ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ

ΚΟΤΣΑΜΠΑΣΗΔΕΣ, ΠΑΣΑΔΕΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΙΟΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ...

(Tετ. 25/3/15)

Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Σ' Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά 

για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά 

στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει 

στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί 

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, 

αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή, 

για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί 

πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί. 

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί 

Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή 

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί 

να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν 

και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά 

τους τυραννούν». 

Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Έγραφε κι αυτά: 

«Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (...)». 

Κι επειδή έγραφε κι έλεγε αυτά, γι’ αυτό και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα»… Όταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι ...άνθρωποι του Θεού και ...προστάτες του Γένους, αγαλλίασαν! Όπως έγραφε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ' ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε (...)». 

Έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά ή μήπως να τα αγνοήσουμε και να το ρίξουμε στο τσάμικο αυτής της περίφημης… «εθνικής ομοψυχίας»; 

*** 

Τι ήταν ο Παπαφλέσσας; Ήταν ο φλογερός αγωνιστής που γνωρίζουμε; Για το λαό ναι. Αλλά οι κοτσαμπάσηδες και οι σεβάσμιοι δεσποτάδες που τα είχαν κάνει τάτσι μήτσι κότσι με τους πασάδες είχαν άλλη άποψη. Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού όπως καταγράφονται στα απομνημονεύματά του, ο Παπαφλέσσας – αυτός που θα μνημονεύεται στους αιώνες για τη θυσία του στο μανιάκι - ήταν «... άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους...». 

Ποιο το συμπέρασμα; Κουραφέξαλα! Αφήστε τα «συμπεράσματα» και συνεχίστε το τσάμικο… 

*** 

Τι ήταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου που ξεδιπλώθηκε τον Μάρτη του ’21 στην Μολδοβλαχία; Τι ήταν αυτή καθ’ αυτή η Επανάσταση του 1821; Αν μιλάμε για το λαό ήταν η λύτρωση. Ήταν το σάλπισμα για την διεκδίκηση της λευτεριάς και του δίκιου. 

Για τους προύχοντες, όμως, τι ήταν; Για το «ιερατείο» των «κεφαλών του Έθνους» τι ήταν; Μας το πληροφορεί το φιρμάνι του αφορισμού (!) της Επανάστασης (ο αφορισμός εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος, Τυρνάβου...): 

«... αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (...) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν έργον μιαρόν, θεοσταγές και ασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (...) Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας (...)». 

Και οι εκπρόσωποι του ...Θεού και του Έθνους φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»: 

«Διά τούτο (...) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν (…) να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (...) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων... αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (...)». 

Πώς πάει το τσάμικο της… «εθνικής ομοψυχίας»; Καλά;… 

*** 

Αυτά, λοιπόν, με τους «μέσα». Αλλά υπήρχαν (ποτέ δεν λείπουν) και οι «φίλοι» μας οι «απ’ έξω». Ας πάμε να δούμε τι συνέβη (και) με τους «έξω». Ο λόγος στον Στρατηγό, τον Μακρυγιάννη: 

«Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε - κ' εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη· και οι τρεις εσείςτο κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου·(…) Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε;Ξίκι να γίνεταν από 'μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας! Ευγνωμονούμενοι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας -καμμιά χάρη 'σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν!Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε. Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα 'φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι' άλλα τοιούτα.Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους (…) δεν θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω!Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων». 

Κάπου εδώ η ορχήστρα της «εθνικής ομοψυχίας» μπορεί να το γυρίσει. Είναι η ώρα για το βαλς με τους «εταίρους» μας… 

Συμπέρασμα (γιατί πάντα υπάρχει κάποιο συμπέρασμα):

Πρώτο: Τιμή και δόξα στην Επανάσταση του ’21. Τιμή και δόξα στους επαναστάτες, σε εκείνους που ανάμεσά τους δεν υπήρξε «κανένας φρόνιμος», όπως το λέει ο Κολοκοτρώνης.

Δεύτερο: Τιμή και δόξα στην «επαναστάτισσα Ελλάδα» που ύμνησε ο Πούσκιν και λάτρεψε ο Μπάυρον, τιμή και δόξα στον επαναστατημένο λαό που δεν αρνήθηκε το ευκταίο στο όνομα του «εφικτού», τιμή και δόξα στους «Καραισκάκηδες» που δεν διαπραγματεύτηκαν τον ξεσηκωμό τους με τον Μέτερνιχ.

Τρίτο: «Όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Αντρέας Κάλβος).

*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr την Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΝ ΠΑΙΓΝΙΩΝ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ

«Ζώντας για να δικαιωθούν οι ρίζες της ζωής»

(Αφιερωμένο στους αγώνες των κατοίκων στις Σκουριές)

 Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή μέρα για τη μικρή Παναρέτη.

Εκτός του ότι είχε έκλειψη ηλίου, εαρινή ισημερία και η σελήνη είχε έρθει στο κοντινότερο σημείο  απόστασής της με τη γη, επισκέφθηκε για πρώτη φορά το δάσος των Σκουριών με τον παππού της το Μανώλη που ήρθε και την πήρε από το σπίτι με το  αμάξι του.

 Στο δρόμο από τη Θεσσαλονίκη προς Σκουριές, ο παππούς της έλεγε ότι:

«Οι σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση πρέπει να βρίσκονται  σε μιαν απόλυτη αρμονία.Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαταράσσονται.

Και σήμερα έχουν διαταραχθεί(...)Και όχι μόνον αυτό αλλά από χρόνο σε χρόνο πάνε από το κακό στο χειρότερο. Έχουν φτάσει στο τελευταίο σκαλί.

Έχουν υπερβεί τα όρια ασφαλείας και όλα τα κουδούνια του κινδύνου βαρούν απελπισμένα.Κανένας μας δεν τ’ ακούει; Τόσο πολύ κουφαθήκαμε από τα εκκωφαντικά ηχεία της καταναλωτικής κοινωνίας που μοναδικό της στόχο έχει το εφήμερο; Μόνο τα ζώα βλέπουν τη μέρα που ζουν και κυνηγούν εφήμερα. Γι’αυτά δεν υπάρχει αύριο, μεθαύριο, αντιμεθαύριο, του χρόνου,τ’ αντίχρονου. Μόνον ο άνθρωπος κατάφερε να βλέπει και την άλλη μέρα. Το αύριο.Μήπως ξεχάσαμε πως υπάρχει κι αύριο;

Εκτός κι αν μας αρκεί το σήμερα και δε θέλουμε να ζήσουμε αύριο»*

 Η μικρή Παναρέτη συμφώνησε με τον παππού ότι ζούμε σα να μη μας ενδιαφέρει το αύριο, αλλά σκέφθηκε ότι εφ’ όσον μας αρκεί το σήμερα ούτε το χθες μας ενδιαφέρει, σαν τη γατούλα της την Πασιφάη που σκέφτεται μόνο το ποντικάκι που θα φάει σήμερα .

