Μετά τις ΜΚΟ… τι;

Ο παγκόσμιος διεθνιστικός από την φύση του καπιταλισμός και η παγκόσμια οικονομία που ακολουθεί, σταθμίζει ,σχεδιάζει και εφαρμόζει καταστάσεις με κριτήριο το άμεσο μα και το εν δυνάμει κέρδος. Η διεθνική καπιταλιστική οικονομία, κατά κανόνα, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για μια ισχυρή και ακμάζουσα κρατική οργάνωση ούτε διέπεται από δημοκρατικά αισθήματα. Πρώτα υπονόμευσε τα ανεξάρτητα κράτη αφού σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης το κράτος δεν έχει την ισχύ μα και εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να ελέγχει αυτό τις υποθέσεις του, και ταυτόχρονα το κράτος πλέον είναι υποχρεωμένο να υποκύπτει στο πολυεθνικό «επενδυτικό» κεφάλαιο μα και σε διευθυντήρια που καθορίζουν την πολιτική της «ελεύθερης αγοράς» που ως αρχή έχει την αλλαγή της δικαιοδοσίας των δημοσίων οργανισμών προς όφελος της «αγοράς».

Αποτέλεσμα, ολόκληρα κράτη και λαοί μετατρέπονται σε χειραφετημένα όργανα λίγων γιγαντιαίων εταιριών. Γίνεται έτσι σαφής η «ελευθερία» της κατάστασης μετά την ιδιωτικοποίηση βασικών αγαθών, όπως η παροχή νερού, η ηλεκτρική ενέργεια, οι μεταφορές, η παιδεία, και η δημόσια υγειονομική περίθαλψη.

Τα οφέλη είναι τεράστια σε κάθε περίπτωση διότι η σύμφυτη σχέση του καπιταλισμού με την διεύρυνση του κέρδους είναι η προϋπόθεση της επιβίωσης του. Και διεύρυνση του κέρδους χωρίς ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, και ταυτόχρονες φοροαπαλλαγές για τα πολυεθνικά κεφάλαια δεν νοείται.

Άλλωστε τις ιδιωτικές εταιρίες εξ ορισμού ενδιαφέρει μόνο η μεγιστοποίηση του κέρδους τους και η προώθηση μόνο των οικονομικών συμφερόντων τους.

Ο σχεδιασμός της ταξικής δικτατορία του κεφαλαίου, δημιουργείτε, εφαρμόζετε και ενεργεί σύμφωνα με τις συνταγές υπερεθνικών διευθυντηρίων τύπου ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, ΚΟΜΙΣΙΟΝ, ΟΟΣΑ, Λέσχη των Παρισίων, G8, G20, την Tri-lateral , τα think tank των ΜΚΟ, και πάντα με την υποστήριξη της ολιγαρχίας του πλούτου των μεγαλύτερων καπιταλιστικών χωρών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο διορισμός των κυβερνήσεων Παπαδήμου και Mario Monti , οι οποίοι πλασαρίστηκαν από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως Μεσσίες και άσπιλοι πολιτικοί άνδρες, στην βάση του ότι είναι άξιοι εμπιστοσύνης από τον λαό διότι είναι τεχνοκράτες και κανείς δεν έχει ακούσει στο παρελθόν τίποτα γι αυτούς. Σύμπτωση που και οι δυο τους είναι κατασκευασμένοι «πολιτικοί» από την Tri-lateral.

Σε αυτό το διαμορφωμένο από τις οικονομικές ελίτ περιβάλλον, ακόμα και υπερεθνικές αρχές όπως η ΕΕ,μα ακόμα και ο ΟΗΕ , είναι ανίκανες να αναλαμβάνουν ανεξάρτητες πρωτοβουλίες, μια και για την μεν ΕΕ η ισχύ των αποφάσεων λαμβάνετε σε μια μη εκλεγμένη κεντρική εξουσία στις Βρυξέλες, και καθοδηγείτε από τον λεγόμενο Γαλλογερμανικό άξονα, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποφάσεις των εκλεγμένων αντιπροσώπων της ευρωβουλής,η οποία ούτως ή άλλως μόνο περιοδικά συνεδριάζει, και για τον δε ΟΗΕ, πέρα από το καταστατικό του που δεν του επιτρέπει να ασκεί κανενός είδους εξουσία , δεν διαθέτει ανεξάρτητους οικονομικούς πόρους αλλά εξαρτιέται από τα «αισθήματα» κυρίως των ισχυρών οικονομικά μελών του.

