Πώς τολμάς δάσκαλε!!!
Μιλάς πολύ, δάσκαλε!!!
Μιλάς πολύ!!!
Κι εμάς…
Τ’ αυτιά μας πονάνε!
Το μυαλό μας πονάει!
Κι η σκέψη μας κουράζει…
Μιλάς πολύ, δάσκαλε φαφλατά…
Μιλάς πολύ…
Κι εμάς αυτό μας ενοχλεί.
Φουσκώνεις τα μυαλά των αυριανών εργατών μας
Μ’ ανθρωπισμούς και μ’ αηδίες…
Μ’ αξίες και με σαχλαμάρες…
Με λευτεριές και μ’ άλλα κουραφέξαλα…
Μα εμείς θέλουμε μόνο χέρια δυνατά, πιδέξια…
Σάπια μυαλά και ερείπειες υπάρξεις…
Θέλουμε, δάσκαλε, κι εσένανε μουγγό…
Μόνο ο βόγκος σου ν’ ακούγεται στην τάξη…
Γιατί εμείς είμαστε η νέα τάξη των πραγμάτων.
Γι αυτό…
Πριν στο βουλώσω, σκάσε δάσκαλε!
Να γίνεται κι ωραία η δουλειά μας!
Τολμάς, ρε δασκαλάκο, ακόμα να μιλάς;
(23 Σεπτέμβρη 2013) Δ.
Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου