Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ

ΙΔΟΥ Η «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ», ΚΥΡΙΟΙ

 (Παρ. 17/7/15 - 10:00)

Tου ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Εναλλακτική υπάρχει;» ρωτούσε ο κ.Τσίπρας όταν προχτές στη Βουλή, ως άλλος Σαμαράς, ως άλλος Βενιζέλος, ως άλλος Παπαδήμος και Παπανδρέου, ψήφιζε το δικό του, το «αριστερό» Μνημόνιο, το «Μνημόνιο Τσίπρα».

Και απαντούσε: Όχι, η μόνη εναλλακτική είναι το σχέδιο Σόιμπλε! Άρα, κατά τον κ. Τσίπρα όποιος είναι εναντίον των Μνημονίων είναι υπέρ του… Σόιμπλε!  Αλήθεια τόσα χρόνια που ο κ. Τσίπρας ψήφιζε κατά των Μνημονίων, έπαιζε το παιχνίδι του Σόιμπλε;…

«Υπάρχει εναλλακτική;» ρωτούν υποκριτικά εκείνοι που πρωτοστατούν στον εγκιβωτισμό της σκέψης του λαού στο δίλλημα «ευρώ ή δραχμή», λες κι αυτό είναι το ερώτημα.

Αλλά φυσικά, όπως η «εναλλακτική» στην καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής δεν ήταν η καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ, έτσι και η «εναλλακτική» στην καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ δεν είναι η επιστροφή στην καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής.

Το «ευρώ ή δραχμή» λοιπόν είναι η παραπειστική προσπάθεια όσων θέλουν να ξεστρατίσουν τη σκέψη του λαού και να κλείσουν αντί να ανοίξουν μια πραγματική συζήτηση για το αν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος.

Και το κάνουν την ώρα ακριβώς που οι εξελίξεις βοούν ότι: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ. Και ακόμα παραπέρα: Άλλη οδός από αυτή που περιγράφεται στο ερώτημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν υπάρχει.

Αυτή η προοπτική, αυτή η «εναλλακτική», σημαίνει τέτοια συθέμελη ανατροπή που είναι ανόητο να προσπαθούν κάποιοι να την ακυρώσουν ή να την αποδομήσουν με το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή».

Είναι μια προοπτική που ή θα την πορευτεί ο λαός με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων ή εκείνο που θα ζούμε θα είναι να βλέπουμε τους δήθεν αντιμνημονιακούς χέρι - χέρι με τους δήθεν «εναλλακτικούς» να συνεχίζουν επ’ άπειρον την ευρωχρεοκοπίατου λαού  με μπαμπούλα την δραχμοχρεοκοπίατου λαού και τούμπαλιν.

Στο ερώτημα, επομένως, αν υπάρχει «εναλλακτική» η απάντηση είναι ότι υπάρχει και παραυπάρχει. Μόνο που βρίσκεται έξω τόσο από το σύστημα  της καπιταλιστικής ευρωχρεοκοπίας όσο και από το σύστημα της καπιταλιστικής δραχμοχρεοκοπίας.

Στην «εναλλακτική» που τόσο πολύ ζητούν να μάθουν αν υπάρχει ο κ.Τσίπρας και φίλοι του (παλιοί και νέοι…) είχαμε αναφερθεί στο κείμενο της στήλης στις 24/6/2015, πριν από λίγες βδομάδες, υπό τον τίτλο «Υπάρχει άλλος δρόμος;».

Στο φόντο των γεγονότων που μεσολάβησαν επιτρέψτε μας την αναδημοσίευση εκείνων των σκέψεων.

Παρεμπιπτόντως: Ξέρουμε ότι αυτή η εναλλακτική δεν αρέσει στον κ.Τσίπρα και στους φίλους του (παλιούς και νέους). Και φυσικά το τίμιο θα ήταν να πουν την αλήθεια. Να πουν, δηλαδή, ότι αυτή η εναλλακτική δεν τους αρέσει. Και όχι να παριστάνουν μαζί με τα καθεστωτικά τους φερέφωνα ότι «δεν υπάρχει». Αλλά τέτοιες απαιτήσεις τιμιότητας δεν έχουμε.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;

Η ιστορία είναι κατάσπαρτη αποδείξεων. Δεν χρειαζόταν ως «μαρτυρία» η επαίσχυντη κατάληξη που είχαν οι περίφημες διαπραγματεύσεις για να πειστούμε:

Καμία βελτίωση της ζωής του λαού, καμία ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του δεν μπορεί να επιτευχθεί σε «συνεννόηση», σε «συνεργασία» με εκείνους που προκαλούν και επιβάλλουν τα βάσανα του λαού.

Κανέναςαγώνας ακόμα και για την πιο μικρή ανακούφιση του λαού από τα βάσανα δεν μπορεί να δικαιωθεί, τίποτα από τα χειρότερα που κάθε φορά επέρχονται δεν μπορεί να αποτραπεί, χωρίς τη ρήξη και τη σύγκρουση με τους δυνάστες του λαού.

Τίποτα από όσα έχει χάσει ο λαός, τίποτα απ’ όσα του έχουν κλαπεί δεν πρόκειται να του επιστραφεί, τίποτα δεν θα μπορέσει να περισώσει απ’ όσα του έχουν απομείνει, σε «συμφωνία» με τους ντόπιους και ξένους άρπαγες και εν αναμονή της «καλοσύνης» τους.

Πολύ περισσότερο: Φιλολαϊκή λύση και οριστική έξοδος από την καπιταλιστική κρίση µέσα στα όρια του καθεστώτος που γεννά τις κρίσεις και την βαρβαρότητα, μέσα στα όρια του καπιταλισµού, μέσα στα όρια των «θεσμών» του, δεν υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Τα τελευταία γεγονότα βοούν: Τα Μνημόνια που θα καταργούνταν συνυπογράφονται, ψηφίζονται και επιβάλλονται με «αριστερό» πλέον πρόσημο.

Αυτήείναι και η μεγαλύτερη πολιτική και ιστορική «ανορθογραφία» του ΣΥΡΙΖΑ: Αφού καβαλίκεψε στον όρο «Αριστερά» για να διεκπεραιώσει το εμπόριο ελπίδας προεκλογικά, έρχεται τώρα μετεκλογικά με τα πεπραγμένα του να ενσταλάξει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ότι η Αριστερά είναι μια ακόμα καθεστωτική εκδοχή, ότι είναι «μια από τα ίδια».

Και ακόμα χειρότερα: Έρχεται να εμπεδώσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων του μόχθου την ηττοπάθεια ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Μέσα από την αποστέωση του όρου «Αριστερά» από το εξεγερτικό και ρηξικέλευθο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να σφηνώσει στο μυαλό των ανθρώπων ότι αφού και η «Αριστερά» δεν τα κατάφερε, τότε μοιραία όσα ζούμε είναι «μονόδρομος», είναι αναπόφευκτα.

ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ;

Να λοιπόν γιατί οι τελευταίες εξελίξεις (…) απαιτούν να τεθεί και να απαντηθεί για μια ακόμα φορά το ερώτημα: «Υπάρχει άλλος δρόμος»; Υπάρχει κάτι πέρα από τον «μονόδρομο» στον οποίο σέρνεται η Ελλάδα, άλλοτε με όρους «υποταγής» και άλλοτε με όρους «διαπραγματεύσεων»;

Και ακόμα: Πόσο «ρεαλιστική» είναι η προοπτική µιας κοινωνίας χωρίς εκµετάλλευση, όπου πυξίδα της παραγωγής και της διανοµής του παραγόµενου πλούτου θα είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών;

Η Ελλάδα που «είναι µια µικρή και αδύναµη χώρα»έχει τις δυνατότητες για να ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόµο ανάπτυξης, έξω από τον καπιταλισµό, σε ρήξη και σε σύγκρουση με ό,τι και με όσους καθυποτάσσουν και εξαθλιώνουν το λαό της;

Απαντάμε: Σε πείσμα όλων των εκδοχών του µύθου της «Ψωροκώσταινας» η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική:

1) Η Ελλάδα είναι µια χώρα που διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης των µέσων παραγωγής και του εµπορικού της δικτύου.

2) Παρουσιάζει σηµαντικό επίπεδο ανάπτυξης της σύγχρονης τεχνολογίας.

3) ∆ιαθέτει πολυάριθµο εργατικό δυναµικό, µε εµπειρία, µε βελτιωµένο µορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση.

4) ∆ιαθέτει πολυάριθµο και αξιόλογο επιστηµονικό δυναµικό.

5) ∆ιαθέτει φυσικές πλουτοπαραγωγικές και ενεργειακές πηγές, σηµαντικά αποθέµατα ορυκτού πλούτου που συνιστούν συγκριτικό πλεονέκτηµα για την παραγωγή βιοµηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.

6) Διαθέτει το µεγάλο πλεονέκτηµα να µπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις, αλλά και το εξωτερικό εµπόριο.

7) ∆ιαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, µηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Εποµένως από άποψη αντικειµενικών συνθηκών η πατρίδα µας δεν έχει καµία «τεχνική δυσκολία» να διαβεί το κατώφλι ενός άλλου τύπου σχεδιασµό της οικονομίας της, τον κεντρικό πανεθνικό σχεδιασµό στα βασικά και συγκεντρωµένα µέσα παραγωγής σε στρατηγικούς τοµείς όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος, τα ορυχεία, οι βιοµηχανίες, η ύδρευση, οι µεταφορές, το κρατικοποιηµένο τραπεζικό σύστηµα, το σύστηµα συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων, το εξωτερικό εµπόριο, το συγκεντρωµένο δίκτυο του εσωτερικού εµπορίου. 

ΠΑΝΕΘΝΙΚΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

«Πανεθνικός κεντρικός σχεδιασµός»: Σίγουρα πρόκειται για μια έννοια που βγάζει εκτός εαυτού και τον πιο μειλίχιο πολιτικό εκπρόσωπο του συστήματος. Αλλά οι πολυεθνικές, τα µονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, αυτοί πρώτοι απ’ όλους γνωρίζουν την αξία του σχεδιασμού. Πολύ απλά διότι µε οργάνωση και σχέδιο λεηλατούν τη χώρα και το λαό. Να λοιπόν γιατί γαυριούν όταν γίνεται λόγος για µια οργάνωση και ένα σχέδιο που θα βγάζει την Ελλάδα από τα νύχια τους!

Εκτόςόµως από τα συµφέροντα των καπιταλιστών υπάρχουν και τα συµφέροντα των εργαζοµένων. Και αυτοί έχουν κάθε λόγο να δουν την αλήθεια που επιδιώκουν να στραγγαλίσουν µε τα αναθέµατά τους οι κεφαλαιοκράτες και οι κάθε απόχρωσης πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Ότι δηλαδή η κεντρικά σχεδιασµένη ανάπτυξη της οικονομίας δεν είναι µια επινόηση, µια φαντασίωση, µια ιδέα που «σφηνώθηκε» ετσιθελικά στο µυαλό των κοµµουνιστών.

Είναι µια αντικειµενική ανάγκη που καταρχήν πηγάζει από τις απαιτήσεις να εξελιχθούν τα ίδια τα µέσα παραγωγής και να αξιοποιηθούν στο έπακρο όλες οι δυνάµεις και οι δυνατότητες που έχει διαµορφώσει η σηµερινή κοινωνία µε την εργασία και µε την επιστήµη.

Ο κεντρικός σχεδιασµός προσφέρει τη δυνατότητα για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυµένων αναγκών των εργαζομένων, σπάει τα δεσµά της άναρχης και ανισόµετρης ανάπτυξης του καπιταλισµού, παρέχει τις υλικές δυνατότητες για την ολόπλευρη και ελεύθερη ανάδειξη της κάθε ξεχωριστής ατομικότητας ως προϋπόθεση και επιστέγασμα της απελευθέρωσης όλης της κοινωνίας από δεσμά του καταναγκασμού.

Η κεντρικά σχεδιασµένη ανάπτυξη της κοινωνίας είναι αυτή που επιτρέπει την αξιοποίηση και κατανοµή όλου του ανθρώπινου δυναµικού και τον εκµηδενισµό της ανεργίας. ∆εν έχει καµία σχέση µε το σχεδιασµό στο πλαίσιο του µονοπωλιακού καπιταλισµού, όπου ο κάθε κεφαλαιοκράτης, το κάθε µονοπώλιο εκείνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι ο ατοµικός τους προγραµµατισµός µε κριτήριο το κέρδος σε συνθήκες γενικότερης καπιταλιστικής αναρχίας.

O κεντρικός σχεδιασµός της οικονοµίας δεν µπορεί παρά να στηρίζεται στις αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας και γι’ αυτό όχι µόνο θέλει αλλά και καταφέρνει να αξιοποιεί όλες αυτές τις αναπτυξιακές δυνατότητες που αφορούν τις ανθρώπινες ανάγκες. Χωρίς αποκλεισµούς, χωρίς ανισοµέρειες και µακριά από κάθε περιορισµό που προκύπτει από τη διαπλοκή της ελληνικής οικονοµίας µε την ιµπεριαλιστική ΕΕ και τους διάφορους µηχανισµούς τύπου «τρόικας».

Ο κεντρικός σχεδιασµός δίνει τη δυνατότητα εξειδίκευσης κατά κλάδο, διακλάδωσης κατά γεωγραφική περιφέρεια, σύνδεσης των παραγωγικών συνεταιρισµών µε προγράμματα παραγωγής και κατανοµής, µε πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων µηχανηµάτων και υπηρεσιών. Επιτρέπει την οργάνωση από κρατικούς οργανισµούς, από ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύµατα και ινστιτούτα της επιστηµονικής έρευνας της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών µε γνώµονα την ανάπτυξη της κοινωνικής ευηµερίας που σημαίνει υπηρεσίες δηµόσιες και δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων, πολύ φτηνές ή και απολύτως δωρεάν υπηρεσίες µεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας, ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση κλπ.

Ο κεντρικός σχεδιασµός είναι το εκ των ων ουκ άνευ εργαλείο που επιτρέπει τη διαµόρφωση στρατηγικών στόχων και επιλογών, την ιεράρχηση σε κλάδους και τοµείς, τον καθορισµό για το πού θα συγκεντρωθούν περισσότερες δυνάµεις και µέσα, µε επιστηµονικά σχεδιασµένο καταµερισµό και πρώτα απ’ όλα: Με εργατικό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής µονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης.

Αποτελεί χονδροειδή διαστρέβλωση ο ισχυρισµός – στον οποίο µεταξύ άλλων πρωτοστατούν εκείνοι που επωφελήθηκαν πολιτικά και οικονοµικά από τις παρεκκλίσεις και την υποβάθµιση της λειτουργίας του κεντρικού σχεδιασµού στη Σοβιετική Ένωση – ότι ο κεντρικός σχεδιασµός σηµαίνει «κεντρικό βολονταρισµό», «υποταγή στην πυγµή της ιεραρχίας και της γραφειοκρατίας», ότι «όλα αποφασίζονται άνωθεν και κεντρικά» κ.λπ. Όχι.

Κεντρικός σχεδιασµός σηµαίνει διαµόρφωση στρατηγικών στόχων και επιλογών, σημαίνει καταµερισµό και εξειδίκευση που δεν είναι υπόθεση κάποιας διευθυντικής κομματικής ή επιστημονικής ομάδας. Αντίθετα είναι μια υπόθεση που βασική της προϋπόθεση είναι το σπάσιμο της γραφειοκρατίας με την είσοδο στο προσκήνιο της παραγωγικής διαδικασίας από θέση ευθύνης, συναπόφασης και ελέγχου όλης της κοινωνίας, όλων των εργαζόμενων που μέσα από τους φορείς τους έχουν λόγο για το τι θα παραχθεί και πώς αυτό θα µοιραστεί και θα αξιοποιηθεί από ολόκληρη την κοινωνία. Πρόκειται για τον ορισμό της δηµοκρατίας. 

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Ο κεντρικός πανεθνικός σχεδιασµός της οικονοµίας δεν είναι απλώς ένα «εργαλείο», µια «παραλλαγή» διοικητικού τύπου. Είναι εκείνη η δοµή λειτουργίας της οικονοµίας που αντιστοιχεί σε µια ανώτερη κοινωνική σχέση.

Αλλά προσοχή: Για να υπάρξει και για να δουλέψει αυτή η δομή, το «µαγικό κλειδί» είναι ένα και µόνο: Η επίλυση του προβλήµατος της ιδιοκτησίας. Η αλλαγή των ξεπερασµένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας που καθορίζουν το παρόν οικονοµικό και το πολιτικό σύστηµα.

Με µια κουβέντα: Προϋπόθεση είναι η κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας και η µετατροπή της σε κοινωνική ιδιοκτησία. Το πέρασμα δηλαδή κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής στα χέρια της κοινωνίας και όχι στην κατοχή και νομή της από τον κάθε κεφαλαιοκράτη, μονοπώλιο, πολυεθνική.

Μόνο έτσι η Ελλάδα µπορεί να περάσει στην απέναντι πλευρά από την όχθη της σηµερινής άναρχης καπιταλιστικής «ανάπτυξης» για τους λίγους και της κρίσης που ισοπεδώνει τους πολλούς.

Για να υπάρξειη Ελλάδα των πολλών απαιτείται:

α) Η πανεθνική, η πλήρης και η καθολική κοινωνικοποίηση των βασικών µέσων παραγωγής, η µετατροπή σε λαϊκή περιουσία των συγκεντρωµένων µέσων παραγωγής στους κλάδους της µεταποίησης και γενικότερα της βιοµηχανίας και του εµπορίου.

β) Η δηµιουργία ενιαίων, αποκλειστικά δημόσιων φορέων στους κλάδους στρατηγικής σηµασίας, όπως της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των κατασκευών, των µεταφορών, της εξόρυξης.

γ) Η κοινωνικοποίηση της γης και των µεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον αγροτικό τοµέα.

δ)Η αξιοποίηση του συσσωρευμένου κεφαλαίου με εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, που θα χρηματοδοτήσει την φιλολαική ανάπτυξη, με πλήρη εγγύηση και των τελευταίων σεντς του κάθε αποταμιευτή, με απαγόρευση των νόμων φυγάδευσης του κεφαλαίουκαι με άρνηση της αέναης απομύζησης του εθνικού πλούτου με την μορφή πληρωμής ενός κατ’ όνομα «εθνικού χρέους» που ο λαός δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει 20 φορές.

ε) Η αξιοποίηση των ώριµων συνθηκών για τη συγκρότηση του τοµέα του παραγωγικού συνεταιρισµού, ώστε να βγουν από τον κλοιό των µονοπωλίων η µικροµεσαία αγροτιά και οι µικροί επαγγελµατίες σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι µικρή.

ζ) Η αξιοποίηση κάθε δυνατής οικονοµικής διεθνούς συνεργασία στη βάση του αµοιβαίου οφέλους.

η) Η προστασία της εγχώριας παραγωγής και των συμφερόντων των εργαζοµένων από τις όποιες συνέπειες προκύπτουν από τις ανάγκες του εξωτερικού εµπορίου.