Γιατί όμως οι λαοί δεν αντιδρούν;

Ή ακόμα και αν αντιδράσουν γιατί δεν ανατράπηκε κανένα σύστημα, αλλά ο καπιταλισμός που υπήρχε συνεχίζει να υπάρχει ακόμα πιο αδιάλλακτος και η μόνη διαφορά είναι πως άλλαξαν οι κύκλοι που κατέχουν την εξουσία;

Γιατί σε περιόδους όπως αυτή που ζούμε, που ο εργαζόμενος λαός είναι φοβισμένος ανασφαλής και αποπροσανατολισμένος, και που στο αστικό πολιτικό σύστημα έχουν προκληθεί τεκτονικές ρωγμές και πολιτικές εκτρωματικές και αντιδημοκρατικές μετατοπίσεις, φαίνετε ότι η παραδοσιακή και πάντα αγωνιστική αριστερά δεν καρπώνεται την λαϊκή δυσαρέσκεια;

Μήπως είναι αποτέλεσμα της αλλοτρίωση των εργατο υπαλλήλων και τον διχασμό μεταξύ των εργαζομένων ιδιωτικού και δημόσιου φορέα.

Μήπως είναι αποτέλεσμα η κατάσταση αυτή, των άρρηκτων δεσμών των κυβερνητικών συνδικαλιστικών παρατάξεων με την εργοδοσία, πετυχαίνοντας έτσι την πλήρη παθητικοποίηση των εργαζομένων και για αυτήν τους την πρόσφορα ορισμένους «συνδικαλιστές» τους αντάμειψε πλουσιοπάροχα με κυβερνητικούς και βουλευτικούς θώκους;

Μήπως υπάρχουν και εκείνοι οι εργαζόμενοι που έτσι και αλλιώς νιώθουν να απειλούνται λιγότερου που αισθάνονται σίγουροι άρα έχουν και διαφορετικά συμφέροντα από όλους τους άλλους;

Μήπως σπουδαίο ρόλο έχει παίξει και το απολίτικο εθελοντικό δίκτυο των ΜΚΟ της «κοινωνίας των πολιτών» ;

Μια και την καπιταλιστική κοινωνία την ονόμασαν κοινωνία των πολιτών , άρα η ταξική πάλη καταργείται και επαφίεται στα χέρια των ΜΚΟ να καθαρίσουν τους δρόμους να μαζέψουν τα φύλα και να μοιράσουν τα αγαθά των χορηγών εταιριών στους αναξιοπαθούντες, να προσλάβουν ανέργους να καταπολεμήσουν την φτώχια, να διαχειριστούν δημόσια(μην ξεχνιόμαστε) κονδύλια, γιατί οι καλές μας εταιρίες είναι κοινωνικά ευαίσθητες.

Έτσι δεν μας χρειάζονται διεκδικητικοί αγώνες, αλλά η κοινωνία των πολιτών που διαχειρίζεται τις κοινωνικές υποθέσεις, ως μοχλός που ρυθμίζει τη σχέση κράτους και αγοράς σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας!

Είναι δυνατον να μιλάμε για ισχυρά δίκτυα κοινωνικής ασφάλισης; Για συνδικάτα; Για προστασία των εργαζομένων; Για αξιοπρεπή σύνταξη; Για οκτάωρα; Για δημόσια δωρεάν παιδεία; Για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Για πρόνοια; Για δημόσιες αποκλειστικά κοινωνικές υπηρεσίες νερού και ενέργειας; Και πολλά άλλα τέτοια «κομμουνιστικά»… Τι αίσχος;

