ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ
«ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΣΠΡΟ»
("Ένα δέντρο που έχει μόλις φυτευτεί εύκολα ξεριζώνεται από έναν και μόνο άνθρωπο. Άμα όμως αφήσουμε το δέντρο να κάνει ρίζες, ούτε η πιο μεγάλη δύναμη δεν μπορεί να το κουνήσει" Σααντί, Πέρσης ποιητής 1213-1292 μ.χ.)
Κάποτε
στη χώρα του μαύρου που έγινε άσπρο, ζούσαν άνθρωποι που κυκλοφορούσαν μέρα ή
νύχτα και ζούσαν όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά και καλικάντζαροι λογής-λογής που
κυκλοφορούσαν και αυτοί ανάμεσα στους ανθρώπους και ήταν αναγνωρίσιμοι και
κατηγοριοποιημένοι αναλόγως της αποστολής τους, εδώ πρέπει να πούμε πως όλες οι
αποστολές επικεντρώνονταν σε ένα στόχο: στο ξερίζωμα του στοιχειωμένου δέντρου
της απληστίας.
Η ύπαρξη του
στοιχειωμένου δέντρου της απληστίας, είναι μια άλλη νοσηρή ιστορία, καθότι
πρόκειται για ένα δέντρο που στις ρίζες του βρίσκουν ιδανικό καταφύγιο τρωκτικά
παντός είδους, όπως: λαμόγια της ύστερης παρακμιακής εποχής, (μιζαδόροι μεγαλοεπενδυτές,
μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοκαναλάρχες, ειδικοί σύμβουλοι και γραμματείς κ.α.), στα
δε κλαδιά του φωλιάζουν αρπακτικά μεγάλης ποικιλίας και παραλλαγής, όπως:
κοράκια τραπεζικών ομίλων, κόνδορες επιφανών οίκων αξιολόγησης,
λαθρέμποροι-δουλέμποροι νέας εσοδείας, παραχαράκτες νέας κοπής κ.α.
Τώρα οι
καλικάντζαροί μας τρέφονταν αποκλειστικά με ένα μείγμα ελευθερίας και
αγωνιστικότητας, κατά συνέπεια βρίσκονταν στις τάξεις των μάχιμων αγωνιστών,
εισχωρούσαν σε λαϊκές επιτροπές αγώνα ,σε συντονιστικά μη κυβερνητικών
συνδικαλιστών, σε χώρους αυτοδιαχείρισης απολυμένων εργατών, σε δίκτυα
αντίστασης και αλληλεγγύης και γενικά υποστήριζαν βιοπαλαιστές αλλά και
βιοκαλλιεργητές. Βέβαια το γένος των καλικαντζαραίων συνεχώς ανανεώνονταν και
από άλλα ακατανόμαστα ταραχοποιά στοιχεία και μάλιστα κατάφερνε αρκετά συχνά να
βάζει σε μπελάδες τους άρχοντες, που σημειωτέον, έκαναν ότι μπορούσαν για να
θρέφουν το στοιχειωμένο δέντρο της απληστίας με όλα τα συναφή προαναφερόμενα
είδη που φώλιαζαν σε αυτό.
Κάποιες φορές δε,
που πλήθαιναν και ορμούσαν στους ανοιχτούς δρόμους και στις πλατείες, οι
άρχοντες κλείνονταν στα πολυτελή γραφεία τους και συνεδρίαζαν έντρομοι για να
αντιμετωπίσουν τα δυσάρεστα συμβάντα.
Και εκεί που όλοι περίμεναν να δουν το στοιχειωμένο
δέντρο να γίνεται παρανάλωμα πυρός και να καταρρέει τρίζοντας εκκωφαντικά,
διαπίστωναν ως δια μαγείας, ότι παρέμενε άθικτο και αμετακίνητο στη θέση
του.
Έτσι στο γύρισμα
του χρόνου οι καλικάντζαροί μας ανανέωναν τους όρκους αιώνιας αγωνιστικότητας,
εκεί στη βάση του στοιχειωμένου δέντρου πίνοντας ρακί, τρώγοντας το κατιτί
τους, χορεύοντας και τραγουδώντας κι έπειτα χώριζαν κραυγάζοντας την επική
φράση: «θα τους νικήσουμε».
Και σήμερα που σας μεταφέρω αυτή την ιστορία υπάρχει
ακόμη στα αυτιά μου ο απόηχος από τη μεγαλειώδη φράση –κραυγή τους:
«ΘΑ ΤΟΥΣ
ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ»
Αλεξάκη-Χρονάκη Κική(Βασιλική)
28/12/2013