Σε μια τέτοια Ελλάδα οι παραγωγικές δυνάµεις τίθενται στην υπηρεσία του λαού και στην ικανοποίηση των αναγκών του. Απελευθερώνονται οι παραγωγικές σχέσεις από το δυναστικό ζυγό της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης. Μετατρέπεται ο παραγόµενος πλούτος σε λαϊκή περιουσία. Χάνει η χρηματιστική ολιγαρχία το έδαφος πάνω στο οποίο σμιλεύει τα δεσμά της χρηματοπιστωτικής της κυριαρχίας. Οικοδομείται μια οικονομική λειτουργία που εξασφαλίζει δουλειά, εισόδηµα, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και προϊόντα, ένα αποκλειστικά δηµόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστηµα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας και Ασφάλισης, ικανοποίηση των αναγκών σε τοµείς όπως η λαϊκή στέγη, η έρευνα κλπ. 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Γι’ αυτή την Ελλάδα, µια Ελλάδα της λαϊκής και όχι της κεφαλαιοκρατικής οικονοµίας, µια Ελλάδα του λαού της και όχι των εκµεταλλευτών και των «θεσμών» τους, συνθήκη ικανή και αναγκαία, ζωτικής σηµασίας και υπ’ αριθµόν ένα ζήτηµα αναδεικνύεται εποµένως το πέρασµα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια του λαού της με µια κυβέρνηση-όργανο της λαϊκής θέλησης και υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων.

Μια κυβέρνηση που θα είναι υποχρεωµένη να εξασφαλίζει τη συµµετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο, να στηρίζει το λαϊκό κίνηµα, να στηρίζεται και να ελέγχεται από αυτό µέσα από νέους θεσµούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.

Μια κυβέρνηση που στις αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ τραπεζιτών – άνεργων, βιομήχανων – προλετάριων, εργολάβων – απασχολήσιμων δεν θα παριστάνει ότι το κράτος είναι «ουδέτερο», δεν θα βαφτίζει σαν εντιμότητα την υποταγή σε επαίσχυντους «συμβιβασμούς», δεν θα  έχει δίλημμα με ποιους θα πάει.

Μια τέτοια κυβέρνηση, που στο εσωτερικό θα αποτελεί την αιχμή του δόρατος των λαϊκών δικαίων και που στο εξωτερικό θα προωθεί εµπορικές σχέσεις και διακρατικές συµφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας µε βάση το αµοιβαίο συµφέρον, είναι σίγουρο ότι από τα πρώτα της βήµατα θα έχει να αντιµετωπίσει την εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Την αντίδραση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, του ΔΝΤ και κάθε παρόμοιου οργανισμού που δεν αφήνουν περιθώρια ελιγµών στα κράτη-µέλη και «συµµάχους» τους.

Το γεγονός αυτό, για μια κυβέρνηση που δεν τα «διπλώνει», συνεπάγεται το εξής «απλό»: Οτι η αποδέσµευση από τους ιµπεριαλιστικούς οργανισµούς και τα δεσµά τους είναι αναγκαία και αναπόφευκτη, εφόσον έχει στόχο την αυτοδύναµη φιλολαϊκή ανάπτυξη και τη συνεργασία µε όλα τα κράτη, µε κριτήριο τι ωφελεί το λαό.

Είναι προφανές:Η οικονοµία που περιγράψαμε είναι ασύµβατη µε τη συµµετοχή της χώρας στις ιµπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το ΝΑΤΟ. Και είναι ασύμβατη επειδή ακριβώς είναι συµβατή µε την επιδίωξη οι σχέσεις ανάµεσα στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες να αναπτυχθούν όχι στη βάση της εξάρτησης και της υποταγής αλλά στη βάση του αµοιβαίου οφέλους.

Από την άποψη αυτή, εποµένως, μια τέτοια πολιτική, έχοντας ως υπερόπλο της ένα ρωμαλέο και αρραγές εσωτερικό λαϊκό μέτωπο και επειδή ακριβώς αξιοποιεί κάθε ρωγµή αντίθεσης και ανταγωνισµού ανάµεσα στις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις, αναδεικνύεται, ταυτόχρονα, και ως η µόνη πολιτική που κινείται µε γνώµονα τη διαφύλαξη και ενίσχυση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωµάτων της Ελλάδας. 

«ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΟΝΟΝ ΟΣΟ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΙ»

Παράλληλα µε τους κεφαλαιοκράτες και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, που το ταξικό τους συµφέρον υπαγορεύει να εναντιώνονται και να πολεµούν µια τέτοια προοπτική για την Ελλάδα, υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που απορρίπτουν την ιδέα µιας άλλης Ελλάδας παριστάνοντας ότι την ασπάζονται.

Αυτού του τύπου η καθεστωτική «αριστεροσύνη» µας προτείνει να δούµε τον καπιταλισµό και τους «θεσμούς» του ως ένα σύστηµα «ολίγον έγκυος», να απαλλαγούμε – δήθεν - από τα «επαχθή» του βάρη και να µάθουµε να ζούµε µε τα υπόλοιπα βάρη που µας χρεώνει, τα οποία προφανώς είναι «νόµιµα» και «έντιμα». Οι αριστεροί, όµως, εφόσον είναι αριστεροί και όχι «αριστεροί»  θεωρούν «παράνοµο», επαχθή και απεχθή όλο τον καπιταλισµό διότι, πολύ απλά δεν συμβιβάζονται με τίποτα το «παράνομο», με τίποτα το επαχθές και με τίποτα το απεχθές που αυτός παράγει.

Φυσικά δεν µας διαφεύγει ο αντίλογος των χορτάτων της αντίπερα όχθης. Με την λεπτή κοσμοπολίτικη ειρωνεία τους μας ορμηνεύουν «φιλικά» ότι η προοπτική µιας Ελλάδας και ενός κόσµου χωρίς εκµεταλλευτές και καταπιεζόµενους, χωρίς πλούσιους που οικοδομούν την ευδαιμονία τους πάνω στην καμπούρα των φτωχών, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και µισθωτούς ή άνεργους «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση, συνιστά δονκιχοτισµό και ουτοπία.

Εξίσου «φιλικά» απαντάµε με τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ: «Ένας χάρτης του κόσµου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».

Σίγουρα αυτή η «ουτοπική» πορεία αναδηµιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι εύκολη. Είναι όµως µια πορεία απείρως ευκολότερη και – από την άποψη των αποτελεσµάτων – είναι πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση µε τον αδιέξοδο δρόµο των ανυπολόγιστων, των µάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισµένοι οι πλουτοκράτες και το πολιτικό τους σύστηµα.

Αυτός είναι ο «άλλος δρόμος».Για την ακρίβεια έτσι θα πρέπει να χαραχτεί και να ιχνηλατηθεί αυτός ο «άλλος δρόμος» μιας και θα ήταν πολιτικά υπερφίαλο να καμωθεί κανείς ότι μπορεί να τον περιγράψει από σήμερα με όρους… GPS.

Εκείνο,όμως, που από σήμερα μπορεί να πει κανείς είναι ότι για να γεννηθεί η Ελλάδα που μας αξίζει, χρειάζονται τρία πράγματα – γνωστά από την πλούσια εμπειρία και του ελληνικού και του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος:

α) Καθημερινός, ανυποχώρητος αγώνας και διεκδίκηση για κάθε τι μικρό ή μεγάλο συμβάλλει στην ανακούφιση και καλυτέρευση της ζωής του λαού, χωρίς να παραπέμπονται τα αιτήματα του σήμερα στο αύριο αλλά και χωρίς να θάβεται το αύριο στο όνομα του τώρα,

β) στράτευση με εκείνη την Αριστερά που όταν λέει «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» το εννοεί, και

γ) πλήρης επίγνωση από το λαό μας της μεγάλης αλήθειας που είχε περιγράψει ο Ετιέν ντε Λα Μποεσί, ο συγγραφέας της «Πραγματείας περί Εθελοδουλείας»: Ότι «οι τύραννοι φαίνονται µεγάλοι µόνον όσο εµείς είµαστε γονατιστοί». 

(Ευχές: Φίλες και φίλοι η στήλη θα επιστρέψει μετά από μια μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα. Καλή ξεκούραση σε όλες και όλους και καλή αντάμωση).

* Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

ΔΡΟΜΟΙ

Στη ζωή δεν υπάρχουν μονόδρομοι.

Υπάρχουν δρόμοι στενοί

Δρόμοι ανηφορικοί

Δρόμοι αδιέξοδοι κι αδιάβατοι.

Ευτυχής είν' αυτός

Που ξεκινώντας από ένα μικρό μονοπάτι

Φτάνει κάποτε στη μεγάλη λεωφόρο

Χωρίς να λερώσει την ψυχή του

Παρά μόνο τα πόδια του.

(Απρίλης 2011)

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΠΕΡΑΣ – ΜΕΤΑΦΤΣΗΣ

(από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Είδη Κιγκαλερίας»)

*********

ME TA MNHMONIA H XΩΡΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ "ΜΝΗΜΟΝΙΟ 'Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ". Η ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΙΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΥΡΩ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ,από το Δημήτρη Καζάκη

Στο κεντρικό δελτίο του ΣΚΑΙ σχετικά με το εθνικό νόμισμα παίχτηκε το εξής. - Σύμφωνα με τον Δημήτρη Μάρδα - "Αν πράγματι χρησιμοποιήσουμε τα 20 δις που ισχυρίζεται ο κ. Λαφαζάνης ότι υπάρχουν στην ΤτΕ τότε την επόμενη μέρα η ΕΚΤ θα αρχίσει να τυπώνει νέα χαρτονομίσματα για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη ακυρώνοντας έτσι ολα τα χαρτονομίσματα που υπάρχουν στη Ελλάδα, οπότε οι Έλληνες θα έχουν στα χέρια τους απλά σκουπίδια."

Προσέξτε ανοησία. Ο κ. Μάρδας, αν και υφυπουργός υπεύθυνος του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, δεν ξέρει αν ισχύει ή δεν ισχύει ο ισχυρισμός του Λαφαζάνη. Ας το αφήσουμε στην άκρη.

