίδα επιχειρηματιών του ΣΕΒ, κυρίως πιο μεσαίων σε δυναμική και νέων ηλικιακά, φέρονται να βλέπουν με άλλο μάτι το ακροδεξιό κόμμα (...). Πιστεύουν πως η Χρυσή Αυγή περιόρισε κατά πολύ τον αριστερό-αναρχικό ακτιβισμό (...). Πιέζουν για να υπάρξουν δίαυλοι επικοινωνίας με την άκρα Δεξιά. Διαύλους που ήδη ο Εμπορικός Σύλλογος της Αθήνας (σ.σ. οι μεγαλέμποροι) διατηρεί με το κόμμα». Να αληθεύουν όλα αυτά;

   Ένατο: Τι κρύβεται πίσω από τα λεγόμενα της Χρυσής Αυγής για την «κακούργα» την ΕΕ; Μας το εξηγεί πάλι ο ευρωβουλευτής της (στην ίδια συνέντευξη): «Είμαι υπέρ της Ε.Ε. Για την ευρωπαϊκή ένωση ισχύει αυτό που είχε πει ο Αμερικάνος Άρθουρ Κέσλερ: "Όσες κηλίδες και αν έχει ο ήλιος είναι προτιμότερος από το σκοτάδι".(…) Η χώρα μας (…) έχει ανάγκη να συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και ενώσεις όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε». Τόσο… ηλιόλουστη η «αντισυστημικότητά τους»…

   Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί φυσικά η αλλεργία και ο τραμπουκισμός της Χρυσής Αυγής απέναντι σε κάθε εργατική διεκδίκηση, σε κάθε κοινωνικό αγώνα:  Από την απεργία των εργαζόμενων στη Χαλυβουργία για την οποία στις 20 Ιουλίου 2012 εξέδωσαν ανακοίνωση ενάντια στους χαλυβουργούς  μέχρι την απεργία των εργαζομένων στο Αριστοτέλειο, τον Νοέμβριο του 2012, όταν οι πρώτοι που εξέδωσαν ανακοίνωση ζητώντας από τους εισαγγελείς να παρέμβουν κατά των εργαζόμενων ήταν οι νεοναζί.

   Γνωστές, επίσης, είναι τόσο οι ύβρεις τους ενάντια στους εργαζόμενους – απολυμένους της ΕΡΤ, όσο και οι τελευταίες καταγγελίες των καθαριστριών ότι κατά τη διάρκεια τους αγώνα τους απειλούνται από χρυσαυγίτες…

   Πασίγνωστοι, δε, είναι και για το μένος τους ενάντια στους εργάτες. Τέτοιους έβαλαν στο στόχαστρο με την δολοφονική επίθεσή τους κατά των συνδικαλιστών του ΚΚΕ στο Πέραμα.

   Αυτή είναι η «αντισυστημικότητα» της Χρυσής Αυγής. Αυτή είναι άλλωστε η «αντισυστημικότητα» του ίδιου του ναζισμού: «Ο εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!

   Τούτος ο ύμνος στον Χίτλερ και στο ναζισμό, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον κύριο Κρουπ. Τον επικεφαλής της γνωστής πολυεθνικής και πρόεδρο των Γερμανών βιομηχάνων, σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934.

   Η ατράνταχτη αυτή ομολογία (περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, τόμος 1, κεφάλαιο VIII) ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του ναζισμού, ότι τα μονοπώλια και μερίδα του κεφαλαίου είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τα «Τάγματα Εφόδου» του οποίου, όταν τους «χρειάζονται», εξασφαλίζουν «ησυχία», «πειθαρχία», «υπακοή» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, διατηρεί  αυτούσια την αξία της.

email: mpog@enikos.gr

Πηγή: enikos.gr

OI ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ…

( Xαιρετισμός της οικογένειας του Θεόδωρου Καλλίνου με την αφορμή του εορτασμού της επετείου της μάχης του Κοψά που φέτος, 17/5/2014, ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του.)