Μια ΜΚΟ αρκεί

Μήπως τα «νέα» αυτά, μη κρατικά μη κυβερνητικά «κινήματα» με την τεράστια προβολή τους από τα ΜΜΕ έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην εγκατάλειψη της αριστεράς, μέρους του εργαζόμενου λαού; Και μήπως οι ΜΚΟ δεν είναι τίποτα άλλο από τα «αντιβιοτικά» του εκμεταλλευτικού συστήματος και γι’ αυτό άλλωστε απέχουν πάντα από το οργανωμένο λαϊκό και ταξικό εργατικό κίνημα; Και εξ αντικειμένου μήπως οι ΜΚΟ αποτελούν στηρίγματα του καπιταλισμού, προσπαθώντας να «στρογγυλέψουν» τη βάρβαρη φύση του και γι’ αυτό χρηματοδοτούνται πέρα από τον κρατικό κορβανά και από βιομήχανους, επιχειρηματίες και τραπεζίτες ;

Μια ΜΚΟ ιστορία… το «αξιοσέβαστο ίδρυμα»

Το ταλέντο που επέδειξε το NED (National Endowment for Democracy) στη διοχέτευση χρημάτων, στη δημιουργία μη κυβερνητικών οργανώσεων, στη χειραγώγηση των προεκλογικών εκστρατειών και στη διεξαγωγή εκστρατειών παραπληροφόρησης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μεγάλη εμπειρία που είχαν αποκτήσει σε αυτόν τον τομέα η CIA, η διεύθυνση του υπουργείου Εξωτερικών που ήταν επιφορτισμένη με τη χορήγηση βοήθειας (USAID) και πολλές προσωπικότητες της συντηρητικής « ελίτ » που ασχολούνταν με τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών. Με εξαίρεση τις τρομοκρατικές μεθόδους, η κυβέρνηση Ρέιγκαν χρησιμοποίησε τις ίδιες πρακτικές στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης : « μια σταυροφορία των ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία, η οποία εμφανιζόταν λιγότερο ιμπεριαλιστική στο βαθμό που υποτίθεται ότι ανταποκρινόταν άμεσα στις ανάγκες των διαφωνούντων και των μεταρρυθμιστών σε ολόκληρο τον κόσμο ». Στις χώρες του « υπαρκτού σοσιαλισμού » η απόσταση ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους υπηκόους τους διευκόλυνε το έργο του NED και των οργανώσεων που είχε δημιουργήσει : χάρη στα δολάρια και στη διαφήμιση κατασκεύασαν χιλιάδες διαφωνούντες. Μόλις επιτεύχθηκε η καθεστωτική αλλαγή, οι περισσότεροι από αυτούς (όπως και οι οργανώσεις τους) εξαφανίστηκαν άδοξα.

Ανάμεσα στις ιστορικές νίκες που διεκδικεί το NED περιλαμβάνεται η περίπτωση της Πολωνίας. Ήδη από το 1984 το ίδρυμα προχωρούσε στη διανομή « άμεσης βοήθειας » για τη δημιουργία συνδικάτων, εφημερίδων και ομάδων υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, « ανεξάρτητων » φυσικά. Για την εκστρατεία των προεδρικών εκλογών του 1989 το NED χορήγησε 2,5 εκατομμύρια δολάρια στο κίνημα Solidarnosc του οποίου ηγείτο ο Λεχ Βαλέσα, ο οποίος και ανήλθε στην εξουσία εκείνη τη χρονιά ως ισχυρός σύμμαχος της Ουάσιγκτον.