Το ποσό στο οποίο αναφέρεται ο Μάρδας είναι τα διαθέσιμα χαρτονομίσματα σε ευρώ, δηλαδή τα τραπεζογραμμάτια, που διακινούνται στην ελληνική οικονομία. Κι αυτά δεν είναι 20 δις, αλλά 27,4 δις ευρώ (Μάιος 2015). Αν ένα μεγάλο μέρος αυτών των τραπεζογραμματίων κρατηθούν από την ΤτΕ για συναλλαγματικό απόθεμα για να υποστηριχθεί η μετάβαση σε εθνικό κρατικό νόμισμα, σε νέα δραχμή, τι θα συμβεί;

Κατά τον κ. Μάρδα την επομένη θα τα ακύρωνε όλα η ΕΚΤ. Ισχύει αυτό; Ούτε κατά διάνοια. Διότι τα τραπεζογραμμάτια ευρώ δεν διαχωρίζονται σε ελληνικά και άλλα. Ορισμένα παράγονται από τον Χολαργό, αλλά όχι όλα. Το 2015 η ΕΚΤ τυπώνει στον Χολαργό μόνο 10ευρα. Τα υπόλοιπα είναι από νομισματοκοπεία άλλων χωρών.

Το μεγαλύτερο μέρος μάλιστα τα τελευταία 2 χρόνια έρχεται από την Bundesbank, Γερμανία. Ξέρετε, η γνωστή μετακομιδή με αεροπλάνα. Πώς λοιπόν θα μπορέσει να τα ακυρώσει η ΕΚΤ χωρίς να τινάξει στον αέρα την ελεύθερη διακίνηση του τραπεζογραμματίου στην ευρωζώνη; Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είναι κανείς πολύ άσχετος, ή πολύ Μάρδας για να πιστέψει ότι κάτι τέτοιο γίνεται.

Ο Μάρδας όμως έχει και μια άλλη ιδέα. Θα τυπώσει, λέει, άλλα και θα τα αποσύρει αυτά που υπάρχουν διαθέσιμα τώρα. Μπορεί να το κάνει η ΕΚΤ; Και βέβαια. Μέσα σε ποιό χρονικό διάστημα μπορεί να το κάνει; Πρέπει πρώτα να σχεδιαστούν τα νέα τραπεζογραμμάτια, να παραγγελθούν από την Dupont τα νέα υλικά παραγωγής, να γίνουν δοκιμαστικές εκτυπώσεις και ύστερα να βάλει μπρος τα πιεστήρια χαρτονομίσματος για μαζική παραγωγή.

Πόσο χρόνο θα πάρει; Σίγουρα όχι μια μέρα, ή ένα σαββατοκύριακο που νομίζει ο Μάρδας. Πόσο χρειάστηκε η ΕΚΤ να εισάγει τα νέα τραπεζογραμμάτια των 5 και 10 ευρώ. Πάνω από ένα χρόνο. Και προσοχή. Δεν τόλμησε ούτε καν να αποσύρει τα προηγούμενα. Αν το έκανε. Αν για κάθε νέο τραπεζογραμμάτιο απέσυρε υποχρεωτικά ένα παλιότερο, τότε η αντικατάσταση αυτή χρειάζεται τουλάχιστον 2-3 χρόνια. Κι αυτό οφείλει να γίνει για ολόκληρη την ευρωζώνη.

Η μετάβαση σε ένα νέο εθνικό κρατικό νόμισμα, μια νέα δραχμή, χρειαζόμαστε 6-8 μήνες. Επομένως κάλλιστα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα τραπεζογραμμάτια του ευρώ που διαθέτει ήδη η ελληνική οικονομία και το τραπεζικό σύστημα ως συναλλαγματικό απόθεμα. Και μάλιστα χωρίς να μπορεί να κάνει το οτιδήποτε η ΕΚΤ. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν χρειάζεται κανείς παρά κοινή λογική για το καταλάβει.

Επομένως ο Μάρδας απευθύνεται σε άσχετους με παντελώς ηλίθια επιχειρήματα. Θα μου πείτε από έναν παλιό χειροκροτητή του Σημίτη και φυτευτό στην κυβέρνηση Τσίπρα, τι θα περίμενε κανείς; Απλά αναφερθήκαμε στον συγκεκριμένο κύριο για να δείτε το ποιόν και το επίπεδο όσων αντιτάσσονται στο εθνικό κρατικό νόμισμα. Για να δείτε πόσο άδικα τρομοκρατείστε από δαύτους.

*Πηγή : dimitriskazakis.blogspot.gr

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, GREXIT KAI ΔΡΑΧΜΗ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΘΣ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΟΝΕ, ΕΕ

(Δευ. 13/07/15 - 15:35)

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Συμφωνία, λοιπόν, υπό την απειλή του πιο ωμού εκβιασμού και, από ότι φαίνεται, με επαχθέστατους όρους. Πανηγυρίζει το εγχώριο μνημονιακό στρατόπεδο και νιώθουν δικαιωμένοι οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί που κατέστρεψαν τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια. Θα κάνω μια αποτίμηση της συμφωνίας τις επόμενες μέρες, μόλις έχουμε το πλήρες κείμενο.

Τώρα επείγει να αναδιατυπωθεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η αναγκαιότητα της εξόδου της Ελλάδας από την ΟΝΕ. 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΔΟΚΑΝΟ ΤΗΣ ΟΝΕ 

Το δίλημμα που πλανάται από το 2010 πάνω από τη χώρα είναι: ευρώ με μνημόνια και τεράστιο χρέος, ή εθνικό νόμισμα με πολιτική ανάπτυξης και στάση πληρωμών στο χρέος. 

Ο πρώτος δρόμος δοκιμάστηκε ολόκληρη την προηγούμενη πενταετία και τα αποτελέσματά του είναι γνωστά. Η συμφωνία επαναφέρει το αδιέξοδο με τον χειρότερο τρόπο. 

Ο δεύτερος δρόμος λοιδορήθηκε, δαιμονοποιήθηκε, ποτέ δεν συζητήθηκε σοβαρά. Ακόμη χειρότερα, άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν συναίσθηση του τι πραγματικά συμβαίνει, αρνήθηκαν την ίδια την ύπαρξη του διλήμματος, δηλώνοντας μάλιστα ότι το νόμισμα δεν έχει σημασία. 

Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ χωρίς επαρκή δημόσια συζήτηση, χωρίς τα λαϊκά στρώματα να ενημερωθούν και να κατανοήσουν τι πραγματικά συνέβαινε. Μια δράκα 'εκσυγχρονιστών', με τη στήριξη των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, έβαλαν την χώρα σε ένα σκληρό θεσμικό πλαίσιο, με πολύ υψηλή ισοτιμία και παραποιώντας τα στατιστικά στοιχεία, προσβλέποντας στον αναγκαστικό 'εξευρωπαϊσμό' της. Είναι δύσκολο να βρει κανείς πράξη μεγαλύτερης ανευθυνότητας στην ελληνική ιστορία, αν εξαιρέσουμε τις πολεμικές περιόδους. Έπιασαν την Ελλάδα στο δόκανο. 

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΟΝΕ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ 

Η ΟΝΕ αποτελεί ένα θεσμικό πλαίσιο με ανελαστική λογική που βασίζεται στη λιτότητα και με νεοφιλελεύθερη ιδεολογία. Ως νομισματική ένωση είναι ιστορικά αποτυχημένη και ο λόγος είναι η πολιτική της Γερμανίας να κρατάει τους δικούς της ονομαστικούς μισθούς χαμηλά, δημιουργώντας ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και αποσπώντας τεράστια εμπορικά πλεονάσματα. Χρησιμοποιώντας την ΟΝΕ η Γερμανία έχει γίνει ο μεγαλύτερος δανειστής και κυριαρχεί πολιτικά στην Ευρώπη. 

Η αποτυχία της ΟΝΕ έχει οδηγήσει στην καταρράκωση της περιφέρειας και είναι θέμα χρόνου να φανεί και η οικονομική και πολιτική ήττα των μεγάλων χωρών του κέντρου, όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Υπάρχει βέβαια ο ψεύτικος μανδύας του ‘ευρωπαϊσμού’ που στη χώρα μας αξιοποιήθηκε κατά κόρον από μνημονιακούς και άλλους. Δεν θα μπορέσει όμως η ιδεολογία της ‘Ευρώπης’ να καλύψει για πολύ την ανελέητη πραγματικότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών και κοινωνιών. Η ΟΝΕ έχει αποτύχει και οι επιπτώσεις θα είναι δραματικές για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Η Ελλάδα, με τη στρεβλή ανάπτυξη δεκαετιών που υπερτόνιζε τις υπηρεσίες, με το πελατειακό κράτος, τη φορολογική ασυδοσία και την κυριαρχία μιας κάστας ολιγαρχών, έχει κυριολεκτικά συντριβεί εντός του ανελαστικού πλαισίου της ΟΝΕ. Η επιμονή του πολιτικού συστήματος και των μηχανισμών εξουσίας να κρατήσουν τη χώρα με νύχια και με δόντια σε μια αποτυχημένη νομισματική ένωση, ότι κι αν αυτό σημαίνει για τον ελληνικό λαό, πλησιάζει πια τα όρια της τραγωδίας. 

Η σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα της ΟΝΕ φάνηκε πέραν πάσης αμφιβολίας τις τελευταίες μέρες κι έλαχε στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς να πιεί το πικρό ποτήρι. Εξέλιπαν πλέον οι ψευδαισθήσεις του ευρωπαϊσμού, ακόμη και οι πιο δογματικοί υποστηρικτές του κατάλαβαν ότι 'καλό ευρώ' δεν πρόκειται και δε μπορεί να υπάρξει. Η πραγματικότητα της ΟΝΕ είναι ο Σόιμπλε και οι εκβιασμοί του, η ενεχυρίαση της δημόσιας περιουσίας και η νεοαποικιακή επιτήρηση της χώρας και της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν 'ελιγμοί' στο πλαίσιο αυτό, δεν υπάρχει 'κερδισμένος χρόνος' για να γίνουν ριζοσπαστικές τομές στο εσωτερικό της χώρας. Το αδιέξοδο είναι απόλυτο και συνοδεύεται από πλήρη εξευτελισμό. 