  Για τα γεγονότα που σχετίζονται με τη μάχη του Κοψά έχει μιλήσει ο ίδιος ο Θεόδωρος Καλλίνος-Αμάρμπεης. Τέσσερις μόλις μήνες μετά το θάνατό του, εμείς θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας την εμπειρία μας από τη ζωή μας μαζί του και τον τρόπο που μεταλαμπάδευσε σε μας, μέσα από τις διηγήσεις του και την προσωπικότητά του, τις μνήμες του από τη μάχη της Κρήτης και την αντίσταση.

 Ο Θεόδωρος Καλλίνος ήταν ένας άνθρωπος με ισχυρό χαρακτήρα, επιμονή στην τήρηση των αρχών του και σταθερότητα στις ιδέες του. Μία από αυτές, όπως μας το είχε πει κατ’ επανάληψη ο ίδιος, ήταν η πεποίθησή του ότι, ως έλληνας αξιωματικός εν καιρώ πολέμου στα οχυρά των ελληνο-βουλγαρικών συνόρων, είχε ταχθεί στην υπεράσπιση της πατρίδας του και όχι στη συνθηκολόγηση. Παρ’ ότι σαν στρατιωτικός είχε υποχρέωση υπακοής στις διαταγές των ανωτέρων του, ο ίδιος θεώρησε μεγαλύτερη ακόμη υποχρέωση να συνεχίσει να μάχεται ενάντια στους εισβολείς.

 Θεωρούσε επίσης ότι ο αξιωματικός είχε πρώτος αυτός το καθήκον να δίνει το παράδειγμα του θάρρους στους απλούς στρατιώτες και να μπαίνει μπροστά σε δύσκολες αποφάσεις και ενέργειες. Μας διηγήθηκε πώς, παίρνοντας την απόφαση να συνεχίσει να αγωνίζεται, έκανε κι άλλους από το λόχο του να τον ακολουθήσουν στο δύσκολο ταξίδι του από τη Μακεδονία νότια προς την ελεύθερη ακόμη Ελλάδα και την Κρήτη. Πως, στην Κρήτη πια, βρέθηκε σε έναν τόπο όπου οι άνθρωποί του ήθελαν να τον  υπερασπιστούν  με αποφασιστικότητα. Πως οι ελλείψεις στην οργάνωση της άμυνας στο νησί δυσχέραιναν την προσπάθειά τους. Και πως βρέθηκε ο ίδιος, περικυκλωμένος στη μάχη, αντιμέτωπος με τον κίνδυνο να χάσει τη ζωή του αλλά σώθηκε επειδή αποφάσισε να συνεχίσει να μάχεται αντί να υποχωρήσει. Πολλές φορές, στο τέλος της διήγησής του για τη συμμετοχή του στη μάχη της Κρήτης, επαναλάμβανε πως το δίδαγμα που πήρε ήταν ότι σώθηκε επειδή επέλεξε να πολεμήσει για την πατρίδα του.     

 Ο ίδιος μας μίλησε επίσης αρκετές φορές για το δίλημμα που αντιμετώπισε μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Ναζί. Όπως πολλοί άλλοι έλληνες αξιωματικοί, είχε την ευκαιρία να μεταβεί στη Μέση Ανατολή για τη συνέχεια του πολέμου. Όλα ήταν έτοιμα και θα μετέβαινε με καϊκι από την Κρήτη στην Αίγυπτο. Αλλά λίγο πριν το ταξίδι πήρε την απόφαση να μείνει στην κατεχόμενη πλέον Ελλάδα και να συνεχίσει τον αγώνα του εδώ. Η σκέψη του ήταν και πάλι  ότι, σαν έλληνας αξιωματικός, είχε την υποχρέωση να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της πατρίδας του στην ίδια τη χώρα, μαζί με όσους άλλους έκαναν αυτήν την προσπάθεια και ότι η Ελλάδα τον χρειάζονταν περισσότερο. Ο Θεόδωρος Καλλίνος πέρασε από την Κρήτη στην ηπειρωτική Ελλάδα κι επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε στη Θεσσαλία. Εκεί οργάνωσε από τους πρώτους την αντίσταση και πήρε το παρατσούκλι «Αμάρ-μπεης» (το όνομα του βουνού κοντά στην Τσαριτσάνη της Ελασσόνας, από όπου καταγόταν). Το παρατσούκλι αυτό συνέδεσε και συμβολικά τη συμμετοχή του στο αντάρτικο με τον τόπο του και τον συντρόφευε για όλα τα υπόλοιπα χρόνια, όταν αναδείχθηκε σε κεντρική φυσιογνωμία της αντίστασης στη Θεσσαλία αλλά και αργότερα στα ηγετικά κλιμάκια του ΕΛΑΣ.

