ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Για
την ίδρυση λαϊκών και εργατικών συμβουλίων
στο
Δήμο Χερσονήσου
Εμείς οι κάτοικοι του Δήμου Χερσονήσου συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να
συζητήσουμε τις δυνατότητες και προϋποθέσεις οργάνωσης και ανάπτυξης ενός
μαζικού λαϊκού κινήματος που θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Ενός κινήματος που θα συσπειρώνει
στις γραμμές του, συνειδητούς πρωτοπόρους αγωνιστές που θα προέρχονται από όλα
τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα ανεξάρτητα από γνώσεις, ιδεολογικές, πολιτικές,
θρησκευτικές ή άλλες αντιλήψεις.
Όλους εκείνους που έχουν κατακτήσει
την επιστημονική γνώση των νόμων κίνησης της κοινωνικής εξέλιξης και είναι
διατεθειμένοι να συμμετέχουν ενεργά, οργανωμένα και ανιδιοτελώς στον αγώνα για
την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Του
σοσιαλισμού.
Για να αλλάξει χέρια η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και στη θέση της
αστικής να εδραιωθεί η εργατική-λαϊκή.
Εκτιμήσαμε ότι η
διεθνής οικονομική κρίση που ξέσπασε πριν από 7 χρόνια και 5 χρόνια από τότε
που εμφανίστηκε και στη χώρα μας συντελέστηκε μια τεράστια καταστροφή
παραγωγικών δυνάμεων όπου αρκετές μεγάλες μονάδες παραγωγής έκλεισαν και
διέκοψαν τη λειτουργία τους, χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι έβαλαν λουκέτο.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat (Ιούλης ’15), στην Ελλάδα
ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι και ποσοστό 25,00% είναι άνεργοι το υψηλότερο στην
Ε.Ε. (Ισπανία 21,6%, Κροατία 15,5%). Το ποσοστό στους Νέους ξεπερνά το 48%,(Ισπανία
με 46,7% και την Κροατία με 43,1%.
H αγοραστική δύναμη των
πραγματικών, μέσων μισθών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, έχει γυρίσει
τριάντα χρόνια πίσω.
Δεκάδες χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά
βρίσκονται σε απόγνωση.
Το ένα τρίτο (1/3) του πληθυσμού
βρίσκεται στο όριο της φτώχειας ενώ το 14% των φτωχών βρίσκεται σε συνθήκες
απόλυτης εξαθλίωσης.
Αυτές είναι σε αδρές γραμμές οι συνέπειες της
καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας.
Τα αστικά κόμματα («αριστερά» και «δεξιά») και οι
μηχανισμοί τους (Think Tanks, Οικονομολόγοι, ΜΜΕ
κ.λ.π.) πατούν πάνω σε σαθρά ιδεολογήματα που προσπαθούν να στήσουν διάφορες
θεωρίες για το ξεπέρασμα και τα μοντέλα διαχείρισής της.
Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να κρύψουν την
πραγματική αλήθεια. Ότι δηλαδή μπροστά
μας βρίσκεται σε εξέλιξη μια ακόμα οικονομική κρίση του καπιταλιστικού
συστήματος και το βαπόρι που κλυδωνίζεται δεν είναι η μορφή, τα συμπτώματα ή
ένα συγκεκριμένο μοντέλο διαχείρισης του συστήματος, αλλά ο ίδιος ο
καπιταλισμός.
Έτσι
όλοι εμείς που πήραμε την πρωτοβουλία να οργανώσουμε τούτη εδώ τη σύσκεψη, το
πρώτο καθήκον που μπαίνει μπροστά μας σε αυτές τις συνθήκες, είναι να δώσουμε
στους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, και ιδιαίτερα τη νεολαία, μια ξεκάθαρη
εξήγηση για τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, για τα αίτια της
κρίσης, και πάνω σε αυτή τη βάση να διατυπώσουμε με σαφήνεια τη διέξοδο και να
παλέψουμε για την εφαρμογή της.
Έχουν περάσει ογδόντα πέντε χρόνια από το κραχ
του 1929-1933, και κανένας δεν αμφισβητεί πλέον ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός
βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση του. Στην πατρίδα μας βρίσκεται στην
κορύφωσή της με δραματικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα.
Οι εκτιμήσεις των κορυφαίων οικονομικών
επιτελείων (ΕΚΤ, ΔΝΤ κ.λ.π.) συμπίπτουν στην άποψη ότι η κρίση θα βαθύνει ακόμα
περισσότερο και η όποια ανάκαμψη ακολουθήσει την κρίση, αυτή θα είναι αναιμική
και προσωρινή, και θα αφορά μόνο ορισμένους τομείς της καπιταλιστική
οικονομίας. Θα ακολουθήσει νέος κύκλος κρίσης ακόμα πιο ισχυρός που θα έχει
δραματικές συνέπειες για τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους
αυτοαπασχολούμενους και γενικά τα λαϊκά στρώματα.