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ; 

Καλά όλα αυτά θα πουν πολλοί, αλλά δυστυχώς δεν έχει υπάρξει προετοιμασία για την έξοδο, δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει συνειδητοποίηση από πλευράς του ελληνικού λαού. 

Είναι αλήθεια ότι δεν έχει γίνει προετοιμασία του λαού για τις δυσκολίες, τις προοπτικές και τη διαδικασία της εξόδου. Απεναντίας, η κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού από τα ΜΜΕ και το μνημονιακό στρατόπεδο δεν έχει προηγούμενο. Πλήρης είναι και η ηθική χρεοκοπία του πνευματικού κόσμου της χώρας. Αλλά ο θυμός από τον εκβιασμό και την εθνική προσβολή που εμπεριέχεται στη συμφωνία, καθώς και η απελευθέρωση της κοινωνικής δυναμικής που έφερε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, μπορούν να έχουν γρήγορα αποτελέσματα στη λαϊκή συνείδηση. 

Είναι επίσης αλήθεια ότι δεν έχει γίνει τεχνική προετοιμασία, πράγμα που καθιστά τη βεβιασμένη έξοδο εξαιρετικά επικίνδυνη. Αυτή ακριβώς ήταν και η βάση του εκβιασμού που άσκησαν με τόση επιτυχία οι δανειστές. Η Ελλάδα φρόντισε να κάνει ότι περνάει από το χέρι της τα τελευταία χρόνια για να ενισχύσει τους δανειστές και να εξασθενίσει τον εαυτό της. 

Σχέδιο εξόδου όμως υπάρχει, έστω και με τη μορφή πλοηγού, δουλεμένο από καιρό και επιμελημένο από σειρά οικονομολόγων. Χρειάζεται επικαιροποίηση, καθώς και πληρέστερη επεξεργασία των επιμέρους πλευρών του, αλλά το περίγραμμα και η βασική δομή της διαδικασίας εξόδου με ασφάλεια και ελαχιστοποίηση του κόστους είναι γνωστά. 

Το εθνικό νόμισμα δεν είναι φυσικά το μαγικό ραβδί που θα λύσει όλα τα προβλήματα της Ελλάδας. Θα απελευθερώσει όμως τη χώρα από το δόκανο, έστω και με το τίμημα μιας δύσκολης αρχικής περιόδου. Θα της επιτρέψει επίσης να προχωρήσει στις βαθιές τομές στο κράτος, την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και την ανατροπή της κοινωνικής ισορροπίας υπέρ των πολλών, πράγματα που δεν γίνονται μέσα στην ΟΝΕ. Ο ελληνικός λαός θα φανεί έτοιμος να πληρώσει το τίμημα, αν του ειπωθεί η απλή αλήθεια. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση με μια πολύ επιτυχημένη εκλογική στρατηγική, η οποία όμως κατέρρευσε παταγωδώς στη διακυβέρνηση. Η συμφωνία δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα της χώρας και είναι πιθανόν να αποδεχθεί παντελώς ανεφάρμοστη. Η προοπτική της εξόδου από την ΟΝΕ θα τεθεί ξανά με εξαιρετικά επιτακτικό τρόπο εκ των πραγμάτων και μάλιστα πολύ σύντομα. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει στα μέλη και στους ψηφοφόρους του να προχωρήσει σε ταχύτατη επανεκτίμηση της πορείας της χώρας και να διαμορφώσει πρόταση εξόδου από την ΟΝΕ με πειστικό τρόπο. Αν δεν το κάνει, οι εξελίξεις το επόμενο διάστημα θα γεννήσουν πολιτικά τέρατα.

*Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

 

ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΕΕ. ΕΥΡΩ

Δρόμος εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ

Ιουλ 12, 2015

---

Αφιέρωμα στο ΠΡΙΝ

Είναι στιγμές στην ταξική πάλη όπου οι χαραμάδες γίνονται ρήγματα και οι φτωχοδιάβολοι αρχίζουν να ψάχνουν άλλο δρόμο: Έξω από την ευρωφυλακή, το βασίλειο του επιχειρηματικού και τραπεζικού κέρδους, το σάπιο πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο.
Είναι απίστευτο το μίσος, η αγωνία και η τρομοκρατική διαστρέβλωση από μεριάς του αστικού κόσμου «να κλείσει γρήγορα αυτή η συζήτηση».

Δυστυχώς, κλειστά αυτιά σε αυτή τη δυνατότητα ρήξης του λαού με τους τυράννους του, έχουν ακόμη και δυνάμεις που ορκίζονται στην ελπίδα, την απελευθέρωση, ακόμα και τον κομμουνισμό. Ενώ η έμπειρη αστική τάξη της χώρας δεν διστάζει να απειλήσει «ακόμα και με αίμα» όσους αμφισβητούν την ευρωζώνη, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, η κοινοβουλευτική αριστερά ονειρεύεται φιλολαϊκές λύσεις μέσα στο ευρωσφαγείο ή τις απωθεί στη Δευτέρα Παρουσία.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός χάθηκε … στη μετάφραση. Δεν άντεξε ούτε μια μέρα το ΟΧΙ του λαού κι έσπευσε να το ερμηνεύσει ως ΝΑΙ στην «εθνική διαπραγμάτευση» και την «παραμονή πάση θυσία στο ευρώ», ώστε να παζαρέψει με τους οικονομικούς δολοφόνους ένα 3ο σκληρότατο μνημόνιο!
Το ΚΚΕ, θεωρεί καταστροφή την άμεση ρήξη και την έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ. Την «επιτρέπει» μόνο σε ένα υπερβατικό μέλλον, εκτός του ζωντανού πολιτικού χρόνου. Θεωρεί ότι μια ρήξη ή/και επανάσταση, πρέπει να «προγραμματιστεί» μήνες ή/και χρόνια πριν, με σχέδια επί χάρτου στα πολιτικά γραφεία του Κόμματος, αλλιώς είναι τυχοδιωκτική.

Και οι δύο, δεν εμπιστεύονται το λαό, τον θεωρούν ανέτοιμο. Η κυβέρνηση μάλιστα θρασύτατα, δικαιολογεί στο όνομα του λαού που δήθεν «δεν θέλει», τη διαρκή υποχώρηση από το «πρόγραμμα των πλατειών», που έγινε «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και τώρα «δίκαιη και βιώσιμη συμφωνία με αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις», συμφωνημένη μάλιστα με τους ταπεινωτικά ηττημένους του ΝΑΙ. Τι κι αν το δημοψήφισμα βοά για το αντίθετο;

Ο άλλος δρόμος στην ημερήσια διάταξη

Η πραγματικότητα όμως είναι αντίστροφη: Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, έχει φέρει το λαό μπροστά στην απειλή μιας απόλυτης εξαθλίωσης. Με κυρίαρχο το όπλο της ρευστότητας, μέσω του ελεγχόμενου από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο τραπεζικού συστήματος, στραγγαλίζεται η οικονομία, απειλούνται οι εργατικοί μισθοί, οι δουλειές, οι λαϊκές αποταμιεύσεις, η λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, η δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία. Το κεφάλαιο το θέτει κατηγορηματικά: Είτε απόλυτη υποταγή σε μια κατάσταση συντριβής της εργατικής τάξης, είτε άλλος δρόμος έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ, ενάντια και έξω από τον καπιταλιστικό μονόδρομο.

Μπορούμε όμως και πως;

Τα κείμενα που είναι συγκεντρωμένα εδώ αποτελούν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας που έγινε από τους Γιώργο Βασσάλο, Παναγιώτη Μαυροειδή, Μιχάλη Ρίζο και Νίκο Στραβελάκη, σε ότι αφορά τις δυνατότητες «Για ένα δρόμο εξόδου από ευρώ και ΕΕ» και δημοσιεύτηκαν στο ΠΡΙΝ της 12/7/15.

Αναλυτικότερα:

Η Οικονομική Πολιτική της Ρήξης

Νίκος Στραβελάκης

Υπάρχει εναλλακτικό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής σε αυτές τις συνθήκες και με ποιο χαρακτήρα;

Υπάρχει, διότι η αιτία της κρίσης προσδιορίζει και το χαρακτήρα της λύσης.
Με αλλά λόγια επειδή η κρίση είναι καπιταλιστική κρίση η λύση έχει ταξικό πρόσημο.

Όπως τα μνημόνια στοχεύουν στην αποκατάσταση του ποσοστού κέρδους, η φιλολαϊκή απάντηση συνίσταται σε άμεσες κρατικές επενδύσεις με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Η κατανάλωση των εισοδημάτων που θα δημιουργηθούν από την αύξηση της απασχόλησηςθα διαχυθεί σε ολόκληρη την οικονομία αντιμετωπίζοντας τις συνέπειεςτης κρίσης.

Παρόλο που περιγράφουμε τη βασική αρχή ενός μεταβατικού προγράμματος, με την έννοια ότι δεν θέτει προϋπόθεση το μετασχηματισμό των σχέσεων παραγωγής, η εφαρμογή του αμφισβητεί στην πράξη την ανάπτυξη με γνώμονα το κέρδος. Δηλαδή δεν είναι μια Κεϋνσιανή πολιτική που σπρώχνει κρατικά χρήματα σε επιχειρήσεις και τράπεζες με την ελπίδα ότι κάποια από αυτά θα ενισχύσουν την παραγωγή και την απασχόληση, αλλά το ακριβώς αντίθετο: Κρατικές επενδύσεις και επιχειρήσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας για εκείνους που δεν μπορούν να βρουν δουλειά στον
ιδιωτικό τομέα, με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας.

Όμως η Ελλάδα είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο της οποίας τέτοιες πολιτικές είναι στην πράξη απαγορευμένες, άρα η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι προϋπόθεση για την εφαρμογή της,όπως δείχνει και η δραματική εμπειρία των τελευταίων πέντε μηνών.