Αν και το NED σχεδιάστηκε στο πλαίσιο του αμερικανικού οπλοστασίου της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, η κατάρρευση του σοσιαλιστικού μπλοκ στην Ευρώπη αποτέλεσε το προοίμιο της πλανητικής επέκτασης των δραστηριοτήτων του. Από εκείνη τη στιγμή, χάρη στα δολάριά του και σε ορισμένους « εμπειρογνώμονες », κατόρθωσε να αναμειχθεί στις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές διαδικασίες περίπου 90 χωρών της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης. Όπως παρατηρεί ο ερευνητής Τζέραλντ Σάσμαν, η ανάμειξη στις εκλογές « είναι εξαιρετικά σημαντική για την επίτευξη των συνολικών στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών ». Το NED και διάφοροι άλλοι αμερικανικοί οργανισμοί παρουσιάζονται να συμμετέχουν στην « οικοδόμηση της δημοκρατίας ». Ωστόσο, ο Σάσμαν υπογραμμίζει το γεγονός ότι « αν και ενεργούν με λιγότερο απότομο τρόπο απ’ ό,τι η CIA μέχρι το 1970, οι μορφές εκλογικής χειραγώγησης στις οποίες επιδίδονται σήμερα αποτελούν την απόδειξη της ηθικής σκηνοθεσίας και της πολιτικής δραματουργίας που επιχειρήθηκε ».

Κατά τη διάρκεια των εκλογών του 1990 στην Αϊτή, το NED επένδυσε 36 εκατομμύρια δολάρια για τη στήριξη του Μαρκ Μπαζέν, πρώην υπαλλήλου της Παγκόσμιας Τράπεζας. Παρά την υποστήριξη, νικητής αναδείχθηκε (με μεγάλη διαφορά) ο Ζαν Μπερτράν Αριστίντ, ο οποίος ανατράπηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1991 μετά από μια εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης που χρηματοδοτήθηκε κι αυτή από το NED και την USAID. Η δικτατορία που ακολούθησε προκάλεσε το θάνατο 4.000 ανθρώπων…

Τα 10 πρώτα έτη ύπαρξής του «το NED διένειμε 200 εκατομμύρια δολάρια σε 1.500 σχέδια για τη στήριξη των φίλων της Αμερικής». Από το 1998 ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τη Βενεζουέλα. Σύμφωνα με τον Εϊτζι, « πρόκειται για μια κρυφή επιχείρηση ενάντια στην μπολιβαριανή επανάσταση. Ξεκίνησε επί προεδρίας Κλίντον και εντατικοποιήθηκε επί προεδρίας Μπους υιού. Μοιάζει με τις επιχειρήσεις που πραγματοποιήθηκαν ενάντια στους Σαντινίστας, όμως χωρίς τρομοκρατικές ενέργειες και εμπάργκο για την ώρα : εστιάζεται στην “προώθηση της δημοκρατίας, στην επίλυση των συγκρούσεων, στην εποπτεία της εκλογικής διαδικασίας και στην ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών” ».

Η αμερικανίδα δικηγόρος Εύα Γκόλιγκερ, ερευνώντας τα επίσημα έγγραφα της περιόδου 2001-2006 ανακάλυψε ότι το NED και η USAID παρέδωσαν σε ομάδες της αντιπολίτευσης και σε ιδιωτικά ΜΜΕ της Βενεζουέλας περισσότερα από 20 εκατομμύρια δολάρια. Η « New York Times » αποκάλυψε στις 25 Απριλίου του 2002, μερικές ημέρες μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα ενάντια στον Τσάβες, ότι ο προϋπολογισμός του NED γι’ αυτή τη χώρα είχε τετραπλασιαστεί μερικούς μήνες πριν από την απόπειρα ανατροπής, με εντολή του Κογκρέσου.

Στην επίσημη ιστοσελίδα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών ο Γκέρσμαν δηλώνει ότι όλα αυτά τα ιδρύματα, τα άτομα και οι οργανώσεις συγκλίνουν προς τη « δημιουργία ενός φιλοδημοκρατικού παγκόσμιου κινήματος ». Πρόκειται για ένα « δίκτυο των δικτύων », στο κέντρο του οποίου βρίσκεται το NED. Στο πρόγραμμα προσχώρησαν κι άλλα ιδρύματα : το γερμανικό Friedriech-Ebert-Stiftung, το σουηδικό Olof Palme Center, το αυστριακό Karl Renner Institut και το ισπανικό Fundation Pablo Iglesias, που συνδέεται με το ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE).