 Όταν φτάσανε στο δάσος, χάρηκε που είδε επιτέλους ψηλά και πολλά δέντρα, στην πόλη έβλεπε κυρίως ψηλές και πολλές πολυκατοικίες.

Ο παππούς της είπε ότι το δάσος αυτό ήταν αρχέγονο που σημαίνει ότι είχε δει αμέτρητες γενιές ανθρώπων, τώρα όμως κινδύνευε γιατί είχαν έρθει άνθρωποι άπληστοι που ήθελαν να το καταστρέψουν για να αρπάξουν το χρυσάφι που ήταν χρόνια και καιρούς καλά κρυμμένο βαθιά κάτω από τις ρίζες των δέντρων του.

 Εκεί στο δάσος τους πλησίασαν αρκετοί άνθρωποι που τους δέχτηκαν με χαρά, αυτοί ήταν, όπως της είπε ο παππούς, κάτοικοι αγωνιστές που αγαπούσαν τον τόπο τους, δε' θέλαν να τον αφήσουν , αλλά δε' θέλαν και να τον δουν να καταστρέφεται. Ο αγώνας τους ήταν συνεχής  γιατί ήταν πάντα στο στόχαστρο από αυτούς που θέλαν να τους διώξουν και να καταστρέψουν αφού ληστέψουν ότι πολύτιμο είχε ο τόπος τους.  Τους ξενάγησαν μέχρι εκεί που μπορούσαν ,τους έδειξαν και φωτογραφίες με την καταστροφή που είχε ήδη γίνει .Ο παππούς έσμιγε τα φρύδια του και η Παναρέτη έβλεπε ότι ήταν στεναχωρημένος, ήξερε όμως ότι καταλάβαινε τους ανθρώπους που υπέφεραν ,η μαμά της είχε μιλήσει με θαυμασμό για αυτόν και για τους αγώνες του γιαυτό κάθε φορά που έβλεπε ανθρώπους που αγωνίζονταν ήθελε να είναι δίπλα τους και γιαυτό τον ψήφιζαν οι συμπολίτες του στις εκλογές,όπως της έλεγε.

 Κάποια στιγμή τέλειωσε η βόλτα , τους αποχαιρέτησαν και καθώς έμπαιναν στο αμάξι, είπαν στον παππού να κάνει ότι μπορεί να σταματήσει το κακό.

 Στην επιστροφή κανείς δε μιλούσε.

 Όταν την άφησε στο σπίτι,αφού χαιρέτησε βιαστικά τη μαμά της, έφυγε λέγοντάς της στο αυτί: «Μη φοβάσαι για το δάσος και τους κατοίκους, ζω για να δικαιωθούν οι ρίζες της ζωής»*

*Μανώλης Γλέζος

«Η συνείδηση της Πετραίας Γης» ΚΥΚΛΑΔΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΕΚΔ. ΤΥΠΩΘΗΤΩ

Σελ.204, 179

Αλεξάκη-Χρονάκη Κική

20/3/2015

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΙΓΝΙΩΝ

«ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ»

(AΠΟ ΤΗ  ΣΕΙΡΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ)

Αφιερωμένο στη Νάντια

Η μικρή Παναρέτη σηκώθηκε σήμερα χαρούμενη από το κρεββάτι της.

Ήταν μια ηλιόλουστη Πέμπτη του Μάρτη και ήταν σαφώς ευδιάθετη ,γιατί ήταν επιτέλους λιακάδα αλλά και γιατί το απόγευμα μετά το σχολείο περίμενε τη φίλη της τη μικρή Παναρίτη να παίξουν μαζί ένα καινούργιο επιτραπέζιο που της χάρισε στα γενέθλιά της, ο θείος της ο Κώστας, λεγόταν «Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας υπέρ των λαϊκών αναγκών». Απ’ ότι είχε δει ήταν πολύ ωραίο με όμορφα χάρτινα και μεταλλικά λεφτά τις δραχμές , τα πεντακοσάρικα, τα χιλιάρικα, τα πεντοχίλιαρα και τα δεκαχίλιαρα. Το επιτραπέζιο της Παναρίτης (που της το είχε χαρίσει ο θείος της ο Γιάνης) λεγόταν Μonopoly, αντί για λεφτά είχε κάτι «έξυπνες κάρτες» που τις συνέδεες με ένα κουμπάκι και μετά έπρεπε να δώσεις όλα τα στοιχεία σου (μέχρι και τι νούμερο βρακάκι φορούσες),για να τα κατοχυρώσεις. Το είχε βαρεθεί, άσε που την τελευταία φορά τα είχε αγοράσει όλα η αχόρταγη η Παναρίτη ακόμα και την Ακρόπολη.

Σήμερα όμως ήταν μια ξεχωριστή μέρα θα παίζαν πρώτη φορά την «Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας υπέρ των λαϊκών αναγκών»

Απ’ότι είδε, έδινες λεφτά και έβαζες στα οικόπεδα νοσοκομεία, σχολεία, γήπεδα, ωραιότατα πάρκα με παιδικές χαρές, θέατρα και κουκλοθέατρα και άλλα πολλά...σκέτο θαύμα.Ο θείος της, της είχε πει ότι αφού δεν τα πουλούσαν μπορούσαν να συνεχίσουν οι παίκτες να τα αξιοποιούν όπως ήθελαν στα επόμενα παιχνίδια.Σίγουρα είχε ενδιαφέρον ,έτσι αυτό το απόγευμα το περίμενε πως και πως η μικρή μας Παναρέτη αλλά μου φαίνεται και ένας ολόκληρος λαός...