Η διαδικασία θα πρέπει να είναι άμεση διότι η δημιουργία νομισματικού βραχίονα είναι προϋπόθεση για την άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής.

Τα βασικά θέματα που απασχολούν τη διαδικασία μετάβασης σε εθνικό
νόμισμα είναι:

• η αποφυγή πληθωριστικών πιέσεων λόγω αναγκών
  εισαγόμενων προϊόντων,
• η ανακεφαλαίωση του τραπεζικού συστήματος ώστε
  να μπορέσει να δράσει σταθεροποιητικά στην οικονομία και
• η σταδιακή δυνατότητα
  χρηματοδότησης ελλειμματικών προϋπολογισμών για τη πραγματοποίηση
  επενδύσεων.

Για το σκοπό αυτό είναι αναγκαία η παρακάτω ακολουθία ενεργειών:

1. Άμεση κήρυξη στάσης πληρωμών με σκοπό το πάγωμα του χρέους ώστε να πάψει η αιμορραγία πόρων. Στις παρούσες συνθήκες η μονομερής άρνηση του χρέους είναι αναγκαία τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, ωστόσο η σχετική απόφαση θα πρέπει να παρθεί τον κατάλληλο χρόνο.
2. Ίδρυση νέας Τράπεζας της Ελλάδας και μεταφορά σε αυτήν του ενεργητικού της υπάρχουσας τράπεζας. Σκοπός να «φεσωθούν» οι δανειστές με τα 120 δισ. του ELA, ανακεφαλαιώνοντας τις τράπεζες: Οι εμπορικές τράπεζες οφείλουν στην κεντρική τράπεζα το ποσό του ELA που συνιστά επίσης και τη σημαντικότερη υποχρέωση που εμφανίζεται στο παθητικό τους. Εάν οι εμπορικές τράπεζες απαλλαγούν από την υποχρέωση τότε καθίστανται κεφαλαιακά επαρκείς αυτομάτως. Βέβαια η Τράπεζα της Ελλάδας που οφείλει τα ποσά αυτά δεν θα μπορεί να τα επιστρέψει στην
   ΕΚΤ. Όμως η Τράπεζα της Ελλάδας είναι ανώνυμη εταιρεία με βασικόμέτοχο το Ελληνικό Δημόσιο. Το Ελληνικό Δημόσιο μπορεί λοιπόν να τη θέσει σε εκκαθάριση και να αποκτήσει το ενεργητικό της σε συμβολικές τιμές μεταφέροντας τη ζημιά στην ΕΚΤ.
3. Εθνικοποίηση όλων των εμπορικών τραπεζών:
   Παρόλο που το Ελληνικό Δημόσιο είναι ο βασικός μέτοχος των τραπεζών μέχρι στιγμής αυτές λειτουργούν ως ιδιωτικές ενώ οι μετοχές τους είναι ενεχυριασμένες στο ESM. Είναι αναγκαία λοιπόν η εθνικοποίηση τους ώστε να λειτουργήσουν σε όφελος του λαού με έλεγχο από τους εργαζομένους.
4. Έκδοση εθνικού νομίσματος σε αναλογία με τα διαθέσιμα σε ευρώ (35δισ. περίπου) και χρυσό, για χρηματοδότηση εισαγωγών. Μετατροπή δανείων και καταθέσεων και μετρητών στο νόμισμα αυτό : Το νέο νόμισμα διεθνών συναλλαγών θα καλύπτεται στο μεγαλύτερο μέρος του από τη νομισματική βάση σε ευρώ (35 δια περίπου) και τα διαθέσιμα της χώρας σε χρυσό. Στόχος είναι να διατηρείται σχετικά σταθερή η ισοτιμία του νομίσματος και οι τιμές των εισαγομένων προϊόντων. Το γεγονός ότι οι τράπεζες θα ανακεφαλαιοποιηθουν από τον ELA όπως είπαμε
   παραπάνω, περιορίζει τις ανάγκες σε χρήμα και ενισχύει την αρχική ισοτιμία του νέου νομίσματος.
5. Κυκλοφορία δεύτερου νομίσματος για τις ανάγκες του προϋπολογισμού:
   Η επιδίωξη σχετικά σταθερής ισοτιμίας για το νόμισμα διεθνών συναλλαγών δεν πρέπει να περιορίζει τη δυνατότητα του κράτους να θέσει την οικονομία σε κίνηση. Η χρηματοδότηση κρατικών επενδύσεων μέσα από τον προϋπολογισμό, καθιστά δόκιμη την κυκλοφορία για περιορισμένο χρόνο δεύτερου νομίσματος για το σκοπό αυτό. Η εμπειρία της νεαρής
   Σοβιετικής Ένωσης τη δεκαετία του 20 είναι ενισχυτική αυτού του
   χειρισμού.
6. Άμεση λειτουργία όλων των τραπεζών με επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων
   στην εξαγωγή (και εισαγωγή) κεφαλαίων και όχι στις αναλήψεις του λαού :
   Οι Ελληνικές τράπεζες είναι κλειστές λόγω του ευρώ και της ΕΚΤ. Είναι πολύ εύκολο να ανοίξουν με την εφαρμογή των ενεργειών που περιγράφουμε. Όμως η νομισματική σταθερότητα απαιτεί την εφαρμογή κεφαλαιακών ελέγχων που θα υποστηρίζουν τις σταθερές ισοτιμίες που
   αναφέραμε. Η διαφορά είναι ότι οι περιορισμοί δεν θα αφορούν τις αναλήψεις μισθωτών και συνταξιούχων αλλά τις εξαγωγές κεφαλαίων στις οποίες θα υπάρχουν περιορισμοί και έλεγχοι.
7. Χρησιμοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των υποχρεώσεων του
   δημοσίου για την απόκτηση ιδιοκτησίας και ελέγχου επί στρατηγικών κλάδων της
   οικονομίας (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κλπ.): Η όποια νομισματική σταθερότητα θα είναι βραχύβια εάν δεν αντανακλά την πραγματική οικονομία. Η βασική σταθεροποιητική πολιτική θα προκύψει από τον έλεγχο στρατηγικών κλάδων της οικονομίας. Τούτο θα συμβεί με την κεφαλαιοποίηση των απαιτήσεων του Ελληνικού Δημοσίου και των ανακεφαλαιοποιημενων /εθνικοποιημένων τραπεζών. Με αυτό τον τρόπο θα σταματήσει η συρρίκνωση της οικονομίας και ο περιορισμός της απασχόλησης.
8. Άμεση επίταξη εκκλησιαστικής και μοναστικής περιουσίας, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κινητοποίησης με σκοπό την καλλιέργεια και την υποκατάσταση εισαγωγών καθώς και απασχόληση ακτημόνων και ανέργων.
   Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά διατροφική αυτάρκεια. Από την εποχή της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση η χώρα έθεσε σε κίνδυνο τη διατροφική της αυτάρκεια λόγω της συμμετοχής αυτής καθαυτής. Είναι πολύ σημαντικό να ανακτηθεί η δυνατότητα πλήρους και ουσιαστικής διατροφής του λαού, ιδιαίτερα με δεδομένη την ανάγκη να αρνηθεί το εξωτερικό της χρέος.
9. Δημιουργία αποθεματικού από τη σημερινή νομισματική βάση σε ευρώ (35
   δισ. περίπου) για τη χρηματοδότηση κρατικών επενδύσεων για την
   επαναβιομηχανιση της χώρας : Όλες οι προηγούμενες ενέργειες αποσκοπούν στη σταθεροποίηση της οικονομίας και την επιβολή κάποιων όρων κρατικής ιδιοκτησίας και λαϊκού ελέγχου. Δεν οδηγούν όμως σε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτή θα έρθει από άμεσες κρατικές επενδύσεις για την αύξηση της παραγωγής και της απασχόλησης που θα χρηματοδοτηθούν από την τρέχουσα νομισματική βάση σε ευρώ. Δηλαδή τα ευρώ που έχουμε στη τσέπη μας και θα ανταλλαγούν με το νέο νόμισμα. Παρόλο που η Ελλάδα έχει ανταγωνιστικό μειονέκτημα, η ύπαρξη αποθεματικών μπορεί να χρηματοδοτήσει την επανεκκίνηση της οικονομίας μιας και ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής (1,7 περίπου) μπορεί να εξασφαλίσει τηδιατήρηση σημαντικών διαθέσιμων και άρα νομισματική σταθερότητα.

Τελευταία, διάφοροι υποτιθέμενοι οπαδοί της αποδέσμευσης από την ΕΕ και το ευρώ παρουσιάζουν διαφορετικές μεταξύ τους θεωρίες στις όποιες η ρήξη και αποχώρηση της Ελλάδας αν και σωστή επί της αρχής δεν είναι δυνατόν να λάβει χώρα άμεσα.

Το ΚΚΕ συνδυάζει τη ρήξη και αποδέσμευση με τη σοσιαλιστική επανάσταση με μηχανιστικό τρόπο και χρονική ταύτιση, ακρωτηριάζοντας έτσι την οποία πολιτική επιρροή αυτής της ατζέντας.

Τις τελευταίες μέρες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ο βουλευτής Λαπαβίτσας, εξέφρασαν τη θέση ότι η αποδέσμευση απαιτεί προετοιμασία άρα είναι ανέφικτη στο παρόντα χρόνο. Είναι μια κλασική παραπομπή ενός θέματος στις καλένδες που παραγνωρίζει ότι όσο περισσότερο μια χώρα ιδιαίτερα μια χώρα σε κρίση παραμένει στην ΕΕ,τόσο δυσκολότερη γίνεται η αποδέσμευση της.

Το σκεπτικό και οι ενέργειες που παρουσιάσαμε, υποτάσσουν την αποδέσμευση στην ανάγκη υπέρβασης της κρίσης, άρα η όποια καθυστέρηση στη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ καθιστά μεγαλύτερη τη διάρκεια της κρίσης και των συνεπειώντης.
Κλείνοντας, το μίνιμουμ οικονομικό πρόγραμμα αποδέσμευσης από την ΕΕ και επιστροφής στην οικονομική μεγέθυνση, έχει σίγουρα και αναδιανεμητική διάσταση, άρα ταξική διάσταση. Θα πρέπει να συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα αυξήσεων των μισθών και πάταξης της φοροδιαφυγής, καθώς και δίκαιης φορολόγησης που ξεφεύγει ο ως από τα όρια του παρόντος σημειώματος.

*Το κείμενο αποτελεί μέρος συλλογικής προσπάθειας που έγινε από τους Γιώργο Βασσάλο, Παναγιώτη Μαυροειδή, Μιχάλη Ρίζο και Νίκο Στραβελάκη, σε ότι αφορά τις δυνατότητες «Για ένα δρόμο εξόδου από ευρώ και ΕΕ». Τα κείμενα δημοσιεύτηκαν στο ΠΡΙΝ της 12/7/15

Σε ποιο διεθνές περιβάλλον η αποδέσμευση από Ευρωζώνη; Αποτελεί η ρήξη απομόνωση;

Παναγιώτης Μαυροειδής

Παρά τους περιορισμούς που επιβάλει η ΕΕ, ο φυσικός χώρος ανταλλαγών της Ελλάδας είναι οι χώρες της γειτονιάς μας, δηλαδή χώρες της Μεσογείου και των Βαλκανίων.
Είναι ενδεικτική η εικόνα των χωρών όπου εξάγονται ελληνικά προϊόντα. Στις 15 πρώτες χώρες εξαγωγής, μόνο 6 χώρες ανήκουν στην ευρωζώνη.
Στην πρώτη θέση με μεγάλη διαφορά η Τουρκία.
Η γειτονική Ιταλία είναι αρκετά μπροστά από την τρίτη χώρα εξαγωγής Γερμανία, η οποία απορροφά προϊόντα λίγο μεγαλύτερης αξίας από την Βουλγαρία.
Η λιλιπούτεια Κύπρος είναι πολύ πάνω από άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Τεράστιες χώρες όπως η Ισπανία και η Γαλλία βρίσκονται πίσω από την Αίγυπτο και την ΠΓΔΜ, αγοράζοντας ελληνικά προϊόντα ίσης σχεδόν αξίας με αυτά που εξάγονται στη Ρουμανία και το Λίβανο.

Η Ολλανδία είναι στη τελευταία θέση του πίνακα, πίσω και από την πάμφτωχη Αλβανία.

Συνολικά η ευρωζώνη απορροφά μόλις το 29% των ελληνικών εξαγωγών.

Ανάλογη είναι και η εικόνα των εισαγωγών.
Στις 15 πρώτες χώρες εισαγωγής προϊόντων στην Ελλάδα, μόνο 6 χώρες ανήκουν στην ευρωζώνη και η πρώτη θέση ανήκει στη Ρωσία.

Οι εισαγωγές από Γερμανία είναι στο ίδιο επίπεδο με το Ιράκ, αυτές από Ολλανδία με τις ανάλογες από Καζακστάν, από την Ισπανία ισάξιες με Βουλγαρία.

Έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ δε σημαίνει απομόνωση και αναζήτηση «φτωχής πλην αυτάρκους πορείας», αλλά αντίθετα, διεύρυνση εμπορικών ανταλλαγών σε ισότιμη και αμοιβαία επωφελή βάση με όλες τις χώρες του κόσμου, πρωτίστως της περιοχής μας, συμπεριλαμβανομένων φυσικά των χωρών της ΕΕ, ειδικά των γειτόνων.

Η κοινή λογική λέει πως ισοτιμία μπορεί να υπάρξει σε ένα διεθνές πλαίσιο συνεργασιών κυρίως με χώρες ανάλογου επιπέδου ανάπτυξης, παρά με αυτές που έχουν μέγιστη ισχύ και ιμπεριαλιστική βουλιμία καθυπόταξης.

Και δε θα μας κάνουν «πόλεμο»;
Η πιθανότητα για εμπάργκο προβάλλεται εκφοβιστικά, δεν είναι όμως καθόλου αποδοτική εναλλακτική για τους εμπνευστές της.
Εκτός από τις κυβερνήσεις, τα Eurogroup και την ΕΚΤ υπάρχουν και οι λαοί. Που υποφέρουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό από το βάρος του δημόσιου χρέους και ανάλογης ποιότητας αντεργατικά μέτρα.

Σε αντίθεση με την αλληλεγγύη των υποταγμένων αστικών ευρώδουλων συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων που μάταια αναζητούσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι λαοί στέκονται αλληλέγγυοι στις χώρες που αγωνίζονται και ειδικά σε αυτές που θα κάνουν το βήμα της ρήξης. Ας θυμηθούμε τις πρόσφατες μαζικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία.

Η αλληλεγγύη και οι εργατικοί αγώνες, μπορούν να δημιουργήσουν θετικό «ντόμινο» ανατρεπτικών εξελίξεων που θα φέρνουν το «φάντασμα» της ανυπακοής σε όλη την Ευρώπη.

Αποδέσμευση από την ευρωζώνη προς όφελος της εργασίας

Παναγιώτης Μαυροειδής, Μιχάλης Ρίζος

Στην κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα, οι στόχοι για έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ αναβαθμίζονται και ισχυροποιούνται με την άμεση πρόταξη και αποφασιστική διεκδίκηση του τρίπτυχου κρατικοποίηση τραπεζών-εθνικό νόμισμα και άρνηση πληρωμής δόσεων χρέους.

Η προώθησή τους ωστόσο προϋποθέτει την αποφασιστική στράτευση των λαϊκών στρωμάτων με μια πολιτική λογική ρήξης. Χρειάζονται επειγόντως   τα «υλικά επιχειρήματα» υπέρ της ρήξης ή αλλιώς η αποφασιστική διεκδίκηση του εργαζόμενου κόσμου για την επιβολή άμεσων καταχτήσεων.

Η νομοθετική απαγόρευση απολύσεων, η υποχρεωτική και με γενική εφαρμογή ισχύς των ΣΣΕ για όλους με κρατικό νόμο εδώ και τώρα, το δικαίωμα αυτόματης ανάληψης λειτουργίας επιχειρήσεων που κλείνουν από τους εργαζομένους, η κατάργηση εισιτηρίων και διοδίων, η πρόσληψη εκπαιδευτικών και νοσοκομειακών με διεύρυνση των δωρεάν υπηρεσιών, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, είναι μέτρα που θα μετρούσαν καθοριστικά στην αυτοπεποίθηση και την πολιτική ταύτιση των λαϊκών στρωμάτων με μια άμεση ρήξη.

Η μείωση των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, στα καύσιμα και στους λογαριασμούς ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ, όπως και τα δωρεάν φάρμακα με πλήρη, ισότιμη και δωρεάν πρόσβαση των εργαζομένων σε όλο το σύστημα υγείας, θα «μετρούσαν» χίλιες φορές περισσότερο από τα διαγγέλματα του Γιουνκέρ.

Η αναίρεση των κοινωνικών πληγών των καπιταλιστικών μνημονιακών αναδιαρθρώσεων, με άμεσους νόμους που θα καταργούν τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και τους εφαρμοστικούς νόμους, πρέπει να αποτελέσει τη βασική συντεταγμένη μιας εργατικής πολιτικής, που θα αποδίδει δικαιοσύνη για όλη την κοινωνία.

Παράλληλα πρέπει να τεθούν άλλα κριτήρια για μια νέα κοινωνική και οικονομική πορεία, προσανατολισμένη στα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Απάντηση στο θέμα της δουλειάς για όλους, μπορεί να δοθεί μόνο με τη δημόσια ιδιοκτησία στο κέντρο του άλλου δρόμου. Η επιδίωξη του ιδιωτικού κέρδους, αντικαθίσταται με το δημόσιο κοινωνικό όφελος. Η αύξηση των εργατικών μισθών είναι βασικός μοχλός αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου, αλλά και άμυνας στα προβλήματα πληθωρισμού και υποτίμησης στην πρώτη περίοδο. Η κάλυψη πρωτίστως των εσωτερικών αναγκών, σημαίνει αναδιάταξη παραγωγικού καταμερισμού, σύγκρουση με το εξαγωγικό εμπορικό κεφάλαιο. Κλασσικό παράδειγμα παρέμβασης ο αγροτοδιατροφικός τομέας, όπου ενώ η συνολική παραγωγή -ακόμη και τώρα- παρέχει επάρκεια, οι μονοπωλιακές στρεβλώσεις και η «απελευθέρωση» του εμπορίου, δημιουργούν ελλείψεις ακόμη και σε παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα.

Το δικό μας το «έξω» έχει επομένως ένα «μέσα» σε ένα άλλο δρόμο, εκ των πραμάτων αντικαπιταλιστικό. Η ελληνική αστική τάξη είναι προσδεμένη ολοσχερώς στους πάσης φύσεως ευρωπαϊκούς μηχανισμούς συμφερόντων. Ακόμη και στην περίπτωση που θα αποφάσιζε την απεξάρτηση από το ευρωπαϊκό κέντρο, θα φρόντιζε να προσδεθεί σε ένα άλλο ιμπεριαλιστικό άρμα που θα της εξασφαλίζει τεχνογνωσία, προστασία και μακροημέρευση.

Η επιλογή επομένως του δρόμου μιας οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης σε εργατική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, επιβάλλεται από την αναγκαιότητα επίλυσης των ζωτικών ζητημάτων προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Δεν πρόκειται για ένα απόρρητο τεχνοκρατικό πρόγραμμα επιτελείων, ένα κρυφό «σχέδιο Β». Ούτε μπορεί να υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση. Στόχος του «άλλου δρόμου» δεν είναι να λυθούν τα προβλήματα ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά η δημιουργία, μέσα από την πάλη σε αυτόν, ενός διαφορετικού ταξικού συσχετισμού δυνάμεων. Έτσι ώστε να γίνεται πιο αποτελεσματικός και αγωνιστικά «ρεαλιστικός» ο αγώνας για την απόσπαση κατακτήσεων που θα βελτιώνουν άμεσα τη ζωή των εργαζομένων, θα μειώνουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, ανοίγοντας τους αναγκαίους επαναστατικούς ορίζοντες για την σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.