 Εμείς, η οικογένειά του, τον θαυμάζαμε και τον θαυμάζουμε ακόμη για το θάρρος που έδειξε όταν  κλήθηκε να πάρει δύσκολες αποφάσεις, για την επιμονή του να συνεχίσει να αγωνίζεται και για την προσήλωσή του στις αρχές και τις πεποιθήσεις του ακόμη κι όταν γνώριζε ότι θα μπορούσαν να του κοστίσουν την ίδια τη ζωή του. Τον θαυμάζουμε πρώτιστα γιατί όλα αυτά δεν ήταν αποτέλεσμα επιβολής ή κάποιας στρατιωτικής διαταγής, αλλά αποτέλεσμα της ελεύθερής του βούλησης, προϊόν ελεύθερης δικής του επιλογής. Κι αυτό το τελευταίο είναι ότι τους δίνει μεγαλύτερη ακόμη αξία. Η αποφασιστικότητα ήταν στοιχείο του χαρακτήρα του Θόδωρου Καλλίνου που χαρακτήρισε και τα πολλά ακόμη χρόνια της μετέπειτα ζωής του, συμπεριλαμβανομένης και της προσωπικής. Και μαζί με αυτήν η λιτότητα, η αυστηρότητα και η αυτοπειθαρχία. Όπως πρόσφατα σημείωσε ένας από τους συγγενείς του, «σε αντίθεση με άλλους, ο Καλλίνος ήταν από τους λίγους ανιδιοτελείς αγωνιστές, που παρέμεινε συνεπής στα πιστεύω του χωρίς να καρπωθεί τίποτα για ίδιο όφελος. Ότι έφυγε πλήρης ημερών, στα 99 του χρόνια, το οφείλει και στον αυστηρό λιτό, σχεδόν ασκητικό και σπαρτιατικό τρόπο ζωής του».

 Υπάρχει και κάτι τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό. Στα χρόνια που τα παιδιά και τα εγγόνια του μεγάλωσαν δίπλα του, ο Θόδωρος Καλλίνος-Αμάρμπεης μίλησε πολλές φορές για το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, για τα χρόνια της κατοχής, για τις μάχες με τους Γερμανούς, για όσους συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, για τον ΕΛΑΣ. Μας μίλησε πολλές φορές για το φασισμό και το ναζισμό. Όμως όσα χρόνια τον ζήσαμε από κοντά δεν τον ακούσαμε να μας μιλάει με μίσος ή με άλλον άσχημο τρόπο για τον γερμανικό λαό σαν τέτοιο. Χρόνια πολλά μετά τον πόλεμο, κάποια μέλη της στενής οικογένειάς του γεννήθηκαν, έζησαν, εργάστηκαν ή και σπούδασαν στη Γερμανία. Ένας βασικός λόγος γι’ αυτήν του τη στάση ίσως να ήταν ότι, όταν χρειάστηκε ο ίδιος πολέμησε με συνέπεια και επιμονή τη Γερμανία του Ναζισμού, και όταν εκείνη ηττήθηκε, η δικαίωση του αγώνα στον οποίο ο ίδιος συνέβαλλε  τον συντρόφευε περήφανα στη μετέπειτα ζωή του. Η δικαίωση του προσωπικού αγώνα και η           περηφάνεια γι’ αυτόν, δύσκολα  συνυπάρχουν με το μίσος. Αυτό είναι ακόμη κάτι που μπορούμε να κρατήσουμε και να θυμόμαστε από το Θόδωρο Καλλίνο –Αμάρμπεη.

Γεωργία Μαυροδή, εγγονή Θεόδωρου Καλλίνου-Αμάρμπεη