Αλεξάκη-Χρονάκη Κική

  

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ

Λαϊκής αξιοποίησης της (πρώην) Αμερικάνικης Βάσης Γουρνών

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Συνήλθε σήμερα Τρίτη 17 Μαρτίου 2014 η Γραμματεία της Επιτροπής Αγώνα για τη Λαϊκή αξιοποίηση της (πρώην) Αμερικάνικης Βάσης Γουρνών και συζήτησε τις τελευταίες εξελίξεις που διαμορφώνονται μετά τις πρόσφατες Βουλευτικές εκλογές και την ανάδειξη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Μετά από συζήτηση και προβληματισμό η Γραμματεία εκτιμά ότι:

Παρά την κραυγαλέα καταγγελτική προεκλογική ρητορεία περί "ξεπουλήματος" της δημόσιας περιουσίας και ακύρωση των δρομολογημένων ιδιωτικοποιήσεων, και η νέα συγκυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ακολουθεί πιστά τον ίδιο δρόμο που είχαν χαράξει και οι προκάτοχοι της.

Θεωρεί έγκυρες και νόμιμες τις προκηρύξεις των διαγωνισμών για την ιδιωτικοποίηση της πρώην Βάσης Γουρνών και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της συνολικής ιδιωτικοποίησης της.

Όχι μόνο διατηρεί το αμαρτωλό εργαλείο του ΤΑΙΠΕΔ όπως είχε αναγγελθεί, αλλά το ενοποιεί και με άλλους οργανισμούς που διαχειρίζονται δημόσια περιουσία (Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων – Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου – Αττικό Παράκτιο Μέτωπο Α.Ε κ.λ.π) που θα ενισχύσει τα περιουσιακά στοιχεία που θα ιδιωτικοποιήσει η νέα συγκυβέρνηση.

Ο λαός μας δεν πρέπει να απογοητευθεί αλλά να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να δυναμώσει την πάλη του όχι μόνο ενάντια στα μέτρα που παίρνονται για την ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας περιουσίας, αλλά και στην πολιτική και τις αιτίες που τα γεννούν.

Να συνειδητοποιήσει ότι η κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων, η αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας και η διεύρυνση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων  δεν μπορεί να γίνουν από μια κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος όποιο χαρακτηρισμό και αν δίνει στον εαυτό της (Δεξιά, Αριστερά, Κέντρο, Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά κ.λ.π.) αλλά από τον αγώνα συνολικής ρήξης με το ίδιο το σύστημα.

Η Επιτροπή αγώνα παίρνει πρωτοβουλίες και θα συναντηθεί με όλους τους Μαζικούς Φορείς της περιοχής με στόχο την ανάπτυξη κινήματος που θα μπορέσει να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο Χερσονήσου να συνεδριάσει με ειδικό θέμα τις εξελίξεις για την πρώην βάση, και να προγραμματίσει την ημερίδα που έχει δεσμευθεί.

Καλούμε το λαό και τη νεολαία μας, τους μαζικούς φορείς της περιοχής, να συσπειρωθούν γύρω από την επιτροπή αγώνα και να παλέψουν μαζί μας ενάντια σε κάθε μορφής ιδιωτικοποίησης της πρώην Βάσης Γουρνών και για την αξιοποίηση της για τις μεγάλες λαϊκές ανάγκες στους τομείς της Παιδείας, Υγείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και κοινωνικής Πρόνοιας-Αναψυχής.

Γούρνες 17 Μαρτίου 2015

Η Γραμματε

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ;

ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΕΡΙΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΑΙΠΕΔ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

(Δημοσίευση στο iskra)

(Σαβ. 14/3/15 - 12:10)

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ*

Tο δημόσιο χρέος που προέκυψε λόγω της ανάληψης από τα κράτη των χρεών των τραπεζών είναι η βασιλική οδός υφαρπαγής της περιουσίας του δημοσίου και εξαθλίωσης της εργασίας. Αυτή είναι η βαθύτερη ουσία της στρατηγικής του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να βρεθεί ανέτοιμος στην αναμενόμενη σύγκρουση με την ΕΕ , την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, σπαταλώντας το λαϊκό κεφάλαιο του 27% σε πολιτικούς τακτικισμούς, που οδήγησαν μεν στην κυβέρνηση χωρίς όμως τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να αντιμετωπιστούν τα τεράστια προβλήματα της χώρας σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης από τους λεγόμενους θεσμούς.

Τούτων δεδομένων, η περιουσία του δημοσίου είναι το μεγάλο θύμα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Η εκποίηση της αποδίδεται με τον ουδέτερο όρο των μεταρρυθμίσεων και αφορά σε γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις χωρίς καν το όφελος του πενιχρού τιμήματος που πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους, το οποίο απομειώνεται ελάχιστα.

Η περιουσία του δημοσίου είναι θεμελιώδης προϋπόθεση , μοχλός για την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση η οποία βρίσκεται εδώ και καιρό στις καλένδες μαζί με τη φορολογία του πλούτου (Εκκλησία, μεγάλη ιδιοκτησία, τραπεζίτες, βιομήχανοι , εφοπλιστές κλπ. ) , που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει σχετικά άμεσα την χρηματοπιστωτική ασφυξία.

Με το άρθρο 24 παρ. 2 σε άσχετο νομοσχέδιο της κυβέρνησης, που αφορά σε ρυθμίσεις ληξιπρόθεσμων οφειλών, όχι μόνο δεν καταργείται το ΤΑΙΠΕΔ αλλά αντίθετα η ΕΤΑΔ ΑΕ - στην οποία ανήκουν όλα τα ακίνητα του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών Ακινήτων, καθώς  και η περιουσία του ΕΟΤ - απορροφάται από το ΤΑΙΠΕΔ.Στα μεταβιβαζόμενα ακίνητα του δημοσίου ανήκουν και τμήματα της δημόσιας κτήσης (ακτές , δάση, λιμάνια, σπήλαια κ.α.) που είναι βάσει του Συντάγματος αναπαλλοτρίωτα.

Σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο 3986/2011 του ΤΑΙΠΕΔ, όπως ισχύει σήμερα, προβλέπεται η αξιοποίηση, συμπεριλαμβανομένης και της πώλησης, των ακινήτων που περιέρχονται στο ΤΑΙΠΕΔ προκειμένου το αντίτιμο να δοθεί στην εξόφληση του χρέους.

Στο ίδιο άρθρο 24 παρ. 1 καταργείται μεν η Παράκτιο Μέτωπο ΑΕ αλλά όλο σχεδόν το παράκτιο μέτωπο Σαρωνικού έχει περιέλθει με την παράγραφο 2 στο ΤΑΙΠΕΔ, καθώς ανήκει στην ΕΤΑΔ ΑΕ.

Τα παραπάνω περιλαμβάνονται στην επιστολή του Υπουργού Οικονομικών με την οποία εξειδικεύεται η συμφωνία που έγινε στo Eurogroop στις 20 Φεβρουαρίου 2015.

Κάτω από τον τίτλο « Πολιτικές για την προώθηση της ανάπτυξης, Ιδιωτικοποιήσεις και διαχείριση δημόσιας περιουσίας» αναφέρονται τα εξής :

Για προσέλκυση επενδύσεων σε τομείς κλειδιά και για να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία, οι ελληνικές αρχές 

Θα δεσμευθούν ότι δεν θα καταργήσουν ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί. Στην περίπτωση που ο διαγωνισμός έχει προκηρυχθεί η κυβέρνηση θα σεβαστεί τη διαδικασία σύμφωνα με τη νομοθεσία.

Θα διαφυλάξουν την παροχή βασικών δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών από τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις /τομείς, με βάση και τους εθνικούς στόχους πολιτικής και την εφαρμογή της νομοθεσίας της ΕΕ.

Θα επανεξετάσουν τις ιδιωτικοποιήσεις που δεν έχουν προκηρυχθεί , αποσκοπώντας στην βελτίωση των όρων έτσι ώστε να βελτιστοποιηθούν τα μακροπρόθεσμα οφέλη του δημοσίου, να δημιουργηθούν έσοδα, να ενισχυθεί ο ανταγωνισμός , να προωθηθεί η οικονομική ανάκαμψη και να ενισχυθούν οι μακροπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης .

Θα υιοθετήσουν μία προσέγγιση μέσω της οποίας οι νέες περιπτώσεις θα εξετάζονται κατά περίπτωση ανάλογα με την αξία τους , με έμφαση στις μακροχρόνιες μισθώσεις, κοινοπραξίες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και συμβολαίων που μεγιστοποιούν όχι μόνο τα κυβερνητικά έσοδα αλλά και τις προοπτικές των ιδιωτικών επενδύσεων.

Θα ενοποιήσουν το ΤΑΙΠΕΔ με διάφορους δημόσιους οργανισμούς που βρίσκονται διασκορπισμένοι με στόχο την ανάπτυξη της δημόσιας περιουσίας και την ενίσχυση της αξίας της μέσω μικροοικονομικών πολιτικών και αναθεωρήσεων στα δικαιώματα ιδιοκτησίας .

  Η επιστολή αυτή εξωραίζει την αμείλικτη δέσμευση αποπληρωμής του χρέους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων που προωθούνται από το ΤΑΙΠΕΔ, εμφανίζοντάς την ως ευέλικτη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας από την οποία μάλιστα μπορεί να προκύψουν και έσοδα για το κράτος .

Πρέπει να τονιστεί ότι με το άρθρο 24 παρ. 2 η κυβέρνηση εντάσσει στις μνημονιακές ρυθμίσεις όχι μόνο όσα ακίνητα είχαν μεταβιβαστεί στο ΤΑΙΠΕΔ από τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά το σύνολο της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Δεν πρόκειται λοιπόν για ένα «έναν έντιμο συμβιβασμό» στον οποίο κατά δήλωση της αποσκοπεί η κυβέρνηση ούτε μόνο για πλήρη αθέτηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων. Πρόκειται για απαξίωση των σημαντικών αγώνων που τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια αποτρέποντας σε μεγάλο βαθμό την εκποίηση της περιουσίας του δημοσίου.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Σχόλια  

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΑΥΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΤΑΝΕ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ;

ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΜΕΝΟΥ ΛΕΕΙ : ΟΡΥΖΑ ΒΡΑΣΤΑ

“BRUSSEL GROUP” ΚΑΙ...ΒΡΑΣΤΕ ΟΡΥΖΑ

(Παρ. 13/3/15 - 09:03)

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ* 

«Έχει παρατηρηθεί πως ένα από τα αποτελέσματα της υπερβολικής καταπίεσης της εξουσίας είναι ότι οι λέξεις παραμορφώνονται στη σωστή κι απλή τους έννοια και χρησιμοποιούνται για να εκφράζουν το αντίστροφο της βασικής σημασίας τους».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Οσκαρ Ουάιλντ και καταγράφονται στο δοκίμιό του «Η ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό». Να ένα δείγμα που επιβεβαιώνει τα λεγόμενά του:

Ο καπιταλισμός – σύμφωνα με τους κατόχους της εξουσίας - δεν είναι καπιταλισμός. Είναι η «οικονομία της ελεύθερης αγοράς»...

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ιμπεριαλισμός. Είναι «παγκοσμιοποίηση»...

Οι βομβαρδισμοί λαών δεν είναι βομβαρδισμοί. Είναι «προληπτική δράση»...

Οι δολοφονίες αμάχων δεν είναι δολοφονίες. Είναι «παράπλευρες απώλειες»...

Ο πολιτικός, οικονομικός και στρατιωτικός στραγγαλισμός λαών και χωρών δεν είναι στραγγαλισμός. Είναι «εξαγωγή δημοκρατίας»…

Είναι προφανές, λοιπόν, πως το «λεξικό» των στραπατσαρισμένων εννοιών μέσω της αποκολοκύνθωσης των λέξεων είναι διαδεδομένο και στα τέσσερα σημεία του πλανήτη.

Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, μπορούμε να είμαστε περήφανοι: Εδώ είχαμε να μας κυβερνούν τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Εδώ, δηλαδή, το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο στηρίχτηκε σε κόμματα με τόση προϋπηρεσία στο «άλλα λέω, άλλα πιστεύω, άλλα εννοώ και άλλα κάνω», που δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν αναγάγει σε επιστήμη το διασυρμό των εννοιών μέσα από την παραμόρφωση των λέξεων.

Το «λεξικό» που επέβαλαν αφορά κάθε λογής ευφημισμό που χρησιμοποιείται ως περιτύλιγμα της βαρβαρότητας. Για παράδειγμα τα προηγούμενα χρόνια ακούσαμε ότι:

Η απόλυση και η ανεργία δεν είναι ούτε απόλυση ούτε ανεργία. Είναι «εργασιακή εφεδρεία», «διαθεσιμότητα» και «κινητικότητα»...

Η μισοανεργία δεν είναι μισοανεργία. Είναι «απασχολησιμότητα»...

Ο εργασιακός μεσαίωνας δεν εΙναι εργασιακός μεσαίωνας. Είναι «εκ περιτροπής εργασία»...

Οι μίζες δεν είναι μίζες. Είναι «χορηγίες»...

Το κουκούλωμα της αρπαχτής, της λαμογιάς και της διαφθοράς, δεν είναι κουκούλωμα. Είναι «κάθαρση»...

Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι ξεπούλημα. Είναι «αξιοποίηση»…

Η μετατροπή της χώρας σε ενέχυρο και σε υποθήκη δεν είναι ούτε ενέχυρο ούτε υποθήκη. Είναι «εμπράγματη εγγύηση»...

Οι ληστείες τύπου PSI δεν είναι ληστείες. Είναι «κούρεμα»...

Το «δεν πληρώνω», όταν το λέει το κράτος στον πολίτη, δεν είναι «δεν πληρώνω». Είναι «τακτοποίηση οφειλών εν αναστολή»...

Τα λουκέτα στα σχολεία, δεν είναι λουκέτα. Είναι «συγχωνεύσεις»...

Η αποδιοργάνωση των νοσοκομείων δεν είναι αποδιοργάνωση. Είναι «εξορθολογισμός»...

Η φτωχοποίηση του λαού δεν είναι φτωχοποίηση. Είναι «προσαρμογή»...

Η κινεζοποίηση των μισθών δεν είναι κινεζοποίηση. Είναι «ανταγωνισμός»...

Το χαράτσι δεν είναι χαράτσι. Είναι «τέλος ηλεκτροδοτούμενων επιφανειών»...

Τα Μνημόνια δεν είναι Μνημόνια. Είναι «ευλογία»...

Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το «λεξικό» του καθεστώτος της ημετέρας δημοκρατίας τα προηγούμενα χρόνια. Και φυσικά στην διακίνησή του και στην επικράτησή του δεν ήταν αμελητέος ο ρόλος των παρακεντέδων του Τύπου και των ΜΜΕ, η ενσωματωμένη δημοσιογραφία στο κλαμπ των τραπεζιτών και των εργολάβων. Εκείνων που από κοινού με το πολιτικό κατιναριό την χάβρα την έχουν βαφτίσει «διάλογο», την πλύση εγκεφάλου την έχουν βαφτίσει «ενημέρωση» και που στην ενσωματωμένη καθεστωτική δημοσιογραφία δίνουν τον ορισμό… «ελευθεροτυπία».

Ίσως κάποιοι ισχυριστούν ότι μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη «αρκετά από όσα περιγράφηκαν έχουν αλλάξει». Ακόμα κι αν για την οικονομία της συζήτησης δεχτούμε αυτόν τον ισχυρισμό, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί: Το «αρκετά» ή ακόμα και το «πολλά» όσον αφορά στο θέμα που συζητάμε δεν λέει απολύτως τίποτα. Γιατί στη χρήση των λέξεων και στο ερώτημα αν αυτές χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τη σημασία τους δεν χωράει ως απάντηση το «ολίγον έγκυος».

Και εκείνο που βλέπουμε είναι ότι αφενός το «λεξικό» όσον αφορά κάποιες σταθερές του παραμένει ακλόνητο. Που σημαίνει ότι όπως πριν έτσι και τώρα η ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία, οι απειλές, οι εκβιασμοί και η ιταμότητα των Σόιμπλε δεν είναι λυκοσυμμαχία. Και οι πρώην και οι νυν συνεχίζουν να την αποκαλούν «εταιρική σχέση»...

Αφετέρου εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι την ώρα που από το «λεξικό» αποσύρονται κάποιες από τις μεταλλαγμένες λέξεις και έννοιες της προηγούμενης περιόδου, άλλες - νέες - μεταλλάξεις εισάγονται.

Τα παραδείγματα πολλά: Η αποικιοκρατική Δανειακή Σύμβαση δεν είναι, πλέον, «αποικιοκρατία». Είναι «γέφυρα»… Ο ΟΟΣΑ του νεοφιλελευθερισμού με τις «εργαλειοθήκες» του δεν είναι, πλέον, όργανο του νεοφιλελευθερισμού. Έγινε… «πολύτιμος τεχνικός συνεργάτης». Η επικίνδυνη δέσμευση των αποθεματικών των Ταμείων στο όνομα της ικανοποίησης τοκογλύφων και πιστωτών έπαψε να είναι επικίνδυνη. Έγινε… «εγγυημένη διαχείριση». Όσο για την τρόικα έχει εδώ και καιρό πάψει να είναι τρόικα. Κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Παρασκευή είναι… «θεσμοί» και κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο είναι «Brussels Group»…

Το «λεξικό» των στραπατσαρισμένων εννοιών και της αποκολοκύνθωσης των λέξεων καλά κρατεί, λοιπόν. Φυσικά – κι αυτό πρέπει να το ομολογήσουμε – το Μνημόνιο έπαψε να «ευλογία». Σύμφωνα με την νέα εκδοχή του (ίδιου) «λεξικού» το Μνημόνιο έγινε κατά… 70% «καλό» και κατά 30% «τοξικό».

Μετά τις αξιολογήσεις και την εποπτεία (που κι αυτά έγιναν «συνεργασία») εκείνο συνεπώς που απομένει να δούμε είναι: Το Μνημόνιο θα συμπεριληφθεί κι αυτό (κατά 70%; κατά 30%; κατά τετραγωνική ρίζα του 1821%;) στο «λεξικό» που διαμορφώνεται; Κι αν ναι, πώς; Ως «Συμβόλαιο», ας πούμε;… 

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Παράθεση

+15 #1 ΠΟΛΙΤΗΣ 13-03-2015 10:09

"Mundus vult decipi, ergo decipiatur" Η φράση έχει αποδοθεί στον Πετρώνιο Ρωμαίο σατυρικό του 1ου αιώνα Μ.Χ. και σημαίνει "Ο κόσμος θέλει να εξαπατάται.Ε! Αφήστε τον να εξαπατάται". Θα περίμενε κανείς, μετά από τέτοιο άγριο μαστίγωμα 5 ετών και πολιτική εμπειρία 35 ετών στην πολιτική εξαπάτηση του παλιού ΠΑΣΟΚ ο λαός να έχει αναπτύξει ισχυρά αντανακλαστικά. Κι όμως ακόμα κάθεται στους καναπέδες του. Και σήμερα, ιδιαίτερα σήμερα που "τον φτύνουν στα μούτρα" φαίνεται να έχει καθίσει βαθύτερα. Aντί να ξεσηκωθεί και να επιβάλει την εξουσία του στους δρόμους. Εντυπωσιακό αλλά αληθινό. Το "ανάχωμα" λειτούργησε και αυτή την φορά..."Mundus vult decipi, ergo decipiatu

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΠΑΝΕ ΠΑΡΕΑ

Το ερώτημα είναι τι θα πρέπει εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ να κάνουμε και πως θα μπορούσε η Αριστερά ανά την Ευρώπη να βοηθήσει. Το πιο ζωτικής σημασίας βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η στρατηγική της προσδοκίας ριζοσπαστικών αλλαγών Greek-national-flags-are--008

Λαπαβίτσας: Δεν υπάρχει τέλος στη λιτότητα με το ευρώ

02/03/2015

Παρέμβαση φωτιά για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη πραγματοποιεί ο οικονομολόγος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Λαπαβίτσας, με κείμενό του στην εφημερίδα Guardian. Ο γνωστός καθηγητής, από τη σχολή SOAS του πανεπιστημίου του Λονδίνου, επισημαίνει ότι τα γεγονότα ανατρέπουν την υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να δώσει τέλος στη λιτότητα μέσα στην ΟΝΕ. «Είναι καιρός να παραδεχτούμε την πραγματικότητα» αναφέρει ο Κ.Λαπαβίτσας.

Η άποψη του Κ.Λαπαβίτσα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις του υπουργού οικονομικών Γ.Βαρουφάκη, ο οποίος τα τελευταία χρόνια υπήρξε ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη.

Αντιγράφουμε το μεταφρασμένο κείμενο από την προσωπική του σελίδα στο Ιντερνετ μαζί με τον δικό του πρόλογο για το ελληνικό κείμενο:

Με σημερινό του άρθρο στη βρεταννική Guardian ο Κώστας Λαπαβίτσας εξηγεί τι συνέβη στη διαπραγμάτευση του Φεβρουαρίου, τι κερδήθηκε και τι πρέπει να διεκδικηθεί τους επόμενους κρίσιμους τέσσερις μήνας. Αναλύει τι σημαίνει Η μάχη για την Ελλάδα μόλις άρχισε (Τhe fight for Greece has just begun), που ήταν και ο αρχικός τίτλος του άρθρου τον οποίο η εφημερίδα άλλαξε σε To beat austerity Greece must break free from the euro.

Η συμφωνία που υπογράφτηκε μεταξύ της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και της ΕΕ μετά από τρεις βδομάδες εντόνων διαπραγματεύσεων, αποτελεί ένα συμβιβασμό που επιτεύχθηκε κάτω από οικονομικούς εξαναγκασμούς. Το κέρδος για την Ελληνική πλευρά είναι ότι κράτησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ζωντανή και ικανή να δώσει τη μάχη την επόμενη μέρα.

Αυτή η μέρα δεν είναι πολύ μακριά. Η Ελλάδα θα πρέπει να διαπραγματευτεί τον Ιούνιο μια μακροχρόνια οικονομική συμφωνία, έχοντας μπροστά της την αποπληρωμή δύο σημαντικών δόσεων τον ερχόμενο Ιούλιο και Αύγουστο. Στους επόμενους τέσσερεις μήνες η κυβέρνηση θα πρέπει όχι μόνο να δράσει πολύ καλύτερα, αλλά να διαπραγματευτεί, να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια και να εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα που έχει ανακοινώσει. Όλη η Ευρωπαϊκή Αριστερά παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον, αφού μια ενδεχόμενη ελληνική επιτυχία θα σημάνει ότι το δόγμα λιτότητας που μαστίζει ολόκληρη την Ευρώπη μπορεί να ξεπεραστεί.

Στη διαπραγμάτευση του Φεβρουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε σε μια διπλή παγίδα. Από τη μία ήταν η εμπιστοσύνη που έδειξαν οι ελληνικές τράπεζες στην ΕΚΤ ως προς την παροχή ρευστότητας, χωρίς την οποία η λειτουργία τους θα σταματούσε. Όμως ο κ. Draghi της ΕΚΤ αύξησε την πίεση προς την ελληνική πλευρά περιορίζοντας τους όρους της παροχής ρευστότητας. Έτσι, οι ελληνικές τράπεζες φοβούμενες τις εξελίξεις και με τους καταθέτες τους να αποσύρουν τις καταθέσεις τους εν όψη τερματισμού των διαπραγματεύσεων, βρέθηκαν να χάνουν εκατομμύρια ευρώ ρευστότητας καθημερινά. Από την άλλη, ήταν η ανάγκη του ελληνικού κράτους για χρηματική βοήθεια, ώστε να εξυπηρετήσει το χρέους και ταυτόχρονα να πληρώσει έγκαιρα μισθούς, συντάξεις, κλπ. Όσο συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις η ανάγκη για χρηματοδότηση μεγάλωνε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η ΕΕ καθοδηγούμενη από τη Γερμανία περίμενε κυνικά μέχρι η πίεση στις ελληνικές τράπεζες να φτάσει στο ζενίθ. Μέχρι το βράδυ της Παρασκευής 20 Φεβρουαρίου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αποδεχθεί τη συμφωνία ή να αντιμετωπίσει την επόμενη εβδομάδα χαοτικές οικονομικές συνθήκες, για τις οποίες δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένη.

Η συμφωνία επέκτεινε την ήδη υπάρχουσα δανειακή σύμβαση, δίνοντας στην Ελλάδα τέσσερεις μήνες εγγυημένης χρηματοδότησης, υποβαλλόμενη σε τακτική αξιολόγηση από θεσμούς όπως η Ευρωπαϊκή Κομισιόν, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ. Η χώρα εξαναγκάστηκε να δηλώσει ότι αποδέχεται να συμμορφωθεί «πλήρως και στην ώρα τους» με όλες τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές. Επίσης, ότι θα στοχεύσει στην επίτευξη των κατάλληλων πρωτογενών πλεονασμάτων, θα παραιτηθεί από μονομερείς ενέργειες που θα είχαν αρνητικό αντίκτυπο στους δημοσιονομικούς της στόχους και θα ξεκινήσει μια σειρά από μεταρρυθμίσεις, οι οποίες είναι αντίθετες σε ότι εξείγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις φοροελαφρύνσεις, το βασικό μισθό, τις ιδιωτικοποιήσεις και την εξάλειψη της ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα.