Το 1996, για να δικαιολογηθεί η αύξηση του προϋπολογισμού του NED, υποβλήθηκε στο Κογκρέσο μια ιδιαίτερα διαφωτιστική έκθεση : « Ο πλανητικός πόλεμος των ιδεών βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν την πολυτέλεια να εγκαταλείψουν ένα εργαλείο που διαθέτει τόσο μεγάλη αποτελεσματικότητα σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, σε μια εποχή που τα συμφέροντά τους και οι αξίες τους δέχονται ισχυρή ιδεολογική επίθεση από πολλές αντιδημοκρατικές δυνάμεις σε ολόκληρο τον κόσμο (…) Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να απειλούνται από επίμονα κομουνιστικά καθεστώτα, από νεοκομουνιστές, από επιθετικές δικτατορίες ριζοσπαστών εθνικιστών και ισλαμιστών φονταμενταλιστών. Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να εγκαταλειφθεί το ιδεολογικό πεδίο της μάχης ενάντια στους εχθρούς της ελεύθερης και ανοιχτής κοινωνίας. Το NED χρειάζεται συνεχή χρηματοδότηση, η οποία άλλωστε αποτελεί μια συνετή επένδυση για την εξασφάλιση του μέλλοντος »

Πηγή: Le Monde Diplomatique

Συγκοινωνούντα δοχεία οι «Επαναστάσεις»

«Επανάσταση». Μια λέξη που χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια πολύ συχνά. Πρόσφατα ας μην αμελούμε ότι διανύουμε την επανάσταση της αραβικής άνοιξης. Αλλά αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν.

• «Ειρηνική Επανάσταση» στη Σερβία το 2000.
• «Επανάσταση των Ρόδων» στη Γεωργία το 2003.
• «Πορτοκαλί Επανάσταση» στην Ουκρανία το 2004.
• «Επανάσταση των Κέδρων» στο Λίβανο
• «Επανάσταση της Τουλίπας» στην Κιργιζία.

Μετά τις ανατροπές που συντελέστηκαν στις χώρες του σοσιαλισμού, ακολουθήθηκαν αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές. Οι κυβερνήσεις που ξεπήδησαν από τις «εξεγέρσεις», εκτός των άλλων, ακολουθούν ακόμα πιο αντιλαϊκή πολιτική, με φιλο-Δυτικό προσανατολισμό, ασπάζονται τις οικονομικές πολιτικές της «ελεύθερης αγοράς», ανοιχτές στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Καθένα από τα κινήματα που αναπτύχθηκαν συμπεριλάμβανε την εκτεταμένη δουλιά και παρουσία φοιτητών. Στη Σερβία, ήταν η «Otpor» (Αντίσταση), στη Γεωργία η «Kmara» (Αρκετά), στη Λευκορωσία η «Yubr» (Βίσονας) και στην Ουκρανία η «Pora» (Εφτασε η ώρα).

Τα στελέχη αυτών χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν στις τακτικές της πολιτικής οργάνωσης και της μη βίαιης αντίστασης από μια συμμαχία Δυτικών σφυγμομετρητών της κοινής γνώμης και ειδικούς συμβούλους από κυβερνήσεις και μη κυβερνητικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, αλλά και τα άλλα προγράμματα και ιδρύματα που έχουν δημιουργηθεί, για να ενθαρρύνουν συγκεκριμένα αντιπολιτευόμενα κινήματα. Σημαντική θέση στη διαμόρφωση της στρατηγικής βάσης αυτών των φοιτητικών εκστρατειών ήταν και το «Εγχειρίδιο για τη Μη Βίαιη Αντίσταση» του Τζιν Σαρπ.

Σερβία. Νατοϊκοί βομβαρδισμοί 1999

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, μέσω διάφορων ιδρυμάτων, οργανώσεων και άλλων φορέων χρηματοδοτεί και οργανώνει αυτές τις «αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις», ενώ βοηθιέται και από χώρες της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πρόσφατο άρθρο των «Νιου Γιορκ Τάιμς» (30/03), αναφερόμενο στην περίπτωση της Κιργιζίας τονίζει πως «μαζί με τις ΗΠΑ μερικές Ευρωπαϊκές χώρες – μεταξύ των οποίων η Βρετανία, η Ολλανδία και η Νορβηγία – βοήθησαν στη δημιουργία προγραμμάτων για την ανάπτυξη της δημοκρατίας (…) στην Κιργιζία».

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ επισήμως έχει αναφέρει πως δαπάνησε 41 εκατομμύρια δολάρια στην οργάνωση και χρηματοδότηση της επιχείρησης ανατροπής του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ενώ για την Ουκρανία πιστεύεται ότι το ποσό φτάνει τα 14 εκατομμύρια δολάρια. Τα χρήματα που έλαβε η Κιργιζία το 2004 για τα λεγόμενα «δημοκρατικά προγράμματα» έφθασαν τα 12 εκατομμύρια δολάρια, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια περνούν στην Κιργιζία και μέσω άλλων προγραμμάτων και ιδρυμάτων. Ταυτόχρονα, χρηματοδοτούνται και οι διάφορες εκδόσεις της «Ελεύθερης Βουλής» ή του «Ράδιο Ελεύθερης Ευρώπης», καθώς και το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο στην Κιργιζία που αποστέλλει φοιτητές και ηγέτες μη κυβερνητικών οργανώσεων για «εκπαίδευση» στις ΗΠΑ.

Για το πόσο «αυθόρμητες» είναι αυτές οι «επαναστάσεις» δε χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ. Παρ’ όλο που ονομάζονται μη κυβερνητικές οργανώσεις, η σχέση τους με συγκεκριμένα γραφεία, υπηρεσίες και υπουργεία της κυβέρνησης των ΗΠΑ φαίνεται και από τους χρηματοδότες. Κορυφή ανάμεσα σ’ αυτές τις μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι το «Ινστιτούτο Ελευθερίας» (Liberty Institute), που χρηματοδοτείται από την Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη του Ιδρύματος Ευρασίας, το «Ινστιτούτο Ανοικτής Κοινωνία» (Open Society Institute) του δισεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος, η «Βουλή της Ελευθερίας» (Freedom House) και η «Εθνική Δωρεά για τη Δημοκρατία» (National Endowment for Democracy) ένα κέντρο διεθνούς ίντριγκας και υπονόμευσης που δημιουργήθηκε κατά τη διακυβέρνηση του Ρίγκαν.

Οπως χαρακτηριστικά γράφει η «Ουόλ Στριτ Ζούρναλ» (24/11/03), αναφερόμενη στη Γεωργία «οι τρεις πολιτικοί (Σαακασβίλι, Μπουρντανάτζε και Ζβανία) υποστηρίζονται από μια σειρά μη κυβερνητικές οργανώσεις που έχουν ξεπηδήσει από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Πολλές απ’ αυτές (σ.σ. οι οργανώσεις) στηρίζονται από αμερικανικά και άλλα δυτικά ιδρύματα, φτιάχνοντας μια τάξη νέων ανθρώπων, αγγλόφωνους διανοούμενους που είναι διψασμένοι για φιλο-δυτικές μεταρρυθμίσεις».

Για τα συγκεκριμένα αποτελέσματά τους έχουν χρησιμοποιηθεί ειδικοί σύμβουλοι, σφυγμομετρητές της κοινής γνώμης, διπλωμάτες. Στις εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία, σημαντικό ρόλο – εκτός από τον Αλεξ Ρόντο, προσωπικό σύμβουλο του τότε υπουργού Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου στο Βελιγράδι, που είχε χαρακτηριστεί ανεπιθύμητο πρόσωπο, επειδή δρούσε υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων – έπαιξε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Βελιγράδι, Ρίτσαρντ Μάιλς. Αργότερα, ως πρεσβευτής στο Τιμπιλίσι το 2003 επανέλαβε το εγχείρημα και στη Γεωργία, προπονώντας τον Μιχαήλ Σαακασβίλι… Δέκα μήνες μετά την «επιτυχία» στο Βελιγράδι, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Μινσκ, Μάικλ Κόζακ, γνωστός για τις παρόμοιες δραστηριότητές του στην Κεντρική Αμερική, οργάνωσε μια παρόμοια εκστρατεία και στη Λευκορωσία, για να ανατραπεί ο Λουκασένκο. Κάτι όμως που δεν πέτυχε.