Από τη μια, είναι ζητούμενη η ισχυροποίηση, τεκμηρίωση, της αντικαπιταλιστικής καρδιάς ενός προγράμματος εξόδου και ρήξης με την ΕΕ και τον καπιταλισμό. Εδώ είναι αναντικατάστατη η συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της μετωπικής συνεργασίας με τη ΜΑΡΣ και άλλες ανατρεπτικές δυνάμεις. Από την άλλη, χρειάζεται να δουλέψουμε για τα «υλικά επιχειρήματα» του συσχετισμού δύναμης, τόσο στο επίπεδο ενός νέου μαχητικού εργατικού κινήματος, όσο και σε αυτό ενός διαρκώς διευρυνόμενου πολιτικού μετώπου ανατροπής με απόσπαση δυνάμεων από τα ρεφορμιστικά και αστικά κόμματα.

Πώς θα ανοίξουν οι τράπεζες χωρίς νέο μνημόνιο;

Γιώργος Βασσάλος

Τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτουν το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ και η ντόπια αστική τάξη για να τσακίσουν το περήφανο ΌΧΙ στα μνημόνια του λαού είναι ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και του νομίσματος. Η ΕΚΤ περιορίζει όλο και περισσότερο τη ρευστότητα των τραπεζών ελπίζοντας η παράλυση της καθημερινής ζωής και της οικονομικής δραστηριότητας να οδηγήσει το λαό και το πολυσυλλεκτικό κίνημα που πάλεψε για το ΌΧΙ να δεχτούν ένα νέο μνημόνιο.

Η μόνη περίπτωση που υπάρχει να αποκαταστήσει η ΕΚΤ τη ρευστότητα είναι να υπογραφεί και να περάσει από τη βουλή νέο μνημόνιο. Πιθανόν είναι να θελήσει να κάνει και αναδιάρθρωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος με βάση τη νομοθεσία για την τραπεζική ένωση.

Ποια εναλλακτική υπάρχει σε αυτό τον ύστατο εκβιασμό ; H άμεση πραγματική εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και ο δημοκρατικός έλεγχος πάνω σε αυτό είναι ο μόνος δρόμος προς την οικονομική ομαλοποίηση χωρίς νέο γύρο εξοντωτικής λιτότητας. Είναι ο μόνος δρόμος επίσης για να πάρουν οικονομική ανάσα από τα χρέη οι πολίτες και να αποκτήσει προοπτική βελτίωσης η ζωή τους.

Καμία επιχείρηση εθνικοποίησης των τραπεζών δεν μπορεί να νοηθεί με την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) να παραμένει υπό τον έλεγχο της ΕΚΤ και των μετόχων η ταυτότητα των οποίων είναι μυστική. Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει σε Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) από τη στιγμή που ο οικονομικός στραγγαλισμός που επιχειρείται από την ΕΚΤ είναι περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης όπως ορίζει το Σύνταγμα. Η ΠΝΠ αυτή πρέπει να καθιερώνει τη δυνατότητα παύσης του διοικητή της ΤτΕ από την κυβέρνηση σε περίπτωση εσκεμμένης παραβίασης των καθηκόντων του. Πρέπει έτσι άμεσα να αντικατασταθεί ο Γιάννης Στουρνάρας χωρίς ανάμειξη της ΕΚΤ στην επιλογή του αντικαταστάτη του. Πρέπει επίσης να αλλάξει ο κανονισμός της ΤτΕ ώστε να δημοσιοποιήσει άμεσα την πλήρη λίστα των μετοχών της αλλά και για να τεθεί το σύνολο του μετοχικού της κεφαλαίου υπό τον έλεγχο του κράτους. H ΠΝΠ πρέπει να αφαιρεί τον πρακτικό έλεγχο της ΤτΕ από την ΕΚΤ εν αναμονή ολοκληρωμένου νομοσχεδίου που σίγουρα θα προκαλέσει μια μακρά πολιτικο-νομική διαμάχη με την ΕΕ.

Το δεύτερο βήμα πρέπει να είναι η άμεση αλλαγή του νόμου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) ώστε το κράτος να αποκτήσει πλειοψηφικά δικαιώματα ψήφου στις τρεις συστημικές τράπεζες στις οποίες έχει την πλειοψηφία των μετοχών. Στις τράπεζες αυτές πρέπει άμεσα να αλλάξουν και οι διοικήσεις.

Οι τράπεζες αυτές θα πρέπει να αναδιαρθρωθούν ανεξάρτητα και έξω από τις διαδικασίες της ΕΕ, έτσι ώστε να ξανανοίξουν άμεσα χωρίς ημερήσια όρια ανάληψης που δημιουργούν πρόβλημα στην καθημερινότητα των πολιτών αλλά και με απόλυτη εγγύηση των καταθέσεων κάτω από 100 χιλιάδες ευρώ. Θα πρέπει άμεσα να γίνει έλεγχος στα βιβλία των τραπεζών και όλο το διαθέσιμο ρευστό να μπει σε κυκλοφορία.

Η ΤτΕ θα μπορούσε να κάνει χρήση της δυνατότητας που της δίνει ο κανονισμός του ELA ώστε να δανείσει στις τράπεζες μέχρι 2 δισ. Ευρώ. Κάπου εκεί τελειώνει και η δυνατότητα χρηματοδότησης των τραπεζών με Ευρώ. Και δεδομένου ότι η ΕΚΤ δεν πρόκειται να ξανανοίξει την κάνουλα εκτός αν υπάρξει δέσμευση συνέχισης των μνημονιακών πολιτικών, η ΤτΕ θα πρέπει κυρίαρχα να εκδώσει νόμισμα με το οποίο να εγγυηθεί την καταβολή μισθών, συντάξεων και άλλων πληρωμών καθώς και τη ρευστότητα των εθνικοποιημένων τραπεζών. Η ισοτιμία του νέου νομίσματος θα πρέπει να οριστεί μονομερώς στο 1 προς 1 με το ευρώ. Τόσο τα δάνεια όσο και οι καταθέσεις θα μετατραπούν στο νέο νόμισμα.

Για ένα διάστημα δεν μπορεί παρά να έχουμε παράλληλη κυκλοφορία δύο νομισμάτων. Με ό,τι αποθέματα σκληρού νομίσματος έχουμε πρέπει να γίνουν εισαγωγές καυσίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης. Άμεσα πρέπει να συναφθούν διεθνείς συμβάσεις ανταλλαγής προϊόντων και συναλλάγματος. Το σύστημα διπλού νομίσματος ίσως χρειαστεί να συνεχιστεί κι έπειτα από την έξοδο από το Ευρώ για ένα διάστημα με ένα νόμισμα (πχ. «Δραχμή 1») υποστηριζόμενο από αποθέματα συναλλάγματος ή χρυσού για διεθνείς και κάποιες εσωτερικές συναλλαγές κι ένα άλλο (πχ. «Δραχμή 2») για κάποιες άλλες εσωτερικές . Ίσως πάλι το ενδεχόμενο αυτό και να μπορεί να αποφευχθεί.

Από τη στιγμή που η ΕΚΤ μας έχει ήδη στην ουσία κόψει τη ρευστότητα κανένας λόγος δεν υπάρχει να πληρωθεί η δόση στην ΕΚΤ στις 20 Ιούλη. Με βάση το προκαταρκτικό πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας της Βουλής για το Χρέος η κυβέρνηση πρέπει να καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις του 2010 και του 2012 και να τις φέρει ενώπιον του ΟΗΕ και διεθνών δικαστηρίων. Με το σταμάτημα εξυπηρέτησης του μέρους αυτού του χρέους θα απελευθερωθούν πάμπολλοι πόροι.

Παράλληλα με όλα αυτά, πρέπει θεσπιστεί έλεγχος στις τιμές καταναλωτή και νομοθεσία που να εγγυάται την αγοραστική δύναμη μισθωτών και συνταξιούχων, ώστε το κόστος της μετάβασης να μη μετακυλιστεί πάνω σε αυτούς. Χρειάζεται αύξηση του ελάχιστου μισθού, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων και απαλλαγή από τα χρέη πολιτών και μικρών επιχειρήσεων προς τις εθνικοποιημένες πλέον τράπεζες.

Ένα άμεσο πρόγραμμα φορολόγησης του πλούτου και των μεγάλων εταιρειών μπορεί να συμβάλει σημαντικούς πόρους για την εκπόνηση ενός σχεδίου δημοσίων επενδύσεων μαζί με τις εθνικοποιημένες τράπεζες με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας αλλά και την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Η ανασυγκρότηση της βιομηχανικής και της γεωργικής παραγωγής πρέπει να είναι η προτεραιότητα.

Ο δρόμος αυτός θα είναι δύσκολος, όχι όμως περισσότερο δύσκολος από την εξευτελιστική συνέχεια των μνημονίων, και κυρίως θα είναι ένας δρόμος με ορίζοντα την καλυτέρευση της ζωής της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών σε συνθήκες οικονομικής δικαιοσύνης. Με την απαλλαγή από τις δαγκάνες των δανειστών, το σύνολο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης που έχει καθαρή λαϊκή εντολή πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα (εκτός των 10 δισ. του ΤΧΣ που πλέον έχουν χαθεί με το τέλος του προγράμματος) και το λαϊκό κίνημα να μπει μπροστά για την εφαρμογή των πολύ πιο ριζοσπαστικών μέτρων που χρειάζονται για να ανατραπεί η κοινωνική καταστροφή και να γίνει ο εργαζόμενος λαός κύριος της μοίρας του