Εν ολίγοις, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε πολύ ακριβά το τίμημα του να παραμείνει ζωντανή. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα από την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η ανάπτυξη το 2014 καταγράφηκε μόλις στο 0.7%, ενώ το ΑΕΠ περιορίστηκε κατά το τελευταίο τετράμηνο. Η βιομηχανική παραγωγή έπεσε κατά 3.8% τον Δεκέμβριο και ακόμα και στις λιανικές πωλήσεις σημειώθηκε πτώση κατά 3.7% παρά την περίοδο Χριστουγέννων. Η πιο ανησυχητική ένδειξη όμως είναι η πτώση των τιμών κατά 2.8% τον Ιανουάριο. Πρόκειται για μια οικονομία που έχει εισέλθει σε μια συνεχή τροχιά υποτίμησης, με ελάχιστο ή μηδαμινό έλεγχο της κατάστασης. Απέναντι σε αυτό το φόντο, η επιμονή της ΕΕ στη λιτότητα και στις πρωτογενείς ισορροπίες φαντάζει ως μία καθαρή εκδικητική τρέλα.

Οι τέσσερεις μήνες που έρχονται θα είναι μια περίοδος συνεχούς αγώνα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αναμφίβολα, η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει σημαντικές δυσκολίες στο να περάσει με επιτυχία την αξιολόγηση του Απριλίου, ώστε οι θεσμοί όπως η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η ΕΚ να εγκρίνουν την πολυπόθητη χρηματοδότηση. Στην πραγματικότητα, η δημοσιονομική κατάσταση είναι τόσο βαριά που τα γεγονότα μπορεί να προκύψουν ακόμα γρηγορότερα. Ο φόρος εισοδήματος καταρρέει, εν μέρει λόγω του οικονομικού παγώματος και εν μέρει λόγω του ότι ο κόσμος καθυστερεί τις πληρωμές ελπίζοντας σε πολιτικές ελάφρυνσης από τη δυσβάσταχτη φορολογία που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια.

Τα δημόσια ταμεία ήδη θα στερεύουν μέχρι τον Μάρτιο όταν θα πρέπει να γίνουν σημαντικές πληρωμές του χρέους. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θα οδηγήσει επιτυχώς την χώρα μέσα από αυτές τις δυσκολίες, τον Ιούνιο η Ελλάδα θα πρέπει να επανέλθει στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ για μια μακροχρόνια οικονομική συμφωνία. Η παγίδα του Φεβρουαρίου είναι ακόμα ενεργή και έτοιμη να εμφανιστεί ξανά.

εντός της καθορισμένη δομή του κοινού νομίσματος έχει τελειώσει. Η στρατηγική αυτή, της υπόσχεσης στον Ελληνικό λαό του τέλους της λιτότητας, χωρίς την απομάκρυνση από την ΟΝΕ, μας έδωσε την εκλογική νίκη. Δυστυχώς, τα γεγονότα έδειξαν με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι αυτό είναι αδύνατο και είναι καιρός να παραδεχτούμε την πραγματικότητα.

Για να αποφύγει τη συντριβή ή την ολοκληρωτική παραχώρηση ο ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη περίοδο πρέπει να είναι ειλικρινά ριζοσπαστικός Η δύναμή μας αντλείται αποκλειστικά από την μεγάλη στήριξη του κόσμου την οποία ακόμα δεχόμαστε. Η κυβέρνηση θα πρέπει γρήγορα να εφαρμόσει μέτρα τα οποία θα ανακουφίσουν την εργατική τάξη από την τρομακτική πίεση των τελευταίων ετών: απαγόρευση πλειστηριασμών, διαγραφή εγχώριου χρέους, επανασύνδεση ηλεκτρικού ρεύματος, αύξηση κατώτατου μισθού, διακοπή ιδιωτικοποιήσεων. Αυτό είναι το πρόγραμμα με το οποίο μας εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Οι δημοσιονομικοί στόχοι και η επιτήρηση από τους θεσμούς θα πρέπει να έρχονται σε δεύτερη μοίρα στις προτεραιότητές μας αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη λαϊκή υποστήριξη.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνησή μας πρέπει να προσεγγίσει τις διαφαινόμενες διαπραγματεύσεις του Ιουνίου με διαφορετικό σκεπτικό από αυτό του Φεβρουαρίου. Η ΟΝΕ δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί και δεν θα γίνει ποτέ μια πιο φιλική νομισματική ένωση προς τον εργαζόμενο λαό. Η Ελλάδα θα πρέπει να φέρει μια σημαντική γκάμα επιλογών στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και θα πρέπει να προετοιμαστεί για έκτακτα μέτρα ρευστότητας λαβαίνοντας υπ’ όψιν ότι όλα τα ενδεχόμενα μπορούν να είναι διαχειρίσιμα εάν ο λαός είναι έτοιμος. Εν τέλει, η ΕΕ έχει ήδη οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίσει την ανασύνθεση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μόνο εάν η Αριστερά αποτινάξει τις αυταπάτες της και αρχίσει να προτείνει λογικές πολιτικές, οι οποίες θα βγάλουν επιτέλους την Ευρώπη από τον παραλογισμό που μπήκε με την επιβολή του κοινού νομίσματος. Τότε, μπορεί να υπάρξει η ευκαιρία να εξαλειφθεί η λιτότητα που μαστίζει ολόκληρη την Ευρώπη. Όμως, ο χρόνος περνάει γρήγορα για όλους μας.

  

inShare

ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΟΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Η ΝΕΑ «ΑΠΟΙΚΙΑ» ΤΗΣ ΑΓΚΟΛΑ

του Άρη Χατζηστεφάνου

[Πηγή: Info-War, 22/02/2015]

Τα μνημόνια και η τρόικα μετέτρεψαν την Πορτογαλία σε οικονομικό «προτεκτοράτο» μιας πρώην αποικίας της. Και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ μαζί με τη Μέρκελ χειροκροτούν για το επίτευγμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

"Η Πορτογαλία αποδεικνύει πόσο γρήγορα μπορεί μια χώρα να ξανασταθεί στα πόδια της εάν δεσμευτεί στις μεταρρυθμίσεις"

Γερούν Ντάισελμπλουμ

Τα ρολόγια όλων έδειχναν 20 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε η 25η Απριλίου του 1974. Δεκάδες αξιωματικοί του πορτογαλικού στρατού στέκονταν ανυπόμονοι μπροστά σε ένα ραδιόφωνο που μετέδιδε το πρόγραμμα του Ρ/Σ Rádio Renascença. Ξαφνικά ο σταθμός άρχισε να παίζει το τραγούδι «Ε depois do adeus», που εκείνη τη χρονιά είχε εκπροσωπήσει τη χώρα στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Ήταν το συνθηματικό που όλοι περίμεναν. Οι αξιωματικοί φόρεσαν τα πηλήκιά τους και έδωσαν διαταγή στους στρατιώτες τους να καταλάβουν νευραλγικά σημεία στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Το Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων, που θα πυροδοτούσε την περίφημη Επανάσταση των Γαρυφάλων, είχε μόλις εκδηλωθεί.

