ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΑΝ ΤΟ ΧΑΛΑΖΙ

ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

 Κατακάθισε ο νους μαζί με τη σκόνη,

 στα ερείπια της Γάζας,

 που πέφταν κροταλίζοντας το θάνατο.

Ξύπνησα με  γεύση  φρίκης,

της φρίκης

του να είσαι στόχος.

Μελλοθάνατος ,

στην άκρη  βίας ατελεύτητης,

εγκυμονούσας παράλογα δεινά...

Είδα και άκουσα, την περήφανη απόγονο των Γιαζίντι,

να κραυγάζει απεγνωσμένα με όλη τη δύναμη της ψυχής της,

λίγο πριν καταρρεύσει με λυγμούς:

-Αδέλφια, σας καλώ στο όνομα της ανθρωπότητας,

στο όνομα της ανθρωπότητας ,σώστε μας...

Τα παιδιά των χριστιανών σφάζονται στη Συρία.

Οι πύλες της αβύσσου ξερνάνε κόλαση στην Ουκρανία.

Νεομάρτυρες, ατέλειωτες σειρές...

 Ο κόσμος σας δεν είναι για ανθρώπους,

μόνο για τέρατα που ακροβολίζονται,

-από καιρό είχαν πάρει τη μοιραία θέση-.

Πολύ μακριά απ’ την αρμονία του σύμπαντος,

πολύ μακριά απ’ την Ακρόπολη,

 λουσμένη,

στο φεγγαρόφωτο του Αυγούστου.

Πολύ μακριά απ’ του σήμαντρου τον ήχο,

στο μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας. 

ΑΛΕΞΑΚΗ-ΧΡΟΝΑΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ(ΚΙΚΗ)

10/8/2014