Υποστήριξη της «δημοκρατίας»

Ένα από όλα αυτά τα δαπανηρά προγράμματα των ΗΠΑ που στόχο έχουν την προώθηση ευνοουμένων πολιτικών και πολιτικών κομμάτων στο εξωτερικό είναι η «Εθνική Δωρεά για τη Δημοκρατία» (MED), η οποία ιδρύθηκε για να «υποστηρίξει δημοκρατικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο μέσω ιδιωτικών μη κυβερνητικών προσπαθειών». Η χρηματοδότησή της γίνεται από τους φορολογούμενους των πολιτών των ΗΠΑ, αλλά επειδή δεν είναι μια κυβερνητική υπηρεσία δεν υπόκειται στην εποπτεία του Κογκρέσου.

Παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις ξένων χωρών, εφοδιάζοντάς τους με χρήματα, τεχνογνωσία, εκπαίδευση, εκπαιδευτικά υλικά, υπολογιστές, φαξ, φωτοτυπικά, εκδοτικούς οίκους, αυτοκίνητα κλπ. για να επιλεγούν και να προωθηθούν πολιτικές ομάδες, κοινωνικές οργανώσεις, εργατικά σωματεία, κινήματα αντιφρονούντων, φοιτητικές ομάδες, εκδότες, εφημερίδες και άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Από το 1994 μέχρι το 1996, το πρόγραμμα αυτό έδωσε πάνω από 2.500.000 δολάρια σε επιχορηγήσεις στο «Αμερικανικό Ινστιτούτο για Μια Ελεύθερη Εργατική Ανάπτυξη», μια οργάνωση που χρησιμοποιούσε παλιότερα η ΣΙΑ για δεκαετίες, για να υπονομεύσει προοδευτικά εργατικά σωματεία.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Ειδικευμένες ΜΚΟ στην Ελλάδα

Από τους πρωτεργάτες στην χώρα είναι ο φιλελεύθερος Ανδρέας Ανδριανόπουλος δημιουργός της ΜΚΟ «ΚΙΠΑΕΑ» που διοργάνωνε πανευρωπαϊκά συνέδρια το 1986 με τίτλο «Ελευθερία στο Αφγανιστάν».

Τέτοιες εταιρίες διαθέτουν και ο Αντρίκος Παπανδρέου την i4cense , ο Νικολάκης Παπανδρέου , την Greentank Δεξαμενή Σκέψης μα και η Μαργαρίτα (μαμά) Παπανδρέου την ΚΕΔΕ – Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη με στόχο την «βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης της γυναίκας στην Καμπούλ». Ο ίδιος ο Γιωργάκης Παπανδρέου ήταν μέλος στην ΜΚΟ του Καντάφι «The Brothers of the South Society» μα παρατήθηκε.

Ακόμα, όπως γράφει η Ελευθεροτυπία, στις λίστες των ΜΚΟ που έχουν χρηματοδοτηθεί αδρά φιγουράρουν ιδρύματα και οργανώσεις στα διοικητικά συμβούλια των οποίων ή μεταξύ των ιδρυτικών μελών, συναντά κανείς τα ονόματα του Χ. Παμπούκη, του στενού του φίλου και πρώην υπηρεσιακού υπουργού της Ν.Δ., Σπ. Φλογαΐτη (στη ΜΚΟ του οποίου δήλωνε ότι εργαζόταν ο Ευρ. Στυλιανίδης ο οποίος και την είχε χρηματοδοτήσει), του γνωστού από τη θητεία του δίπλα στον Γ. Παπανδρέου, Αλεξ Ροντου, πρώην δημοσιογράφου της εφημερίδας «Εξόρμηση» εξ απορρήτων σύμβουλος του, που έπαιρνε εκατομμύρια ευρώ για να αποναρκοθετεί ναρκοπέδια. Η Μαρία Δαμανάκη που η ΜΚΟ της έκανε σεμινάρια σε βουλευτίνες των Βαλκανίων, ακομα πρόσωπα που εργάζονται στο γραφείο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, πρώην συμβούλους του , την αδελφή του πρώην υφυπουργού Περιβάλλοντος της Ν.Δ. Στ. Καλογιάννη, το ΙΣΤΑΜΕ (των Παπανδρέου και αυτό).

Η ΜΚΟ του Σπ. Φλογαΐτη για «νομοθετικές ρυθμίσεις στο Αζερμπαϊτζάν» και μετεκπαίδευση στελεχών στη Γεωργία. Η ΙΝΑ Academy, που έχει χρηματοδοτηθεί με αρκετά εκατομμύρια, εμφανίζει ως ιδρυτικό μέλος τον Ν. Ευθυμιάδη, πρώην πρόεδρο του Συλλόγου Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας, γνωστό για τη φιλία του με το περιβάλλον του Γ. Παπανδρέου και τον αμερικανό διπλωμάτη Μάθιου Νίμιτς.

Η ΙΝΑ αναφέρει ως σκοπό της έργα τηλεπικοινωνιών και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης στη Σερβία, τη Βοσνία, την Αλβανία , την ΠΓΔΜ και το Μαυροβούνιο. Πρόκειται για μία ΜΚΟ που χρηματοδοτήθηκε και από τους Γ. Παπανδρέου και Ντόρα Μπακογιάννη όταν ήταν υπουργοί Εξωτερικών.

Στις πρόσφατες αποφάσεις χρηματοδοτήσεων του ΥΠΕΞ συμπεριλαμβάνονται και αποφάσεις για φορείς που βλέπουμε για πρώτη φορά στις λίστες, όπως 500.000 προς τον Διεθνή Οργανισμό Γαλλοφωνίας, 35.000 ευρώ στην πρεσβεία του Τελ Αβίβ για πρόγραμμα ειρηνικής προσέγγισης με τους Παλαιστινίους, 1.000.000 ευρώ στην Επιτροπή Ινδικού Ωκεανού για την κλιματική αλλαγή, 150.000 στο μορφωτικό Ιδρυμα Φουλμπράιτ(!)

Σπ. Φλογαϊτης

Το σωματείο ΚΑΠΠΑ που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ΜΚΟ με σκοπό «την προστασία της δημόσιας περιουσίας», την οποία δημιούργησε ο γνωστός πρώην βιομήχανος, πρώην υπουργός της ΝΔ, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ιδρυτικό μέλος της ΔΡΑΣΗΣ, νεοφιλελεύθερος Στέφανος Μάνος, παρέα με τον πρώην Αντιπρόεδρο της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, πρώην Διευθύνων Σύμβουλο της ΚΑΠΠΑ Χρηματιστηριακής και νυν Γενικό Διευθυντής του ΙΟΒΕ και Πρόεδρο μιας άλλης ΜΚΟ που είναι Ομίλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας μας (ΟΠΕΚ) Γιάννη Στουρνάρα.

Ακόμα και το Ίδρυμα Κόκκαλη που το «εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ήταν το πρώτο από μια σειρά προγραμμάτων κατάρτισης του Harvard που προορίζεται για ανώτερα στελέχη της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής και της παλαιστινιακής ηγεσίας των ΜΚΟ και έχουν σαν στόχο να βελτιώσουν τις καινοτόμους αναλυτικές μεθόδους και τα ηγετικά και διοικητικά μέσα που αποτελούν τη βάση για την κατανόηση των καθηκόντων της ηγεσίας στην προώθηση της μεταρρύθμισης.»

Εν κατακλείδι

Μήπως λοιπόν δεν φταίει τόσο η αριστερά αλλά η ευθύνη βαραίνει εμάς και το θαμπό πέπλο της άγνοιας μας λόγο του ότι ήρθαμε αντιμέτωποι με φαινόμενα που τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει ως προς την αντιμετώπιση τους;

Μήπως οι δυνάμεις που ενεργούν έχουν τρόπους να προκαλούν συγκριμένα αποτελέσματα και να ωθούν τις εξελίξεις εκμεταλλευόμενες προς όφελος τους την ανθρώπινη, λαϊκή, ενέργεια;