Με τον όρο «ανάκαμψη» εννοούν βέβαια την
κερδοφορία ορισμένων επιχειρηματικών ομίλων που θα έχει όμως πατήσει πάνω στα
αποκαΐδια των λαϊκών δικαιωμάτων που με αγώνες αποκτήθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Η κρίση είναι η κύρια φάση του οικονομικού κύκλου του
καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στη φάση αυτή εκδηλώνονται και αποκαθίστανται
βίαια οι παραβιασμένες αναλογίες της αναπαραγωγής. Η φάση αυτή της κρίσης
χαρακτηρίζεται από υπερπαραγωγή εμπορευμάτων τα οποία δεν μπορούν να πουληθούν.
Η δυσκολία της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων σε ένα τομέα διαταράσσει βαθμιαία
όλη την πορεία της κοινωνικής αναπαραγωγής.
Η κυκλοφορία των εμπορευμάτων σταματάει, οι
αγορές έχουν παραγεμίσει, τα προϊόντα συσσωρεύονται κατά μάζες και παραμένουν
απούλητα, το χρήμα «κρύβεται», οι πιστώσεις σταματούν, τα εργοστάσια δεν
παράγουν και κλείνουν, οι εργαζόμενες μάζες δεν έχουν τα μέσα για την συντήρηση
τους -γιατί ακριβώς παρήγαγαν πολλά απ' αυτά- η μια χρεοκοπία διαδέχεται την
άλλη και ο ένας πλειστηριασμός τον άλλο.
Στην περίοδο της κρίσης ο καπιταλιστής τα
εμπορεύματα του οποίου μένουν απούλητα δεν μπορεί να πάρει πίσω το κεφάλαιο του
ώστε να το επανεπενδύσει σε μέσα παραγωγής και μίσθωση εργατών για να συνεχίσει
έτσι την διαδικασία αναπαραγωγής. Οι τιμές των προϊόντων πέφτουν. Παρατηρείται
έλλειψη ρευστότητας και αδυναμία πληρωμών.
Στα χρηματιστήρια επικρατεί πανικός, οι τιμές των
μετοχών πέφτουν με αποτέλεσμα όχι μόνο την καταστροφή επιχειρήσεων αλλά και
«μικροεπενδυτών» που έχουν στρέψει την προσοχή τους στο επιπόλαιο «κέρδος» του
τζόγου.
Αυξάνει μαζικά και με γρήγορους ρυθμούς η ανεργία
και η μερική απασχόληση. Ο χρόνος εργασίας επιμηκύνεται και τα όρια της
συνταξιοδότησης αυξάνουν. Η ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών διευρύνεται.
Οι μισθοί και τα μεροκάματα πέφτουν. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που βιώνουν στο
μέγιστο βαθμό τα αποτελέσματα της κρίσης.
Στερούνται όλα τα μέσα ύπαρξης ακριβώς γιατί
έχουν παράξει αυτά τα μέσα σε πολύ μεγάλη ποσότητα. Με τη χρεοκοπία και τον
αφανισμό πλήθους επιχειρήσεων, με την καταστροφή ενός μέρους των παραγωγικών
δυνάμεων η κρίση προσαρμόζει βίαια - και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα -
τις διαστάσεις παραγωγής-, στις διαστάσεις της απορροφητικής ικανότητας της
αγοράς. Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου γίνεται πολύ γρήγορα
και με πολύ βίαιο τρόπο. Τα μέσα παραγωγής συγκεντρώνονται διαρκώς και σε
λιγότερα χέρια. Νέοι μονοπωλιακοί κολοσσοί εμφανίζονται στην αγορά. Οι
ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται σε υπέρτατο βαθμό. Είναι αυτές που
οδήγησαν στο παρελθόν σε δεκάδες τοπικούς, περιφερειακούς και σε δύο
παγκόσμιους πολέμους.
Το ίδιο και σήμερα συνεχίζουν να οδηγούν σε
σκληρές συγκρούσεις, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές, ανεξάρτητα από τη
σύνθεση ή ανασύνθεση, τις αλλαγές στη δομή και στο πλαίσιο στόχων διεθνικών
ιμπεριαλιστικών ενώσεων, τη λεγόμενη νέα «αρχιτεκτονική» τους. (Κύπρος,
Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν, Κεντροαφρικανική
Δημοκρατία κ.λ.π.).