Αυτό που ελάχιστοι θυμούνται σήμερα, εκτός Πορτογαλίας, είναι ότι εκείνο το «πραξικόπημα», που έφερε τη δημοκρατία στην Πορτογαλία, ξέσπασε με αφορμή την έκρυθμη κατάσταση που επικρατούσε στις πορτογαλικές αποικίες. Οι αξιωματικοί ζητούσαν τον άμεσο τερματισμό των αιματηρών συγκρούσεων με τα μαρξιστικά, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των αποικιών -ανάμεσα στις αποικίες ξεχώριζε πάντα η Αγκόλα. Το σύνθετο αριστερό αντάρτικο, το οποίο στη συνέχεια διασπάστηκε σε φιλοαμερικανικά και φιλοσοβιετικά στρατόπεδα και (με την παρέμβαση της CIA) βύθισε τη χώρα στον εμφύλιο, αποτελούσε το τελευταίο αγκάθι για τη Λισαβόνα.

Οι εποχές όμως αλλάζουν, όπως και οι άνθρωποι που τις ορίζουν. Ένας από τους μαοϊκούς φοιτητές της Επανάστασης των Γαρυφάλων, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (που τότε την «έβγαινε» από τα αριστερά στο Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας), έφερε την τρόικα και τα μνημόνια στη χώρα του. Όσο για την Αγκόλα, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, άρχισε να εκμεταλλεύεται τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και διαμαντιών και μέσα σε λίγα χρόνια δημιούργησε μια αρπακτική αστική τάξη, που περιστοιχίζει τον πρόεδρο της χώρας και την κόρη του, Ιζαμπέλ ντος Σάντος –την πιο πλούσια γυναίκα της Αφρικής.

Το πρόβλημα, όπως μας εξηγεί ο Πορτογάλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Jorge Costa, είναι ότι την τελευταία δεκαετία η «Αγκόλα άρχισε να εξαγοράζει τις μεγαλύτερες βιομηχανίες και επιχειρήσεις της Πορτογαλίας», η οποία από αποικιοκρατική δύναμη μετατρεπόταν σε μια αποικία χρέους της Ε.Ε. Η κατάσταση, σύμφωνα με τον Jorge Costa, θα λάβει δραματικές διαστάσεις με την επιβολή του μνημονίου, καθώς η χώρα ξεπουλά όσο όσο τη δημόσια περιουσία σε όποιον είναι διατεθειμένος να αγοράσει. Όπως συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι νεοφιλελεύθεροι δημοσιολόγοι και πολιτικοί της Πορτογαλίας συκοφαντούν τον δημόσιο τομέα της χώρας τους σαν ανεπαρκή και κοστοβόρο για να τον ξεπουλήσουν τελικά στον δημόσιο τομέα μιας άλλης χώρας –στη συγκεκριμένη περίπτωση μιας πρώην αποικίας της Πορτογαλίας.

Εκτός όμως από τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών και της ενέργειας, που περνά σταδιακά στον έλεγχο επιχειρηματιών της Αγκόλας, αλλά και του ίδιου του κρατικού της μηχανισμού, η Πορτογαλία θα «πουλήσει» και την ελευθερία του Τύπου. «Προκειμένου να χρησιμοποιείς τους στρατηγικούς τομείς μιας οικονομίας, που θα έπρεπε να ανήκουν στους πολίτες, για συσσώρευση κεφαλαίου πρέπει να ελέγχεις και τα μέσα ενημέρωσης» μου εξηγούσε ο Jorge Costa. «Αγοράζουν λοιπόν τη μια μετά την άλλη τις εφημερίδες, τους ραδιοφωνικούς και τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Οι ίδιοι άνθρωποι δηλαδή που στην Αγκόλα ευθύνονται για τις φυλακίσεις ή ακόμη και τον βασανισμό δημοσιογράφων αποκτούν τον έλεγχο των ΜΜΕ» σε μια χώρα της Ε.Ε.

Αν όμως η Πορτογαλία μετατρέπεται σε οικονομική αποικία μιας πρώην αποικίας της, ρώτησα τον Πορτογάλο αναλυτή, γιατί ο Ντάισελμπλουμ παρουσιάζει τη χώρα σαν τον «καλό μαθητή» της τρόικας που κατάφερε να πετάξει μακριά τα μνημόνια; «Πρόκειται για το προπαγανδιστικό δώρο της κυβέρνησής μας στη Μέρκελ και στον Σόιμπλε για να χτυπήσουν την Ελλάδα αλλά και τους Πορτογάλους πολίτες» εξηγεί ο Jorge Costa. «Εξοργίζομαι -μου λέει- όταν μας το παρουσιάζουν σαν success story ενώ 300.000 νέοι άνθρωποι έγιναν μετανάστες για να επιβιώσουν –ουσιαστικά τους απέλασε η λιτότητα». Ο Costa μου περιγράφει τρομακτικές εικόνες από την έκρηξη της μακροχρόνιας ανεργίας, τη σταδιακή διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος, όπου τα σχολεία άνοιξαν φέτος χωρίς δασκάλους, αλλά και την κατάρρευση του συστήματος υγείας. Η ανάλυσή του πάντως σε σχέση με την Ελλάδα είναι ότι η κατάσταση στη χώρα του ίσως είναι ελαφρώς καλύτερη, όχι γιατί η Πορτογαλία εφάρμοσε τα μέτρα του μνημονίου, αλλά γιατί η Ε.Ε. έχοντας δει τις τρομακτικές τους επιπτώσεις στην Ελλάδα δεν τόλμησε να βάλει το μαχαίρι τόσο βαθιά στο κόκαλο.

«Βλέποντας τι συμβαίνει τώρα στη χώρα σας (με τις διαπραγματεύσεις) -καταλήγει ο Costa- αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει η πολιτική της Ε.Ε. και να γίνει τμήμα της λύσης αντί να αποτελεί τον πυρήνα του προβλήματος».

Δείτε περισσότερα στο Info-War

Άρης Χατζηστεφάνου για την Εφημερίδα των Συντακτών 21/2/2015

Αναρτήθηκε από Partisan στις 23:05

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου

BlogThis!

Μοιραστείτε το στο Twitter