Ο λαός μας πρέπει να ανησυχεί ιδιαίτερα τώρα με
τα γεγονότα στην Ουκρανία, τη Συρία και το Ιράκ με τον ανταγωνισμό των μέτρων
και αντιμέτρων των ΗΠΑ και Ε.Ε. από τη μια και Ρωσίας από την άλλη.
Το τεράστιο ρεύμα των προσφύγων που δημιουργεί ο
πόλεμος, ο λαός μας, που μήνες τώρα δείχνει μεγάλη
αλληλεγγύη απέναντι στους πρόσφυγες που αναζητούν σανίδα σωτηρίας, δεν πρέπει
να εξοικειωθεί με τις καθημερινές εικόνες των νεκρών προσφύγων, των πνιγμένων
παιδιών στο Αιγαίο.
Άλλωστε, «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με
άλλα μέσα», ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και σημαντικών αλλαγών
στο συσχετισμό των δυνάμεων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου το
ξαναμοίρασμα των αγορών σπανίως γίνεται αναίμακτα.
Η βασική αιτία των
οικονομικών κρίσεων έχει τις ρίζες της στην ίδια την ουσία του καπιταλιστικού
συστήματος, στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και
στην ατομική καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της.
Η κρίση ανέδειξε ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά
όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Οξύνονται οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες
της αστικής πολιτικής διαχείρισης της
κρίσης και πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού
κεφαλαίου. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει φθάσει σε ένα τελικό στάδιο εξέλιξης
που γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό, η σήψη είναι βαθιά και αξεπέραστη. Οι
υλικές προϋποθέσεις για την αντικατάσταση του είναι υπερώριμες.
Η λύση του προβλήματος προς όφελος των
εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια του συστήματος. Απεναντίας η
οποιαδήποτε «λύση» θα φέρνει νέα δεινά, νέα μνημόνια, νέα προαπαιτούμενα,
μεγαλύτερη φτώχεια, μεγαλύτερη εξαθλίωση.
Η αιτία των κρίσεων θα εξαλειφθεί μόνο όταν η
ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία καταργηθεί και η κοινωνική ιδιοποίηση έρθει σε
αντιστοιχία με τον κοινό χαρακτήρα της παραγωγής.
Πως θα γίνει αυτό:
Το εργατικό κίνημα σε όλη του την
διαδρομή από την εμφάνιση του μέχρι σήμερα,
ανέδειξε σαν μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών
στρωμάτων τα κόμματα, τα συνδικάτα και τα εργατικά-λαϊκά συμβούλια. Οι βασικές
αυτές οργανώσεις έχουν τα ξεχωριστά τους καθήκοντα και τους ιδιαίτερους ρόλους
τους στο πλαίσιο της ενιαίας ταξικής πάλης και οι σχέσεις τους πρέπει να είναι
συναγωνιστικές, καθώς όλες οφείλουν - σε τελική ανάλυση - να υπηρετούν τον ίδιο
κοσμοαπελευθερωτικό ρόλο.
Το ελληνικό εργατικό-λαϊκό κίνημα
ενώ έχει πλούσια εμπειρία από την οργάνωση κομμάτων και συνδικάτων, έχει
ελάχιστη ως μηδενική εμπειρία από τα εργατικά-λαϊκά συμβούλια. Την πιο
προωθημένη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης. Η εμπειρία των εργοστασιακών
και επιχειρησιακών επιτροπών που εμφανίστηκε μετά το 1945 και μικρή υπήρξε και
γρήγορα ξεχάσθηκε. Το κίνημα αυτό πνίγηκε γρήγορα από την αιματηρή επέμβαση του
αγγλικού και στη συνέχεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Σε αντίθεση με το ελληνικό εργατικό
κίνημα που δεν μπόρεσε να αναπτύξει αυτή την μορφή οργάνωσης, το παγκόσμιο
εργατικό κίνημα και ιδιαίτερα το εργατικό κίνημα των αναπτυγμένων χωρών της
κεντρικής Ευρώπης έχει πλούσια εμπειρία από τη δράση των εργατικών συμβουλίων.
Προπομπός όμως όλων των εργατικών
και λαϊκών συμβουλίων ήταν αυτά που δημιουργήθηκαν στην Κομμούνα του Παρισιού (26 Μάρτη μέχρι
28 Μάη του 1871).
Τα εργατικά συμβούλια ξεπήδησαν στη
φωτιά των επαναστάσεων του 1905 και του 1917 στην Ρωσία και αποτέλεσαν
σημαντική μορφή εργατικής οργάνωσης στις επαναστάσεις της Γερμανίας και της
Ουγγαρίας που ακολούθησαν την Οκτωβριανή.
Αποτελούν την άρνηση της αστικής
νομιμότητας. Προσανατολίζουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην
ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, σε περιόδους επαναστατικής
κατάστασης, αποτελούν τα αρχικά έμβρυα, το βασικό πυρήνα της εργατικής – λαϊκής
εξουσίας.
Γι αυτό και πολλά από τα κόμματα και
οργανώσεις που ευαγγελίζονται τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό τα
απεχθάνονται όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Αντί να συμβάλουν στην οργάνωση
αυτού το κινήματος ισοπεδώνουν και εξομοιώνουν την εργατική-λαϊκή εξουσία με
την εξουσία του κόμματος. Με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα στις χώρες που
επιχειρήθηκε πρώτη φορά η οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Ωστόσο, η θετική και αρνητική
εμπειρία εκείνης της εποχής, αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το
εργατικό-λαϊκό κίνημα της εποχής μας, αστείρευτη δεξαμενή για να αντλήσουμε
διδάγματα και να εξοπλίσουμε το κίνημα στις σημερινές συνθήκες.
Η συγκυρία της οικονομικής κρίσης,
το αίτημα για μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, η αποδέσμευση από την Ε.Ε.
και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό (ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.λ.π), η προοπτική λαϊκής
εξουσίας, στο βαθμό που υιοθετούνται από ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές
δυνάμεις, φέρνουν στην επικαιρότητα την ανάγκη να προσανατολίσουμε και να
προετοιμάσουμε τα λαϊκά στρώματα να συγκροτήσουν εργοστασιακά, εργατικά και
λαϊκά συμβούλια στους τόπους δουλειάς, κατοικίας μόρφωσης και ψυχαγωγίας.
Συμβούλια που θα κάνουν λαϊκές συνελεύσεις
στον τόπο εργασίας, Εκεί που η εργατική τάξη παράγει την υπεραξία, εκεί που
βασιλεύει το διευθυντικό δικαίωμα και η ασυδοσία του εργοδότη, εκεί που σήμερα
κυριαρχούν σχέσεις καταπιεστή και καταπιεζόμενου, εκμεταλλευτή και
εκμεταλλευομένου.
Εργοστασιακά-εργατικά συμβούλια που
θα λειτουργούν στον αντίποδα και σε αντιπαράθεση με τους αστικούς θεσμούς και
θα είναι οι μελλοντικοί νέοι θεσμοί της εργατικής-λαϊκής εξουσίας και του εργατικού
κράτους.
Μέσα από αυτά τα όργανα θα
διεξάγεται η πάλη που θα είναι πραγματικά αποτελεσματική και απελευθερωτική για
ολόκληρη την κοινωνία.
Θα αντιμετωπίζει με διαλεκτικό τρόπο
το ζήτημα της εργαζόμενης πλειοψηφίας σε δρώντα κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο
ανατροπής.
Θα συμβάλλει στο ανέβασμα της
δραστηριότητες των μαζών ώστε να τραβιούνται σε αυτοτελή πολιτική δράση.
Θα επιφέρει ρήγματα στην αστική
πολιτική και το σύστημα της με στόχο την ανατροπή της.
Θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις των
εργαζομένων και θα παλεύει για τη διεύρυνση τους με βάση τις σύγχρονες ανάγκες
σε μισθούς, ασφάλιση, χρόνο εργασίας κ.λ.π.
Θα αγωνίζεται ενάντια στον πόλεμο,
το φασισμό το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Θα δείχνει έμπρακτα την αλληλεγγύη
του σε κάθε πρόσφυγα και μετανάστη που ξεριζώθηκε από τον τόπο του.
Θα στέκεται αλληλέγγυο σε κάθε λαό
που αγωνίζεται για το δίκιο του.
Η διαδικασία θα κριθεί στο χώρο
παραγωγής και όχι στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Εκεί τα λαϊκά
στρώματα θα έχουν την δυνατότητα να κρίνουν τη στάση του κάθε πρωτοπόρου
αγωνιστή, εκεί με αμεσοδημοκρατικες διαδικασίες θα αναδείξει την ηγεσία του
μελλοντικού επαναστατικού κινήματος, εκλέγοντας τους αντιπροσώπους που θα
συγκροτήσουν τα λαϊκά συμβούλια σε επίπεδο εργοστασίου, χώρου εργασίας, κατοικίας
και σπουδών, ανά πόλη και περιφέρεια και σε πανεθνικό επίπεδο. Τα μέλη των
λαϊκών συμβουλίων, θα είναι ανακλητά θα είναι συνδεμένα με την παραγωγή και θα
δίνουν λόγο ανά πάσα στιγμή σε αυτούς που τα εξέλεξαν.
Χερσόνησος 10
Δεκεμβρίου 2015
